Ξεκινώντας από την απογοήτευση η οποία διαδέχεται την αριστερή ήττα, την
υποχώρηση των αξιών και των ιδεωδών της Αριστεράς και από τη συχνότητα αυτής
της ήττας, η συζήτηση τονίζει τόσο την ανάγκη για ουσιώδη αυτοκριτική και
επαναθεμελίωση όσο και το δυναμικό στοιχείο της αυτοκριτικής που η αριστερή
μελαγχολία πυροδοτεί, όπως δείχνει μια σειρά κειμένων σημαντικών διανοουμένων
και θεωρητικών, από τον Μπλανκί ως τον Τραβέρσο. Αν η πορεία προς την
επαναστατική ουτοπία κάνει την αποτυχία να φαίνεται αναπόφευκτη, μια
διαφορετική αντιμετώπιση της απογοήτευσης βοηθά να οικοδομηθεί μια άλλη
αντίληψη περί κυβερνητικότητας, που μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνικά προωθητικές
και προοδευτικές ευτοπίες.
Εδώ ο πολιτιστικός ακτιβισμός της ποιητικής γενιάς του 2000 δίνει ένα
χρήσιμο παράδειγμα. Οι αυτονομιστικές πρωτοβουλίες που καλλιεργούν την
αυτοδιαχείριση του έργου της με πρωτοποριακούς θεσμούς και δράσεις επιδιώκουν
τη ριζοσπαστική υπέρβαση της συγκεκριμένης αποθαρρυντικής πολιτικής συνθήκης,
διεκδικητικά και οραματικά. Ταυτόχρονα, βοηθούν να ξανασκεφτούμε τη νεοελληνική
ποίηση των δύο τελευταίων αιώνων και τη σχέση της με την επαύριον της
μετεπαναστατικής απογοήτευσης, από την επανάσταση του 1821 ως την εξέγερση του
2008.
Μελετώντας αυτή την εναλλακτική παράδοση, βλέπουμε πως η εν λόγω
μελαγχολία όχι μόνο δεν είναι ηττοπαθής αλλά συνιστά δεινή ικανότητα
αυτοκριτικής που μας επιτρέπει να στοχαστούμε το ριζικά διαφορετικό και
καινούριο.
Όλη η συνέντευξη εδώ: https://youtu.be/fmE516ay4OA?si=kP1QmzMthQqYj_9w
