Όταν θυμώνουμε για τον Θεό: Πού τελειώνει η πίστη και αρχίζει η βία.
Μητροπολίτης
Σιγκαπούρης και Νοτίου Ασίας, Κωνσταντίνος, Αρθρογράφος
-Εμείς, λοιπόν, που δηλώνουμε χριστιανοί, πώς γίνεται να Τον προδίδουμε
με τέτοιο τρόπο;
Η βία είναι πάντα σημάδι αδυναμίας. Ξεκάθαρα πράγματα. Είναι η
αντίδραση αυτού που δεν έχει επιχειρήματα, αυτού που δεν μπορεί να σταθεί
απέναντι στο διαφορετικό χωρίς να θυμώσει. Στην πραγματικότητα, η βία δεν είναι
μόνο αντιχριστιανική· είναι και αναποτελεσματική. Τι θα αλλάξει με το να
σπάσεις έργα τέχνης; Θα κερδίσεις τον «άπιστο»; Θα πείσεις αυτόν που σε
χλευάζει; Όχι. Το μόνο που θα κάνεις είναι να επιβεβαιώσεις την προκατάληψή
του, να τον κάνεις να πει: «Να, αυτοί είναι οι χριστιανοί».
-Η πίστη δεν επιβάλλεται με το ζόρι. Ο Χριστός ποτέ δεν ανάγκασε
κανέναν να Τον ακολουθήσει. Η αλήθεια Του δεν χρειάζεται βία για να κερδίσει,
γιατί είναι φωτεινή από μόνη της. Όταν καταφεύγεις στη βία, στην ουσία
ομολογείς ότι έχεις χάσει το παιχνίδι. Ότι δεν εμπιστεύεσαι την αλήθεια της
πίστης σου. Ότι φοβάσαι.
-Κι όμως, πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχει μια πραγματική αγωνία. Όταν βλέπεις κάτι που προσβάλλει την πίστη
σου, κάτι που βλασφημεί τον Θεό σου, πονάς. Θες να αντιδράσεις. Είναι ανθρώπινο. Αλλά πώς αντιδράς χριστιανικά; Ποια
είναι η σωστή απάντηση;
-Πρώτα απ’ όλα, η προσευχή. Ναι, αυτή η
«ξεχασμένη τέχνη» που οι περισσότεροι θυμόμαστε μόνο όταν έχουμε ανάγκη. Ο
Χριστός μας δίδαξε να προσευχόμαστε ακόμη και για τους εχθρούς μας. Όχι γιατί
το αξίζουν, αλλά γιατί η προσευχή έχει τη δύναμη να αλλάζει καρδιές – τόσο τη
δική τους, όσο και τη δική μας.
-Δεύτερον, η μαρτυρία. Όχι με φωνές
και τσακωμούς, αλλά με τη ζωή μας. Ο αληθινός χριστιανός δεν χρειάζεται να
αποδείξει τίποτα. Η αγάπη του, η υπομονή του, η καλοσύνη του είναι το
ισχυρότερο επιχείρημα. Όταν ζεις με ακεραιότητα και πίστη, γίνεσαι φως. Και το
φως δεν χρειάζεται να φωνάξει.· Αρκεί η παρουσία του για να διαλύσει το
σκοτάδι.
-Και, τέλος, η συγχώρεση. Ξέρω,
είναι δύσκολο. Η συγχώρεση μοιάζει με αδυναμία. Αλλά στην πραγματικότητα είναι
η μεγαλύτερη δύναμη. Όταν συγχωρείς, αρνείσαι να αφήσεις το κακό να σε
δηλητηριάσει. Αρνείσαι να γίνεις μέρος του. Και, έτσι, νικάς.
Η ουσία της πίστης μας δεν είναι να υπερασπιζόμαστε τον Χριστό με ρόπαλα
και πέτρες. Είναι να Τον ακολουθούμε. Να ζούμε όπως Εκείνος. Να αγαπάμε όπως
Εκείνος. Να συγχωρούμε όπως Εκείνος. Και, κυρίως, να εμπιστευόμαστε ότι η
Αλήθεια Του είναι πιο δυνατή από οποιαδήποτε βλασφημία.
-Ο Θεός δεν χρειάζεται προστασία. Δεν είναι
αδύναμος, δεν είναι ευάλωτος. Εμείς έχουμε την ανάγκη να Τον ακολουθούμε, να
Τον εμπιστευόμαστε. Εμείς, Τον έχουμε ανάγκη. Όχι Αυτός εμάς. Κι αν το κάνουμε
αυτό, τότε καμία βλασφημία, κανένα έργο τέχνης, κανένα σκοτάδι δεν μπορεί να Τον
επισκιάσει. Γιατί ο Θεός είναι Φως. Και το φως δεν νικιέται.
huffingtonpost.gr
