Απόγνωση στρατιωτικού: «Με πετάνε σαν το σκυλί» – Η ιστορία μιας αξιωματικού που δεν νιώθει ότι υπάρχει μέριμνα στα στελέχη του Στρατού Ξηράς
Μια νέα επιστολή από γυναίκα αξιωματικό προέλευσης ΣΜΥ στον Στρατό Ξηράς, αποκαλύπτει την αδιαφορία για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι
στρατιωτικοί και οι οικογένειές τους. Με αφορμή πρόσφατα
δημοσιεύματα για έναν συνάδελφούς της που παραιτούνται λόγω της αδράνειας της
υπηρεσίας, η ίδια περιγράφει τη δική της τραγική κατάσταση, όπου τα χρόνια
υπηρεσίας της δεν συνοδεύονται από καμία μέριμνα ή υποστήριξη από την υπηρεσία.
Η στρατιωτικός υπηρετεί σε
νησί της παραμεθορίου από το 2021, έχοντας την πλήρη επιμέλεια του
πεθερού της, ο οποίος πάσχει από άνοια με ποσοστό αναπηρίας 85%. Παράλληλα,
είναι μητέρα ανήλικων παιδιών και ο σύζυγός
της, ο οποίος εργαζόταν στον ιδιωτικό τομέα στην ηπειρωτική Ελλάδα από
την άλλη πλευρά των συνόρων, αναγκάστηκε
να παραιτηθεί για να μπορέσει να φροντίσει την οικογένειά τους, δουλεύοντας
πλέον περιστασιακά.
Έχοντας εξαντλήσει τις
αναφορές προς την ιεραρχία, παρά τις πάμπολλες αναφορές που έχει
υποβάλει και τα αιτήματά της για συνάντηση
με την ηγεσία του ΓΕΣ, συμπεριλαμβανομένου και του Αρχηγού, η απάντηση
που λαμβάνει είναι πάντα η ίδια: αδιαφορία.
Το 2022 της έφεραν αντικαταστάτη, ωστόσο, αντί να φύγει εκείνη από το νησί για
να επιστρέψει κοντά στην οικογένειά της, απομακρύνουν το 2023 τον αντικαταστάτη της, αφήνοντάς την
στην ίδια δύσκολη θέση.
Προσπαθώντας να ανταπεξέλθει στις αυξημένες οικογενειακές υποχρεώσεις, η
γυναίκα στρατιωτικός βιώνει ακόμη μια προσωπική τραγωδία: η μητέρα της
διαγνώστηκε με καρκίνο και βρίσκεται πλέον κατάκοιτη, εξαρτημένη από καθετήρα
και οξυγόνο.
Παρά την κρισιμότητα της κατάστασης, το ΓΕΣ δεν αναγνωρίζει τη σοβαρότητα των προβλημάτων της.
Αντιθέτως, ακόμα και κατά την 3ετή παραμονή της στα Στρατιωτικά Οικήματα (ΣΟΑ), όπου
στεγάζεται για πρώτη φορά στα 22 χρόνια υπηρεσίας, όταν ζήτησε μια μικρή παράταση 10 ημερών, η ιεραρχία την πετά κυριολεκτικά
στον δρόμο.
Η καταγγελία αυτή ενισχύει τις φωνές διαμαρτυρίας πολλών στρατιωτικών
που βλέπουν τις ανάγκες τους και τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις να
αντιμετωπίζονται με απόλυτη αδιαφορία. Η έλλειψη μέριμνας, όπως αποδεικνύουν οι συνεχείς μαρτυρίες, έχει γίνει κανόνας στον Ελληνικό Στρατό,
καταδικάζοντας τους στρατιωτικούς σε ψυχολογική και οικονομική εξόντωση.
Η στρατιωτικός κλείνει την επιστολή της με μια πικρή διαπίστωση: «Με πετάνε σαν το σκυλί». Η
φράση αυτή συνοψίζει τα συναισθήματα
αδικίας και παραμέλησης που βιώνουν καθημερινά στρατιωτικοί και οι
οικογένειές τους, οι οποίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με μια υπηρεσία που φαίνεται
να μην ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους της.
armyvoice.gr
