Το επιχείρημα του Προέδρου Μπάιντενότι μόνο οι ελίτ και οι πολιτικοί
βαρόνοι που εδρεύουν εντός των Δημοκρατικών επιθυμούσαν την απόσυρσή του από
την κούρσα για την προεδρία καταρρίπτεται πανηγυρικά. ΟΜπάιντεν φαίνεται πως
είχε χάσειπαντελώς το όποιο έρεισμα είχε στις κοινωνικές ομάδες που τον
ανέδειξαν σε46ο πρόεδρο των ΗΠΑ. Τα τελευταία δημοσκοπικά ευρήματα αποκάλυψαν
ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Δημοκρατικών (σχεδόν τα δύο τρίτα) υποστηρίζει
σθεναρά την άποψη πως έπρεπε να αποσυρθεί η υποψηφιότητά του και να αναδειχθεί
στο προσκήνιο μια νέα υποψηφιότητα. Αξίζει να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι η
νυν αντιπρόεδροςΚάμαλα Χάρις, παρότι φαίνεται να αποκτά ισχυρό προβάδισμα στο
παιχνίδι του χρίσματος, ενδεχομένως να αποτελεί επιλογή υψηλού πολιτικού ρίσκου,καθώςτα
ποσοστά δημοφιλίαςτηςβρίσκονται σε παρόμοια χαμηλά επίπεδα με αυτά του
πολιτικού της προϊσταμένου.
ΟΜπάιντεναπομακρύνθηκε από τους συμβούλους στρατηγικής του και από τα
επαγγελματικά στελέχη της εκστρατείας του και εγκλωβίστηκε στον στενό κύκλο των
συγγενών του,που αποτελείται κυρίως από τησύζυγο και τον γιο του. Το μείζον
πολιτικό ζήτημα που προέκυψε από την προβληματική αυτή κατάσταση δεν είναι ότι
ο Μπάιντενσυμβουλευότανπερισσότερο την οικογένειά του,αλλάότι αποκόπηκε από την
πολιτική πραγματικότητα, μη έχοντας τη δυνατότητα να επηρεάσεικομβικάτις
συνθήκες που θα κρίνουν το αποτέλεσμα των εκλογών. Γι’ αυτό και η παρέμβαση
μεγάλης μερίδας επιφανών στελεχών του Δημοκρατικού Κόμματος αποτέλεσε κίνηση
υψηλής συμβολικής αξίας και σημασίας.
Όπως προκύπτει από τα λεγόμενα του γερουσιαστή Μάικλ Μπένετ και της
πρώην προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων ΝάνσιΠελόζι, οι κύριες ανησυχίεςτων
Δημοκρατικών συνίσταντο στο ότι, εάν παρέμενε ο Μπάιντεν επικεφαλής, εκτός από
τις προεδρικές εκλογές, θα τίθεντο σε κίνδυνο και οι εκλογές για το Κογκρέσο
που ακολουθούν. Γεγονός καθοριστικής σημασίας, εφόσον, σε περίπτωση που
ελέγχονται από τους Ρεπουμπλικάνους και η προεδρία και το Κογκρέσο, η πορεία
προς τον αυταρχισμό και η ροπή στο λαϊκισμό δύσκολααντιστρέφεται.
Ακόμα όμως και υπό αυτές τις συνθήκες, οι Δημοκρατικοί αρνούνται
πεισματικά να επιδείξουν έστω και στοιχειώδη διάθεση αυτοκριτικής, να
αναγνωρίσουν, σε πρώτο βαθμό, και να επιλύσουν, σε δεύτερο, τις δομικές
αδυναμίες και τις παθογένειες που ταλανίζουν την αμερικανική κοινωνία. Το
κατεστημένο των Δημοκρατικών που κυβέρνησε τα τελευταία τέσσερα σχεδόν χρόνια
περιόρισε τη ρητορική του στο γιατίμια ενδεχόμενη επικράτηση Τραμπ θα είναι
καταστροφική και δεν προσπάθησε να πείσει για τη δική του αποτελεσματικότητα.
