Πάει περίπου ένας χρόνος που το φαινόμενο της εγκυμοσύνης ή της συγκατοίκησης ή του γάμου σε ηλικίες 16-22 αυξάνετε με πιο ραγδαίους ρυθμούς από ότι το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Γύρω μου συναντάω σχεδόν σε καθημερινή βάση παλιές συμμαθήτριες ή ακόμη κι άγνωστες στο δρόμο που βιάστηκαν να γίνουν μανούλες ή μάλλον δεν είχαν ιδέα που πάνε τα τέσσερα όταν ξεκίνησαν την σεξουαλική τους ζωή. Αλλά κι άλλες που ο ενθουσιασμός τους, τους παίρνει τα μυαλά και βιάζονται να συζήσουν ή να δώσουν όρκους αιώνιας αγάπης νομίζοντας πως βρήκαν το κελεπούρι και τον έρωτα της ζωής τους. Αλήθεια... που οδεύει η σημερινή νεολαία;
Προ λίγων ημερών είχα μια
ξαφνική συνάντηση με μία γνωστή φίλης μου. Τα μάτια μου γούρλωσαν και
προσπαθούσα να κρύψω τις σκέψεις μου στρέφοντας τις κόρες μου προς άλλη
κατεύθυνση ώστε να μην αντιληφθεί το σοκ μου η εν λόγο κοπέλα. Είδα ένα
κορίτσι, ήταν δεν ήταν 18 χρονών, που κρατούσε το καρότσι με ένα παιδάκι που
σίγουρα είχε χρονίσει κι ήταν πάλι με την κοιλιά στο στόμα. Η περιέργεια μου
για το αν τεθεί μεταξύ της φίλης μου κι εκείνης η συζήτηση περί της τωρινής της
εγκυμοσύνης με έκανε εσκεμμένα να κρυφακούσω παρότι το βλέμμα μου
περιπλανιόταν. Την άκουσα να λέει ολοκάθαρα πως μπαίνει στον μήνα της και πως
περιμένει δίδυμα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ήρθε και το αγόρι της (δεν λέω
άντρας της διότι όπως κατάλαβα ανέβαλαν τον γάμο για οικονομικούς λόγους) ο
οποίος ήταν στην ίδια ηλικία, μικροκαμωμένος, που κοιτάζοντας τον ήταν τόσο παιδί
που δεν μπορούσα να διανοηθώ πως είχε δικό του παιδί. Με τούτα και με εκείνα
φύγαμε, τους χαιρετήσαμε αλλά εμένα μου είχε μείνει καρφωμένη η εικόνα δύο
εφήβων που είχαν αναλάβει την ευθύνη να μεγαλώσουν ένα πλασματάκι που φέρανε
στον κόσμο και μες τις επόμενες μέρες θα είχαν έξτρα δύο μέλη στην οικογένεια
τους.
Αλήθεια, δεν είναι περίεργο
που οι νέοι είναι τα κλασικά μικρομέγαλα παιδιά που δεν χαίρονται τα όσα έχει
να τους προσφέρει αυτή η ηλικία και διαρκώς προσπαθούν να μοιάσουν στους
ενήλικες; Που βρίσκετε λοιπόν η παιδεία στα σχολεία σχετικά με την σεξουαλική
διαπαιδαγώγηση ή γιατί η οικογένεια παραβλέπει αυτόν τον τομέα απ΄τα καθήκοντα
της απέναντι στο παιδί; Γιατί όταν στο σχολείο μια συζήτηση περιέχει τη λέξη
σεξ αυτό επιφέρει την φράση της δασκάλας "Πιπέρι στο στόμα αν ξανακούσω
τέτοιες κουβέντες" αντί για μια επιμορφωτική συζήτηση με τους μαθητές; Η
παιδεία στο σχολείο δεν προέρχεται μόνο απ΄τα μαθηματικά, τη φυσική και τη
νεοελληνική γλώσσα αλλά κι απ΄τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση η οποία είναι ανεπαρκής
ή ανύπαρκτη. Και γιατί η ίδια η οικογένεια παραποιεί τις έννοιες πλάθοντας
παραμύθια στο παιδικό μυαλό όπως "Τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός" και
η ντροπή τους εμποδίζει να μιλήσουν και να μας πληροφορήσουν για το σεξ;
Η ελλιπής σεξουαλική διαπαιδαγώγηση
λοιπόν είναι ο προάγγελος της ελευθερίας και της άγνοιας που διακατέχει τους
νέους σήμερα. Κάνουν έρωτα δίχως προφύλαξη μη σκεπτόμενοι ούτε τα σεξουαλικός
μεταδιδόμενα νοσήματα αλλά ούτε και τις πιθανότητες εγκυμοσύνης. Καταλήγοντας
έτσι να έχουν να μεγαλώσουν ένα παιδί, το οποίο δεν έχουν ιδέα πως, συνήθως
χωρίς μόνιμες δουλειές ή βασιζόμενοι στους γονείς και γενικότερα σε ξένες
πλάτες για οικονομική στήριξη, αναγκάζοντας και τους ίδιους τους γονείς τους να
μεγαλώσουν πέρα από αυτούς τους ίδιους και τα εγγόνια τους αφού εκείνοι χάνουν
τελικά τον μπούσουλα.
