Τον Αντώνη – τον κάθε Αντώνη στο
πρόσωπο του-που τον έσπρωξαν άπειρες
φορές-φανερά ή κρυφά-
προτού τον ρίξουν μια και καλή στη
θάλασσα.
Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ πενθεί.
Τα ΝΗΜΑΤΑ πενθούν.
Οι άνθρωποι-όσοι-απέμειναν-πενθούν.
Και κάθε μέρα κάποιος από εμάς πενθεί
για την απόρριψη,
τον εμπαιγμό, την καθολική
προσβασιμότητα στη δυσκολία να
κατανοηθεί το αλλιώτικο και να αγαπηθεί.
Ο Αντώνης δεν κατάφερε, όχι την
προσβασιμότητα στη ζωή, αλλά ούτε και
στο θάνατο του.
Ο Αντώνης δεν θα πάψει να χαμογελά
-και να συγχωρά-
έτσι ανυπεράσπιστο που τον βρήκε ο
θάνατος ,
έτσι έκθετο,
όπως θα παίρναν ένα παιδί-ή ένα σακί-και
θα το ρίχναν στη θάλασσα.
Ίσως θα απορεί. Σίγουρα θα απορεί.
Την οικεία απορία όλων μας. Απορία
άλυτη
Αιώνων.
Γιατί;
Γιατί τόσο δύσκολο να εννοηθεί και να
αγαπηθεί ο Άλλος.
Γιατί τόσο δύσκολο να χωρέσει .
Αναρωτιόμαστε-με συντριβή-τα ίδια
ερωτήματα κάθε μέρα.
