“Ὀ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί,
τοῖς δὲ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι”
Καὶ πάλιν, ἐπειδὴ ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου σταυροῦ γίνεται φέτος ἡμέρα Κυριακή, τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα δὲν εἶναι ἀπὸ τὴν σειρὰ τοῦ Κυριακοδρομίου, ἀλλὰ τοῦ Μηνολογίου.
Καὶ ἡ πρώτη φρᾶσις τοῦ κειμένου μοῦ δίνει τὴν ἀφορμὴ τοῦ συντόμου λόγου, καὶ παρακαλῶ τὴν ἀγάπη σας νὰ ἀκούσετε μὲ καλὴ διάθεσι.
Ἀπολλύμενοι καὶ σωζόμενοι! αὐτοὶ ποὺ χάνονται καὶ αὐτοὶ ποὺ σώζονται. Γιὰ νὰ καταλάβουμε καλύτερα τὴν ἀντίθεσι ποὺ ἔχουν οἱ δύο αὐτὲς λέξεις ἂς ἀνατρέξουμε στὴν ἑορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς, κατὰ τὴν ὁποία ἀκοῦμε ἕναν λόγο ἀπὸ τὸν ὑπέργηρο προφήτη Συμεών, ὁ ὁποῖος φωτισμένος ἀπὸ τὸ Ἄγιο Πνεῦμα εἶπε τὰ λόγια γιὰ τὸν προσφερόμενο Χριστό· «Ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον»
(Λκ 2,34). Μὲ ἄλλα λόγια θὰ βλέπουν καὶ θὰ ἀκοῦνε οἱ ἄνθρωποι γιὰ τὸν Χριστό, καὶ ὅσοι δὲν θὰ τὸν πιστεύουν, θὰ χάνονται πίπτοντες, καὶ ὅσοι θὰ τὸν ἀποδέχονται θὰ ἀνέρχονται σωζόμενοι.
Θὰ μποροῦσε ὁ Θεὸς νὰ κάνη ὅλους τοὺς ἀνθρώπους πιστούς καὶ νὰ τὸν ἀποδέχωνται ὅλοι. Δὲν τὸ ἔκανε αὐτό, διότι σέβεται ἀπόλυτα τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσοι θέλουν, ὅσοι πιστοί, αὐτοὶ καὶ θὰ σώζωνται, αὐτοὶ θὰ γίνωνται πολῖτες τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
Τὸ κρίσιμο σημεῖο, τὸ σημεῖο ἀπὸ τὸ ὁποῖο κρίνεται ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου. Τὸ κήρυγμα τοῦ Σταυροῦ, ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, ἀκούγεται ὡς «μωρία». Καὶ τοῦτο διότι ὁ σταυρικὸς θάνατος ἦταν ὁ πιὸ ἀτιμωτικός, καὶ ἐπιλεγόταν γιὰ τοὺς κακούργους, τοὺς ληστές, καὶ ὅσους ἔπρεπε νὰ τιμωρήσουν μὲ τὸ πιὸ φτικτὸ καὶ ὀδυνηρὸ θάνατο. Σταυρικὸ θάνατο ἐπιφύλαξαν οἱ ἄν-θρωποι γιὰ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Καὶ τὸ παράξενο καὶ θαυμα-στὸ καὶ παράδοξο εἶναι ὅτι οἱ Ἀπόστολοι, οἱ πρῶτοι ποὺ διεκήρυξαν στὸν κόσμο τὴν πίστι στὸν Χριστό, κήρυτταν «Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τοῦτον ἐσταυρωμένον», καὶ καλοῦσαν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀποδεχθοῦν καὶ νὰ πιστέψουν ὡς ἀρχηγὸ θρησκείας, ἕναν ποὺ πέθανε πάνω στὸν Σταυρό! Παράλογο καὶ ἀντιδεοντολογικὸ τὸ κήρυγμα καὶ τὸ κάλεσμα τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους, νὰ ἀποδεχθοῦν ὡς σωτῆρα Θεὸ ἕνα σταυρωμένο κακοῦργο. Καὶ τὸ πιὸ παράδοξο καὶ θαυμαστὸ εἶναι ὅτι τὴν πρώτη ἡμέρα τοῦ κηρύγματος τοῦ Σταυροῦ τὸ ἄκουσαν καὶ τὸ ἀποδέχθηκαν καὶ γίνανε οἱ πρῶτοι πιστοὶ Χριστιανοί, καὶ ἦταν περισσότεροι ἀπὸ τρεῖς χιλιάδες ἄνθρωποι, ποὺ ἀποτέλεσαν καὶ τὴν πρώτη Ἐκκλησία. Αὐτὴ εἶναι ἡ δύναμις τοῦ Σταυροῦ, ποὺ μεταβάλλει τὸν ἄνθρωπο, ποὺ σώζει τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἁγιάζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν εἰσάγει στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Οἱ πιστοὶ στηριζόμαστε στὸν Στρυρό, διότι πιστεύομε ὅτι ἡ δύναμίς του μᾶς σώζει ἀπὸ κάθε κακὸ καὶ δυσάρεστο ποὺ συναντᾶμε. Παλαιό-τερα οἱ ἁπλοϊκοὶ ξεπροβόδιζαν τὰ παιδιά τους στὴν δουλειὰ, στὸ στρα-τό, στὴν μετανάστευσι,
