-Σπαρμένο μ' έρωτα είσαι δάσος
κι είμαι της μοίρας σου το πάθος
είσαι το πιο γλυκό τρυγόνι
κι είμ' η βροχή που το πληγώνει
είσαι τ' ανθόσταγμα που ρέει
κι είμ' ο πικρός καημός που κλαίει
στέμμα ροδόπλεχτο είσαι, μύθος
κι είμ' ένα βουητό στο πλήθος
για σε το χάραμα προβάλει
της Δύσης είμ' ανεμοζάλη
-Αγγέλων μάγισσα, ερωμένη
κι εγώ ψυχρή της λήθης χλαίνη
είσαι η ελπίδα, η χαρά
κι είμαι σκοτάδι, συμφορά
είσαι το πρώτο φως της μέρας
κι είμαι της νύχτας ο αγέρας
σμίγεις τα κοραλλένια χείλη
κι εγώ προσμένω κάθε δείλι
το μισοκοίταγμα, το χάδι
την ηλιαχτίδα στο σκοτάδι.-
