-Διψά για νερό.
-Διψά για να βγει στο φως.
-Διψά να μεγαλώσει.
-Μεγάλο να γίνει για να νιώθει
τις ζεστές ηλιαχτίδες
στο τρυφερό κορμάκι του
καθώς θα το λυγίζει το απαλό αέρινο
βοριαδάκι και σε μας να χαρίζει
απλόχερα οξυγόνο και αγάπη.
κι αυτό το λουλουδάκι και τι δεν έχει περάσει…
-Αέρηδες το μαστίγωναν,
χέρια το ξερίζωναν,
μηχανές το πάταγαν,
πλημμύρες το έπνιγαν,
χιόνια το έκαιγαν…
-Αλλά αυτό εκεί!
-Πάντα ξαναφύτρωνε εκεί που δε το έσπερναν.
-Αγύριστο κεφάλι!
-Είχε όμως και πολλούς συμμάχους,
σε αυτή τη σύντομη αλλά γεμάτη ζωή του…
-Σύμμαχους είχε τις μελισσούλες
και τις πεταλουδίτσες
που μετέφεραν τη γύρη των γονιών του
για να γονιμοποιήσει εκείνο κι άλλα αδελφάκια του.
-Σύμμαχο είχε το ελαφρό αεράκι
που γονιμοποιούσε κι αυτό,
με άλλο δικό του ξεχωριστό τρόπο,
άλλα ξαδερφάκια του.
-Σύμμαχο την ευλογημένη γη
που αγκάλιαζε και προστάτευε
τους σπόρους των καρπών
της.
-Σύμμαχο είχε τον ουρανό,
τα αστέρια,
το φεγγάρι,
που με το φως τους,
του έδιναν κουράγιο και το γέμιζαν
με ατέλειωτα όνειρα κι ευχές για το μέλλον.
-Σύμμαχο είχε κι αυτή την γλυκιά κοπέλα
που ξάπλωσε δίπλα του και χωρίς
να το κόψει για να το κάνει κτήμα της,
απλά το μύρισε.
Και εκείνο για να την ευχαριστήσει
της σκόρπισε ολόφρεσκο άρωμα
στο πρόσωπο της και τη γέμισε με ευεξία και φως!
-Έλαμψε η νέα κοπέλα και του χάιδεψε
απαλά τα τρυφερά του σέπαλα!
-Το ένιωσε βαθιά μες τη ψυχή του
αυτό το άγγιγμα το λουλούδι,
φωνάζοντας το δυνατά σε
όλα τα άλλα ένα γύρω!
-Και τότε μία μεγάλη και τεράστια λάμψη
πλημμύρισε τις καρδιές των λουλουδιών,
και όλα μα όλα σε αυτή τη πανέμορφη κοιλάδα,
άρχισαν να τραγουδούν ευτυχισμένα
στο μελένιο αυτό κορίτσι!
-Το μεθούσαν με τις φωνές τους και με τους στίχους τους!
Το ζάλισαν με τα αρώματα,
τις ευωδιές και τις μυρωδιές τους!.-
