Ας σκεφτούμε για παράδειγμα
τον τρόπο που κάποιος αγοράζει το αυτοκίνητό του. Θα επιλέξει συνήθως αυτό που
είναι καλύτερο, αυτό που ταιριάζει στις οικογενειακές, ατομικές και επαγγελματικές
του ανάγκες και θα ανταποκρίνεται στις οικονομικές του δυνατότητες. Αυτό
σημαίνει ότι θα έχει κάνει προηγουμένως μια αποτίμηση και ένα ξεκαθάρισμα των
αναγκών και δυνατοτήτων του, θα έχει πάρει συστάσεις από τρίτους, θα έχει κάνει
και μια καλή έρευνα αγοράς, έτσι ώστε όταν δει το κατάλληλο αυτοκίνητο, είναι
πολύ πιθανόν να πει: «Αυτό είναι! Πόσο τυχερός είμαι!».Δεν ισχυρίζεται κανείς
πως ο έρωτας είναι το ίδιο με ένα αυτοκίνητο, ωστόσο οι μηχανισμοί επιλογής θα
μπορούσαν να έχουν μια αναλογία.
Είμαστε σε μια συγκεκριμένη
ηλικία, με ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά
προσωπικότητας, με ξεχωριστές ανάγκες και ικανότητες και έχουμε σε ένα βαθμό
–μεγαλύτερο ή μικρότερο- πειραματιστεί πάνω στο τι μας αρέσει και τι μας
απωθεί. Αυτό σημαίνει ότι όταν θα έρθουμε σε επαφή με το άτομο που ταιριάζει
στα κριτήρια της ερωτικής μας έρευνας αγοράς, θα πούμε «Αυτό είναι!Πόσο τυχερός
είμαι!», δίνοντας μια διάσταση «τυχαίου» στο γεγονός. Έχουμε μια τάση να
ξεχνάμε αυτό που προηγείται, γιατί ακριβώς οι «μύθοι» που συνοδεύουν τον έρωτα,
είναι αυτοί που αντί τελικά να μας απελευθερώνουν, μας εγκλωβίζουν, αν όχι μας
καταδικάζουν. Μύθοι όπως «Η τύχη είναι η ουσία του έρωτα», «ο έρωτας είναι
μαγικός, αλλά πονάει όταν είναι αληθινός», κάνουν το άτομο να ζει ουσιαστικά
μ’έναν παράδοξο τρόπο ρομαντικά.
Αυτό συμβαίνει, διότι εκτός
από το ρομαντισμό που καλλιεργούν αυτοί οι μύθοι, καλλιεργούν επίσης και ένα
βόλεμα: αφού είναι ιδανικό δε το κατακτήσω ποτέ, άρα δε θα προσπαθήσω κιόλας,
αλλά αφού με πονάει έχω ζήσει και εκπληκτικά, άρα είμαι καλά με τον εαυτό μου
και δε βλέπω την εξιδανίκευση που έχω κάνει και την παραίτηση από κάθε
προσπάθεια να είμαι όντως ευτυχισμένος!
Αν μπαίναμε στη
διαδικασία να ερωτευτούμε την ίδια τη ζωή και όχι μια
ιδεαλιστική-ουτοπική εικόνα που έχουμε γι’αυτή, ίσως τότε, η
καθημερινότητά μας, με τα εύκολα και τα δύσκολα, με τα ωραία και τα άσχημα, να
ήταν μια αληθινή μαγεία για την οποία παλέψαμε. Μια φίλη είπε κάποτε για το
σύζυγό της ότι «κέρδισε το λαχείο». Εμείς θα απαντούσαμε πως προφανώς «μπήκε
στη διαδικασία πρώτα να διαλέξει και να αγοράσει το λαχείο». Είναι ωραία και
όμορφη η προσωπική συμμετοχή και ο ενεργός ρόλος στη ζωή μας, καθόλου πεζός και
καθόλου μάταιος.
Της Όλγας-Παναγιώτας Καραθανάση, Ψυχολόγου,
MScΟργανωτική &Οικονομική Ψυχολογία, εκπαίδευση στη
Γνωσιακή-Συμπεριφοριστική Ψυχοθεραπεία.
Πηγή: http://psychopedia.gr/
