Τα προβλήματα ξεκίνησαν ήδη από την επομένη της εκλογής του κ.
Κασσελάκη, με την καρατόμηση των κ.κ. Θεοχαρόπουλου και Καλπάκη, δύο βασικών
στελεχών που είχαν εκλεγεί με κομματικές διαδικασίες και μάλιστα προέρχονται
από τη διεύρυνση, στην οποία κατά τα άλλα ο νέος Πρόεδρος ομνύει. Συνεχίστηκαν
με την πολύ αργοπορημένη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας, με τις όχι
ισχυρές ψηφοφορίες εκεί και φυσικά η πολιτική σύγκρουση εντάθηκε με τις
δηλώσεις του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ομιλία του στον ΣΕΒ, όπου όλοι
γνωρίζουμε ότι η σχέση εργασίας-κεφαλαίου για την Αριστερά αποτελεί ταυτοτικό
θέμα.
Μάλιστα, ο ίδιος και οι συν αυτώ, από τη ‘φόρα’ τους για αποδόμηση,
άρχισαν να αποδομούν και τον Αλέξη Τσίπρα. Δηλώσεις του τύπου ‘εγώ δεν έχω
δίπλα μου Βουλευτή που να αναφέρεται σε τουρκική μειονότητα’ ή ‘εγώ δεν άφησα
37 δισ.’, εκτός από το ότι είναι μια κριτική άδικη, είχε χρησιμοποιηθεί από το
αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και κυρίως από τη ΝΔ, κατά την προεκλογική περίοδο, αλλά και
κατά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ή το ότι ‘πήρα άρρωστο κόμμα’ - που μας θύμισε ‘τη
χώρα στο γύψο’ - και ‘τα άδεια γραφεία στην Κουμουνδούρου’. Αυτά που ακούμε από
το νέο Πρόεδρο είναι και λίγο τρομακτικά. Δεν είναι πως δεν έχει σχέση με την
Αριστερά, δεν έχει σχέση με την Πολιτική και την Ιστορία της χώρας. Λέει κάτι
λάθος που μετά πρέπει να το διορθώσει, ενώ δεν προφυλάσσεται από τους ανθρώπους
που έχει δίπλα του, κάποιοι από τους οποίους έχουν μακρά ιστορία στο κόμμα και
την Αριστερά.
Το κρίσιμο σημείο όμως ήταν η Κεντρική Επιτροπή (Κ.Ε.), όπου ο νέος
Πρόεδρος δεν καταπάτησε απλά το καταστατικό του κόμματος, η επιλογή για
προσωπικό δημοψήφισμα (plebiscite), προσωπική ποινή και τιμωρία δηλαδή με
δημοψήφισμα, λιντσάρισμα, είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο. Αυτό το συναντάμε στους
αυτοκράτορες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και φυσικά στα νεότερα χρόνια έχει
αποκλειστεί από τις κυβερνήσεις. Δηλαδή για δικαιώματα δε θέτεις δημοψήφισμα,
αυτά είναι βασικά πράγματα. Η τοποθέτηση του κ. Κασσελάκη στην Κ.Ε. περιγράφει
ένα κόμμα όπου πλέον δεν μπορεί κάποιος να έχει μια πολιτική διαφωνία. Και όλα
αυτά στον ΣΥΡΙΖΑ, που η ιδρυτική του συνθήκη περιγράφει ένα κόμμα
πλουραλιστικό, που σχηματίστηκε από τον παλιό ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και άλλες
συλλογικότητες της Αριστεράς, με σύνθεση και ανταλλαγή απόψεων, ακόμα και
πολιτικές συγκρούσεις, για να καταφέρει να φτάσει στη διακυβέρνηση της χώρας.
Προσωπικά δεν είχα σκοπό να παραιτηθώ σ’ αυτή την Κ.Ε. Δεν πήγα για να
φύγω, είχα ετοιμάσει μια ολόκληρη πολιτική τοποθέτηση, θεωρώ καλή, την οποία
έχω αναρτήσει και καλώ τον κόσμο να τη διαβάσει. Αυτό που συνέβη με έκανε να μην
μπορώ, να μην αντέχω να συνεχίσω. Δεν μπορώ να βλέπω τον Πρόεδρο του κόμματος,
να έχει απέναντί του αγωνιστές που έχουν βασανιστεί από την ΕΑΤ-ΕΣΑ και να
μιλάει για 5η φάλαγγα. Να λέει τις θεωρίες της Αριστεράς ‘πολτό-πουμαρό’ και να
μιλάει για ‘καμαρίλα’ και ‘κομματίλα’. Και φυσικά, όπως είπα, αυτό με το
δημοψήφισμα που ξεπερνάει τα όρια ενός κόμματος, ούτε καν δεξιού. Να μην
ξεχνάμε και αυτό τον εσμό ανθρώπων στο διαδίκτυο, που κάνει τόσο αποκρουστικό
το κλίμα, ώστε να διασφαλίζει ότι δεν μπορεί να γίνει πια συζήτηση με
πολιτικούς όρους.
Φυσικά, είναι γεγονός ότι έχουν γίνει λάθη. Μετά το 2019, που η ήττα δεν
ήταν συντριπτική, δεν άνοιξε η κουβέντα του τι έφταιξε. Όλα αυτά θα τα
συζητούσαμε σε ένα συνέδριο, όπως είχε αποφασίσει η Κ.Ε. – με ομόφωνη απόφαση-πακέτο
– για συνέδριο τέλος Νοεμβρίου, αμέσως μετά την εκλογή Προέδρου το Σεπτέμβριο.
