Ο «χυμός» αποτελείται από νανοσωματίδια που αιωρούνται σε ένα υγρό, το
οποίο πίνει ο ασθενής. Όταν το υγρό φθάνει στο έντερο, οι γιατροί «φωτίζουν» τα
αιωρούμενα νανοσωματίδια με μια αβλαβή δέσμη λέιζερ, πράγμα που καθιστά δυνατή
την μη επεμβατική και σε πραγματικό χρόνο απεικόνιση του οργάνου, καλύτερα από
κάθε άλλη υπάρχουσα τεχνική.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον επίκουρο καθηγητή βιοιατρικής μηχανικής
Τζόναθαν Λάβελ του Πανεπιστημίου του Μπάφαλο της Νέας Υόρκης, που έκαναν τη
σχετική δημοσίευση στο περιοδικό νανοτεχνολογίας «Nature Nanotechnology»,
χρησιμοποίησαν στον «νανοχυμό» μια οικογένεια χρωστικών χημικών ουσιών
(naphthalcyanines), τα μικρά μόρια των οποίων απορροφούν μεγάλες ποσότητες
φωτός στο εγγύς υπέρυθρο τμήμα του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος, κάτι που τις
καθιστά ιδανικές για την απεικόνιση βιολογικών ιστών με μεγάλη αντίθεση
φωτεινότητας (κοντράστ).
Το μέσο ανθρώπινο λεπτό έντερο έχει μήκος επτά μέτρων και πάχος δυόμισι
εκατοστών, ευρισκόμενο ανάμεσα στο στομάχι και στο παχύ έντερο. Σε αυτό
λαμβάνει κυρίως χώρα η πέψη και η απορρόφηση των τροφών και σε αυτό
εμφανίζονται συνήθως παθήσεις όπως το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου (σπαστική
κολίτιδα), η νόσος του Κρον κ.α.
Μέχρι σήμερα, οι ακτινολόγοι και οι γαστρεντερολόγοι «βλέπουν» το έντερο
με ακτινογραφίες-Χ, μαγνητικές τομογραφίες και υπερήχους, αφού προηγουμένως ο
ασθενής έχει πιεί βάριο για να βοηθηθεί η απεικόνιση. Όμως όλες αυτές οι
τεχνικές έχουν περιορισμούς από άποψη ασφάλειας και καθαρότητας στην
απεικόνιση, ενώ δεν είναι πολύ καλές στην απεικόνιση των κινήσεων του εντέρου
σε πραγματικό χρόνο.
Η νέα τεχνολογία δοκιμάστηκε με επιτυχία σε ποντίκια, τα οποία ήπιαν τον
«νανοχυμό». Στη συνέχεια, στα πειραματόζωα έγινε φωτοακουστική τομογραφία, η
οποία εκπέμπει δέσμες λέιζερ. Θα ακολουθήσουν κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους.
Σημαντική συμβολή στην ανακάλυψη είχε ο Πασχάλης Αλεξανδρίδης, καθηγητής
της Σχολής Χημικών και Βιολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου του Μπάφαλο.
Αποφοίτησε από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (Τμήμα Χημικών Μηχανικών) το 1989
και πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο ΜΙΤ της Βοστώνης το 1994. Αφού
έκανε τη μεταδιδακτορική έρευνά του στο Πανεπιστήμιο του Λουντ στη Σουηδία,
συνέχισε την ακαδημαϊκή καριέρα του στο Μπάφαλο, που αποτελεί τμήμα του
Πανεπιστημίου SUNY της Νέας Υόρκης. Θεωρείται ένας από τους πιο διακεκριμένους
χημικούς μηχανικούς διεθνώς, με πολλές διεθνείς βραβεύσεις στο ενεργητικό του,
μεταξύ των οποίων το Βραβείο Μποδοσάκη.
Πηγή: Νανοχυμός