Οι Δημοκρατικοί εγκλωβίστηκαν στην πολιτική της άνευ όρων υπεράσπισης της woke
ατζέντας,χάνοντας την επαφή με τα προβλήματα του «μέσου Αμερικανού». Εκεί
ακριβώς είναι που οι Ρεπουμπλικάνοι στόχευσαν και επικέντρωσαν τον
επιχειρησιακό τους σχεδιασμό αλλά και όλη τη στρατηγική τους επικοινωνία.
Οι Δημοκρατικοί αρκέστηκαν στο να ερμηνεύσουν τοντραμπισμόωςένα
πολιτικοκοινωνικό αίτημα των καιρώνπουεξέφραζε μια συγκεκριμένη ομάδα του
πληθυσμού με πανομοιότυπα χαρακτηριστικά και ιδιοσυγκρασία,όπως η οργή για τους
μετανάστες,η τιμωρητικήδιάθεση για το πολιτικό σύστημα και η έντονη αμφισβήτηση
των θεσμών. Αυτό εξηγείται σε μεγάλο βαθμό από το ότι στις τελευταίες
προεδρικές εκλογές η πληθυσμιακή ομάδα των πολιτών χωρίς πανεπιστημιακό τίτλο
σπουδών αποτέλεσε τημαζικότερη δεξαμενή ψήφων για τους Ρεπουμπλικάνους.
Οι Δημοκρατικοί δεν κατάφεραν να συνειδητοποιήσουν εγκαίρως ότι ο Τραμπ
αλλάζει όλο τον πολιτικό και ιδεολογικό προσανατολισμό των Ρεπουμπλικάνων, με
τον τραμπισμόως πολιτικό ρεύμα να αποκτά πλέον χαρακτηριστικάκανονικότητας.Μόνο
τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί η επιλογή του Τζέιμς Ντέιβιντ Βανς ως
αντιπροέδρου του Τραμπ.Από τη μια, ο Τραμπθα επιδίδεται ανενόχλητοςστα
κηρύγματα μίσους του, θαστοχοποιείμε χυδαίο τρόπο τον μουσουλμανικό πληθυσμό
της Αμερικής, θα ακυρώνει συμφωνίες ζωτικής σημασίας για την αντιμετώπιση της
κλιματικής αλλαγής και θα φορολογεί λιγότερο εκείνους που βγάζουν
περισσότερα.Από την άλλη, ο αντιπρόεδρος Βανς θα ασχολείται αποκλειστικά με το
πώς θα αναβαθμιστεί η ζωή του «μέσου Αμερικανού».
Γι’ αυτό άλλωστε συστήθηκε στο ευρύ κοινό ως άνθρωπος προερχόμενος από
τη μεσαία τάξη,με σκοπό να αγωνιστεί για τη μεσαία τάξη και όχι για τις
ελίτ.Πρακτικά, η μετατόπιση της αμερικανικής Δεξιάςδεν θα ήταν εφικτή χωρίς τον
ιδεολογικά άρτια δομημένο πολιτικό λόγο του Βανς. Περνάμε από ένα τυπικό
παράδειγμα λαϊκιστή –στα όρια τουεπικίνδυνου– πολιτικού,με αντιεπιστημονικό
λόγο και με μόνιμη διάθεση πυροδότησης του κοινωνικού διχασμού και των
πολιτικών τόνων, σε ένα πρότυπο νεοδεξιούπολιτικού που συνδυάζει στοιχεία διανοουμένου
και ακτιβιστή. Πρακτικά,ο Βανς θα μπορούσε να υπερασπιστεί την αντι-woke
ατζέντα και ταυτόχρονα να διατυπώσει ένα ρεαλιστικό και επαρκώς τεκμηριωμένο
πρόγραμμα για τον περιορισμό των ανισοτήτων.Κάτι το οποίο οι Δημοκρατικοί,
ακόμα και τώρα, δεν κάνουν.