Τελικά το συνέδριο θα γίνει τέλος Φλεβάρη, ο κ. Κασσελάκης θεωρεί ότι δε
χρειάζεται να γίνει άμεσα. Σα να λέμε δηλαδή ότι δε χρειάζεται να συζητήσουμε
για το τι έφταιξε για την ήττα – άρα έφταιγε ο προηγούμενος Πρόεδρος; Γι’ αυτό
λέω ότι ουσιαστικά αποδομείται η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο ίδιος ο Αλέξης
Τσίπρας.
Η απόφασή μου να αποχωρήσω από ένα κόμμα που η σχέση μας μετράει πάνω
από 30 χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολη, είναι οδυνηρή και πονάει. Κανείς δεν
μπορεί να είναι χαρούμενος, αυτό το 3%, για το οποίο κάποιοι μιλούν
υποτιμητικά, έχει σχέση ζωής με το κόμμα, το ‘χτίσαμε’, δουλέψαμε, διαβάσαμε,
τεκμηριώσαμε, κερδίσαμε, χάσαμε. Είναι όμως καλό ότι η πλειοψηφία αυτών των
στελεχών νιώθει το ίδιο λίγο πολύ, φυσικά ο καθένας με τη δική του ταχύτητα.
Στην αρχή λέμε ‘θα το παλέψουμε’, έπειτα ‘θα κάνουμε υπομονή’, μετά όμως
έρχεται κάποια στιγμή, άλλη για τον καθένα, που λες ότι έχω μια αξιοπρέπεια και
μια πορεία, γι’ αυτό πρέπει να προχωρήσω.
Σε ό,τι αφορά την έδρα μου, που είναι η κουβέντα των ημερών και θα
συνεχιστεί αν υπάρξουν κι άλλες αποχωρήσεις, να πω αρχικά τι έλαβα από έναν
πρωτοετή φοιτητή Νομικής. Με βάση το συνταγματικό δίκαιο, αν οι Βουλευτές
παραδώσουν την έδρα τους, σημαίνει ότι το κόμμα είναι πιο πάνω από τη λαϊκή
βούληση. Εγώ φυσικά δε στέκομαι στη νομική ερμηνεία, ούτε στο ιστορικό κομμάτι
που μας θυμίζει ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεχθήκαμε την κα Τζάκρη, τον κ. Κουρουμπλή και
τους Βουλευτές των ΑΝΕΛ με τις έδρες τους.
Για μένα σημαντικό είναι το πολιτικό επιχείρημα, με βάση το οποίο,
ειδικά σε διεδρικές και τριεδρικές περιφέρειες, οι πολίτες επιλέγουν και
κόμματα αλλά και πρόσωπα και εγώ αισθάνομαι ότι έχω νωπή εντολή. Σε κάθε
περίπτωση, ο κόσμος με εξέλεξε με ένα κόμμα, ένα πολιτικό πρόγραμμα και
επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτές οι συνθήκες πλέον δεν ισχύουν και δεν είναι
μόνο η αλλαγή του προσώπου του Προέδρου, είναι η αλλαγή πολιτικής. Αυτά που
ακούστηκαν το προηγούμενο διάστημα – που φαντάζομαι ότι θα γίνουν πιο έντονα –
νομίζω ότι δεν καλύπτουν τον κόσμο που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό όμως που θέλω να δηλώσω και να επικοινωνήσω στην εκλογική μου
περιφέρεια, με μεγάλη συνέπεια, ευαισθησία και δέσμευση, είναι ότι ειλικρινά
πιστεύω ότι ο κοινοβουλευτικός μου χρόνος θα αξιοποιηθεί καλύτερα με την
ανεξαρτητοποίησή μου. Η Φλώρινα μπορεί να με αξιοποιήσει ακόμα καλύτερα ως μια
ανεξάρτητη, έμπειρη, αριστερή επιστήμονα, βουλευτή. Παρά ως μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας του κ.
Κασσελάκη, όπου θα αναλώνω τον κοινοβουλευτικό μου χρόνο σε έναν θορυβώδη
λαϊκισμό με τον επικεφαλής εκτός Bουλής και ενίοτε εκτός Ελλάδας. Εγώ προτάσσω
την τεκμηρίωση, σοβαρές προτάσεις, επικοινωνία με τον κόσμο για να ακούσω τα
προβλήματά του και άμεση παρέμβαση. Είμαι εδώ όπως με ξέρατε και όπως θα δείτε,
ακόμα περισσότερο.
Για την ‘επόμενη μέρα’ δεν ξέρουμε ακόμα τι θα γίνει, είναι πολύ
πρόσφατη η αποχώρησή μου από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ο χρόνος θα δείξει. Να πω όμως ότι
υπάρχει πολιτικός χώρος, ο χώρος της ριζοσπαστικής, οικολογικής, φεμινιστικής,
σύγχρονης ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ποντάρω πολύ γι’ αυτό στις νέες γενιές, δεν
εννοώ ότι θα γίνουν όλοι Αριστεροί, αλλά η ατζέντα της Αριστεράς με τη
δικαιοσύνη, τα θέματα της εργασίας, το κράτος δικαίου, την υγεία, την παιδεία
κτλ, όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν έναν πόλο πολιτικό, ο οποίος μπορεί και να
μετεξελιχθεί – το έχουμε ξανακάνει. Αυτό εύχομαι και γι’ αυτό θα δουλέψω,
εφόσον υπάρχουν οι συγκυρίες.
Προς το παρόν όμως, ως Ανεξάρτητη Βουλευτής Φλώρινας, δουλεύω ακόμα
περισσότερο για το νομό μου. Πρέπει να ανταποδώσω την τιμή που μου έκαναν οι
συμπολίτες μου, βεβαίως πάντα με ανοιχτά τα μάτια και την καρδιά για οτιδήποτε
φέρει το μέλλον».
Δείτε εδώ το video:
https://youtu.be/ht2bD6u9b6s
