Η Ελλάδα σήμερα δημογραφικά, διαφέρει σημαντικά από αυτήν της πρώτης
μεταπολεμικής περιόδου. Ο πληθυσμός μας έχει αυξηθεί κατά 3 εκατομμύρια από
1951, ζούμε πολύ περισσότερα χρόνια, είμαστε πολύ πιο «γερασμένοι», κάνουμε
λιγότερα παιδιά και λιγότερους γάμους, έχουμε πολύ περισσοτέρους θανάτους, τα
φυσικά μας ισοζύγια είναι αρνητικά, χωρίζουμε πιο εύκολα, ζούμε κυρίως σε
αστικά κέντρα, ενώ ταυτόχρονα ο πληθυσμός μας από σχετικά «εθνικά ομοιογενής»
συμπεριλαμβάνει σήμερα 800.000 περίπου αλλοδαπούς που ζουν μόνιμα στη χώρα μας
(Πίνακας 1). Οι επιπτώσεις των προαναφερθεισών -αλλά και των μελλοντικά
αναμενόμενων- αλλαγών είναι πολλαπλές, και, τα πολιτικά κόμματα, οι κοινωνικοί,
επαγγελματικοί και επιστημονικοί φορείς, καθώς και η κοινή γνώμη δείχνουν ένα
αυξανόμενο ενδιαφέρον τόσο για τις τρέχουσες εξελίξεις όσο και για τη
μελλοντική δημογραφική πορεία της χώρας μας.
Αρχίζουμε, έτσι, έστω και καθυστερημένα, να συνειδητοποιούμε προοδευτικά
ότι η Δημογραφία αποτελεί παράγοντα που δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια να
υποτιμούμε, και το «δημογραφικό» αναδεικνύεται ως ένα από τα ζητήματα που
πρέπει να αντιμετωπισθούν άμεσα, με στόχο την ανακοπή των υφιστάμενων τάσεων
και την άμβλυνση των αρνητικών επιπτώσεών τους (ιδίως αυτών που απορρέουν από
τη δημογραφική γήρανση).
Διαβάστε
περισσότερα εδώ>> Ανάλυση στο Ινστιτούτο ΕΝΑ