Δεν θέλω σε καμία περίπτωση
να περάσω το μήνυμα της έκτρωσης μέσα απ'τα λεγόμενα μου. Το θεωρώ ένα απ΄τα
μεγαλύτερα εγκλήματα του ανθρώπου για το οποίο δυστυχώς και δεν υπάρχει ποινή.
Όμως γιατί να μην περιορίσει η νεολαία τις πιθανότητες αυτού του συμβάντος, σε
περίπτωση που δεν είναι στους επόμενους θεμιτούς στόχους της, χρησιμοποιώντας
μέτρα προφύλαξης, ανοίγοντας ακόμα και σελίδες στο ίντερνετ, πέρα από τα
facebook και instagram, διαβάζοντας σχετικά με όλα όσα δεν φρόντισαν τα σχολεία
και οι γονείς να τους μάθουνε; Τρόποι υπάρχουνε λοιπόν αρκεί να υπάρχει η
θέληση κι η γνώση.
Σαφώς πέρα από αυτό, υπάρχει
κι ένα ακόμα κεφάλαιο σχετικά με τις ερωτικές σχέσεις των νέων. Κάνουν σχέσεις
στις οποίες βασίζουν όλο τους το είναι δίχως να σκέφτονται τίποτα άλλο, ζώντας
σε ροζ συννεφάκια και παρατώντας πολλές φορές ολόκληρη τη ζωή που κάνουνε για
να ακολουθήσουν έναν άνθρωπο. Άτομα τα οποία ενθουσιάστηκαν τόσο σε λιγότερο
από ένα μήνα που το ένα έχει μόνιμη δουλειά στον τόπο του, δικό του σπίτι, με
μόνα έξοδα τα έξοδα αυτοσυντήρησης και τα παρατάει όλα για να πάει να ζήσει με
το άλλο σε ένα ξένο μέρος, δίχως δουλειά, με στεγαστικά και επισιτιστικά έξοδα.
Άτομα που μέσα σε δύο μήνες γνωριμίας συζήσανε με συνολικά έσοδα του σπιτιού
μόνο τον μισθό απ΄τον ένα ο οποίος καλά καλά δεν φτάνει για τον ίδιο. Άτομα που
σε ένα χρόνο παντρευτήκανε και νοικιάσανε σπίτι με μισθούς ημιαπασχόλησης από
σύμβαση. Κι όλα αυτά τα παιδιά είναι φοιτητές ή τελείωσαν πρόσφατα το σχολείο!!!
Πιστεύω πως για να χτίσεις
κάτι γερό και δυνατό πρέπει να έχεις και τις σωστές βάσεις ειδάλλως θα
διαλυθεί. Εδώ ποιες είναι οι σωστές βάσεις λοιπόν; Ότι δεν είναι πλήρως
ανεξάρτητοι οικονομικά και βασίζονται σε άλλους; Ότι βιάζονται να χάσουν την ελευθερία
και τα νιάτα τους χωμένοι σε ένα σπίτι το οποίο σε λίγους μήνες, ή στην
καλύτερη χρόνια δε θα μπορούν να συντηρήσουν; Ότι θεωρούν πως βρήκανε τον
τέλειο άνθρωπο και είναι σίγουροι πως θέλουν να περάσουν όλη τη ζωή μαζί του;
Ότι σε εποχή κρίσης που 40άρηδες γυρνάνε στα πατρικά τους γιατί δεν μπορούν να
τα βγάλουν πέρα με τα αβάσταχτα έξοδα, εκείνοι ανοίγουν σπίτι δίχως 1 δεκάρα;
Και στο γεγονός της άγνοιας της κατάστασης της Ελλάδας και την αβεβαιότητα για
το αύριο που δεν μας επιτρέπει ανοίγματα όπως παλιότερα κάποιος οφείλετε πάλι.
Η λειψή παιδεία και τα χατίρια των γονιών που στερούνται για να μη μας λείψει
σχεδόν τίποτα, κάνοντας μας να πιστεύουμε πως ζούμε σε ουτοπικό κόσμο.
Και τελικά μήπως αυτό είναι
μόδα ή ένα τύπος "ebola" άρα άκρως κολλητικό; Ή μήπως μας άλλαξαν
μπαταρίες και λειτουργεί αλλιώς το βιολογικό μας ρολόι; Το σίγουρο συμπέρασμα
είναι πως αποφοιτούμε από σχολείο, παίρνουμε πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά,
όμως δεν είμαστε μορφωμένοι σε τέτοια θέματα. Μήπως όμως στρεφόμαστε στις
παλιές εποχές των παππούδων μας, τότε που τα πράγματα ήταν πιο αγνά και πιο
αθώα, δίχως πολλές σκοτούρες, με γνωριμίες που είχαν πάντα προοπτική στο γάμο
και εξασφάλιση ενός ανθρώπου δίπλα μας; Μήπως όλα αυτά γίνονται επειδή οι
άνθρωποι έχουν διαβρωθεί τόσο που ψάχνουμε κάποιον να προσκολλήσουμε για να μην
νιώθουμε τελείως μόνοι;;;
Πηγή: citymomenti.blogspot
