Γιατί δεν τους βλέπουμε όλους όμορφους;

Σε γενικές γραμμές, στο αντίθετο φύλο μάς γοητεύουν το καλοσχηματισμένο σώμα, η αψεγάδιαστη επιδερμίδα και το συμμετρικό πρόσωπο.    Έχουμε λοιπόν την τάση να επιλέγουμε συντρόφους που συγκεντρώνουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Με αυτή τη λογική, το ανθρώπινο γένος θα έπρεπε να ομορφαίνει όλο και περισσότερο από γενιά σε γενιά.

Τα χαρακτηριστικά που θεωρούμε ελκυστικά αποτελούν το «μέσο όρο», δηλαδή είναι αυτά που βρίσκουν τη χρυσή τομή ανάμεσα σε δύο άκρα. Για παράδειγμα, μια μικρή ποσότητα τεστοστερόνης στο αίμα της γυναίκας τής προσθέτει γοητεία, καθώς μακραίνει τις βλεφαρίδες της. Όταν όμως αυτή η ποσότητα υπερβαίνει τα φυσιολογικά όρια, η γυναίκα αποκτά... μουστάκι! Η εξέλιξη έχει την τάση να απορρίπτει τα γονίδια όσων παρουσιάζουν υπερβολικά υψηλά ή χαμηλά ορμονικά επίπεδα. Παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να υπάρχει κάποια γενετική διαφοροποίηση.

Πάντα κρίνουμε τη γοητεία κάποιου σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους της περιοχής όπου ζούμε. Καθώς λοιπόν μειώνεται η ποικιλία των εξωτερικών χαρακτηριστικών ενός πληθυσμού, τείνουμε να γινόμαστε όλο και πιο απαιτητικοί ως προς το τι είναι «τέλειο».

Έτσι, για ένα χιμπαντζή, η... Μαρία η άσχημη δε θα είχε μεγάλη διαφορά από τη Μαρία Ναυπλιώτου. Για εμάς, όμως, ακόμη και οι παραμικρές διαφορές ανάμεσα στους «υποψήφιους» συντρόφους έχουν σημασία.