Το Δωμάτιο

Ιρλανδέζα, αλλά κάτοικος Καναδά πλέον, η Έμα Ντόναχιου διακρίθηκε με μια σειρά μυθιστορημάτων πάνω στην ενηλικίωση και την αναζήτηση της σεξουαλικότητας («Stir Fry», «Hood»), για να γίνει παγκόσμια γνωστή το 2010 με το «Room», το μπεστ σέλερ της που έφτασε ως τη βραχεία λίστα του βραβείου Μπούκερ. Παίρνοντας το δρόμο για την οθόνη, το δύσκολο όσον αφορά στο θέμα του και απαιτητικό στη διασκευή του βιβλίο πέρασε στα χέρια ανεξάρτητου παραγωγού (του Εντ Γκίνεϊ του «Αστακού») και προσαρμόστηκε σεναριακά από την ίδια τη συγγραφέα. 

Συμπληρωμένη από τον χαμηλών τόνων Ιρλανδό σκηνοθέτη Λένι Άμπρααμσον («Frank» με τον Μάικλ Φασμπέντερ) και την «ανεξάρτητη» Μπρι Λάρσον («Στα Όρια», «Ονειρεμένο Τώρα», «Μικρά Όμορφα Πλάσματα») ως πρωταγωνίστρια, η δημιουργική ομάδα υλοποίησε με φροντίδα την επίφοβη μεταφορά, μετατρέποντας ένα ιρλανδο-καναδέζικο δράμα στην οσκαρική έκπληξη της χρονιάς (όλοι οι προαναφερθέντες κέρδισαν και μια υποψηφιότητα, με τη Λάρσον έτοιμη να παραλάβει το χρυσό αγαλματάκι του α΄ γυναικείου ρόλου). 
Αντλώντας τη βασική ιδέα από τη διαβόητη υπόθεση Φριτζλ, το «Δωμάτιο» μας μεταφέρει σε έναν κλειστό χώρο δέκα τετραγωνικών όπου η Μαμά γιορτάζει μαζί με τον Τζακ τα πεντάχρονα γενέθλιά του. Μεγαλωμένος μέσα εκεί, ο μικρός γνωρίζει τον έξω κόσμο μόνο από βιντεοσκοπημένες τηλεοπτικές εκπομπές και τις ιστορίες της μητέρας του, καθώς ακόμα κι όταν ένας άντρας τους επισκέπτεται κάθε τόσο, ο Τζακ κρύβεται στην ντουλάπα. Μέχρι τη στιγμή που η Μαμά τού εξομολογείται πως αυτός είναι ο απαγωγέας της και δεσμοφύλακάς τους, τον οποίο πρέπει να ξεγελάσουν για να μπορέσουν να δραπετεύσουν.

Σκηνοθετημένο σαν ψυχολογικό θρίλερ το οποίο αποκαλύπτει με φειδώ τις πληροφορίες του, το πρώτο μέρος της ταινίας εστιάζει γύρω από τους δύο βασικούς χαρακτήρες και τη μεταξύ τους σχέση, χειριζόμενο με υποδειγματική αφηγηματική ισορροπία το μυστήριο, την ένταση, το συναισθηματικό ξέσπασμα και, στην κορυφαία σκηνή, το σασπένς. Στο δεύτερο μέρος, η «κανονική» ζωή επιβάλλει έναν πιο ράθυμο ρυθμό κι επιφυλάσσει πολύ λιγότερες εκπλήξεις, οι Ντόναχιου και Άμπρααμσον, όμως, καταφέρνουν να κρατούν ψηλά το ενδιαφέρον μας, βομβαρδίζοντάς μας διαρκώς με ερωτήματα. 
Πόση απόσταση χωρίζει τη δική μας πραγματικότητα από εκείνη των υπολοίπων; Ποιο είναι το τίμημα της ενηλικίωσης; Ως που φτάνει η μητρική αγάπη και ποια είναι τα θεμέλια των οικογενειακών δεσμών; Άλλες απαντήσεις υπονοούνται, άλλες μένουν μετέωρες, οι πολλαπλές κοινωνικές διαστάσεις του εγκλεισμού θίγονται διακριτικά (λογοτεχνικές αναφορές από τον «Κόμη Μοντεχρήστο» ως την «Κλέφτρα των βιβλίων») και οι πικρές, βαθιά σκοτεινές πλευρές της ιστορίας γίνονται ορατές, χωρίς όμως ποτέ να καταλαμβάνουν κεντρική θέση στο φροντισμένο κάδρο – εξού και το βαρύτιμο Βραβείο Κοινού στο φεστιβάλ του Τορόντο.