μὲ τὰ λόγια· «Παιδί μου, κάνε τὸ σταυρό σου καὶ προχώρα, μὴ φοβᾶσαι». Ἀλλὰ πέρα ἀπὸ τοὺς διάφορους κινδύνους καὶ δυσκολίες, ὁ Σταυρὸς εἶναι ἡ μεγάλη καὶ πανίσχυρη δύναμις ἐναντίον τῶν πονηρῶν πνευμάτων καὶ ὅλως τῶν κακῶν. Διὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει· «Κύριε, ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου τὸν σταυρόν σου ἡμῖν δέδω-κας». Τὸ δὲ σημεῖον τοῦ σταυροῦ σημαδεύει καὶ σφραγίζει τὸν νεοεισερ-χόμενο στὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν βάπτισι. Χρίεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ ἕλαιον ἀγαλλιάσεως. Ἡ χρῖσις αὐτὴ εἶναι
ἐνεξάληπτη διὰ παντός. Καὶ ἀπὸ τότε ὁ Σταυρὸς συνοδεύει τὸν πιστὸ σὲ ὅλη του τὴν ζώη, καὶ ὁ Σταυρὸς σημαδεύει διὰ παντὸς καὶ τὴν τελευταία κατοικία. Τοῦ πιστοῦ ὁ τάφος ἔχει σταυρό, διότι ὁ πιστὸς περιμένει τὴν ἀνάστασι. Ὁ Σταυρὸς βε-βαιώνει τὴν ἀναμενόμενη ἀνάστασι. Γιὰ νὰ ἀναστηθῆ ὁ Κύριός μας ἔπρεπε πρῶτα νὰ πεθάνη πάνω στὸν σταυρό. Καὶ μετὰ τὴν σταύρωσι ἦρθε ἡ ἀνάστασις. Αὐτὴ εἶναι ἡ πίστις μας. Ἀνάστασις, χωρὶς σταυρὸ καὶ σταύρωσι δὲν ὑπάρχει Ὅσοι τὴν ἀποδέχονται σώζωνται. Ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς σωζομένοις δύναμις Θεοῦ ἐστι, εἰς σωτηρίαν. Αὐτὴ εἶναι μία
πραγματικότητα ποὺ ἐπιβεβαιώνεται ἐδῶ καὶ εἴκοσι αἰῶνες μέσα στὴν Ἐκκλησία μας.
Ἡ δυστυχία γιὰ τοὺς ἀπολλυμένους εἶναι ὅτι δὲν μποροῦν νὰ ἀπο-δεχθοῦν τὸν Κύριο μας Ἰησοῦ Χριστό. Καὶ γίνεται μεγαλύτερη ἡ δυστυ-χία τους, διότι, ὄχι μόνον τὸν ἀπορρίπτουν, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον τὸν μισοῦν, τὸν χλευάζουν, τὸν περιπαίζουν, τὸν συκοφαντοῦν, τὸν βλασφημοῦν μὲ τὸν χειρότερο τρόπο. Ἔτσι σωρεύουν πάνω τους τὴν ἁμαρτία τῆς ἀρνή-σεως, τῆς ἀπιστίας, καὶ κλείνουν μόνοι τους, μὲ τὴν ἐπιλογὴ ποὺ κάνουν, τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας.
Τόνισα ἀπὸ τὴν ἀρχή ὅτι, ὅπως θέλει ὁ Θεός, ἡ ἐπιλογὴ εἶναι εὐθύνη τοῦ καθενός μας. Ἀποφασίζουμε μόνοι μας. Τὸ μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἐλεύθερη βούλησίς του. Δῶρο καὶ εὐθύνη εἶναι
αὐτὰ ποὺ κάνουν τὸν ἄνθρωπο βασιλιὰ καὶ ἐξουσιαστὴ τῆς κτίσεως. Τὸ μόνο λογικὸ πλᾶσμα, ποὺ μπορεῖ νὰ θεωθῆ, καὶ νὰ χαίρεται αἰώνια μαζί μὲ τὸν κτίστη, πλάστη καὶ δημιουργό του.
Ἀρκεῖ νὰ τὸ θέλη, καὶ μετὰ νὰ ἀναλάβη τὴν εὐθύνη νὰ ἐφαρμόση στὴν ζωή του τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ θέλει νὰ τονίση ὁ ἀπόστολος Παῦλος μὲ τὴν φρᾶσι· “Ὀ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σῳζωμένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι”. Σημειῶστε ἐκεῖνο τό «γάρ», καὶ θὰ καταλάβετε ὅτι ἐδῶ μᾶς δίνει μία ἐπεξήγησι καὶ διάκρισι γιὰ τοὺς ἀπολλυμένους καὶ σωζωμένους. μὲ σημεῖο κρίσεως τὸν Σταυρό τοῦ Κυρίου μας.