Εάν οι Δημοκρατικοί χάσουν τις εκλογές, η βασική αιτίαθα συνίσταταιστο
ότιέχασαν την επαφή τους με την κοινωνία (κάτι το οποίο είχε αρχίσει να γίνεται
από το 2016 με την έλευση της Χίλαρι Κλίντον). Η μεγαλύτερη πολιτική επιτυχία
του Ομπάμα ήταν πως ασχολήθηκε με τους λιγότερο προνομιούχους. Το Obamacare, το
πρόγραμμα που εξασφάλισε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε ανθρώπους που μέχρι
τότε δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν οικονομικά την πρόσβασή τους στις υπηρεσίες
υγείας, ίσως αποτελεί το πιο τρανό παράδειγμα της παραπάνω επιχειρηματολογίας.
Το διαχρονικό δόγμα των Δημοκρατικών αποβλέπει σε συνεχή οικονομική
ανάπτυξη και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας,που αποτυπώνεται στο γεγονός πως
από το 1933 έως το 2020 η οικονομία αναπτύχθηκε με μέσο ρυθμό 4,6% ετησίως,κατά
τη θητεία ΔημοκρατικώνΠροέδρων σε αντίθεση με το σχεδόν υποδιπλάσιο 2.6%, υπό
τη θητεία Ρεπουμπλικανών αντίστοιχα.Η προεδρία Μπάιντενναι μεν έμεινε πιστή
στην υιοθέτηση του πολιτικοοικονομικού αυτού δόγματος, αλλά η αύξηση του ΑΕΠ
επιτεύχθηκε με πολλές στρεβλώσεις, που είχαν άμεσο κοινωνικό αντίκτυπο. Πιο
συγκεκριμένα, τα αμερικανικά νοικοκυριά απόλαυσαν σχετικά ικανοποιητικές
αυξήσεις του εισοδήματος και του πλούτουτους, αλλά τα εισοδηματικά κέρδη ήταν
μεγαλύτερα για τα νοικοκυριά με υψηλά εισοδήματα. Αντίστοιχα, παρότι τα
εισοδήματα των λευκών νοικοκυριώναυξήθηκαν,εκείνα των Αφροαμερικανώνκαι των
ισπανόφωνωννοικοκυριών κατέγραψαν οριακή πτώση. Πρακτικά, τα νοικοκυριά που
ανήκουν στα μεσαία και υψηλότερα εισοδηματικά κλιμάκια έγιναν πιο πλούσια, ενώ,
αντίθετα, τα νοικοκυριά που βρίσκονται στα χαμηλότερα στρώματα έγιναν πιο
φτωχά.
Γι’ αυτό και οι πολιτικές που στοχεύουν στη μείωση των κοινωνικών και
οικονομικών ανισοτήτων βρίσκονταιστον πυρήνα τηςπολιτικής των Ρεπουμπλικάνων.
Παράλληλα βέβαια,οι παραπάνω πολιτικές συνυπάρχουν με άλλες που αφορούντην
επαναστελέχωση του ομοσπονδιακού εργατικού δυναμικού,ώστε, αντί για δημόσιους
υπαλλήλους θεσμικά κατοχυρωμένους,να προκρίνονται πιστοί οπαδοί του Τραμπ, ή με
ρυθμίσεις που στοχεύουν στην περικοπή ομοσπονδιακών προγραμμάτων δημόσιας
εκπαίδευσης που απευθύνονται σε πολίτες των χαμηλότερων εισοδημάτων.Άλλες
βασικές πολιτικές δεσμεύσεις των Ρεπουμπλικάνων είναι η άμεση αναστολή της
εφαρμογής μέτρων για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής καιηκαταστολή –ή ακόμα
και η απαγόρευση (σε συγκεκριμένες περιπτώσεις)– της μετανάστευσης.
Οι Δημοκρατικοί όφειλαν να αντιδράσουν – και το έπραξαν. Η αντικατάσταση
της υποψηφιότητας Μπάιντεν και η πρόκριση ενός νέου (ή μιας νέας)υποψηφίου που
θα συγκεντρώνει τα απαραίτητα ποιοτικά χαρακτηριστικά αποτελεί μονόδρομο για να
ανατραπούν τα δεδομένα, όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί μέχρι στιγμής.
