Δεν με γνωρίζεις, είπες, είμαι η καινούρια σου συντροφιά. Από εδώ
κι εμπρός, θα είμαι πάντα μαζί σου.
Την ημέρα, τη νύχτα, όταν ξυπνάς, όταν κοιμάσαι, θα με κουβαλάς συνεχώς
και για όσο αναπνέεις.
Θα πορευτούμε παρέα ως το τέλος. Και να θέλεις δεν θα μπορείς να με διώξεις. Καλύτερα λοιπόν, να μάθεις να ζεις μαζί μου.
Μην προσπαθήσεις να με κρύψεις, ούτε να με εξαφανίσεις, θα σε εκδικηθώ.
Εκεί που θα με έχεις κρυμμένη, θα πετάγομαι ξαφνικά και θα σου βγάζω τη
γλώσσα. Κι εκεί που θα με νομίζεις εξαφανισμένη, θα το φωνάζω σε όλους ότι δεν
θα με νικήσεις ποτέ και τότε οι άλλοι θα σε κοιτάνε με οίκτο.
Περίγελος θα γίνεις, γι’ αυτό καλύτερα να μου φέρεσαι με σεβασμό.
Ναι, το ξέρω, κανείς δεν καλωσορίζει μια ρυτίδα. Κανείς μα κανείς
κι ας λένε το αντίθετο! Όμως, τι μπορείς να κάνεις;
Δεν μπορείς να ξεγελάσεις κανέναν. Αν προσπαθήσεις να με μασκαρέψεις, θα
σου κοστίσω πολύ ακριβά. Θα πουλήσεις την αξιοπρέπειά σου, την αυτοεκτίμηση, τη
ζωή που έζησες. Θα ξεπουλήσεις το χθεσινό σου ξενύχτι, τον έρωτα που έκανες, το
παιχνίδι που έπαιξες. Ακόμη κι αυτά γράψαν πάνω στο δέρμα σου.
Θα προδώσεις την ανασφάλειά σου, θα μάθουν όλοι ότι με φοβάσαι, με
τρέμεις.
Ότι δεν είσαι παρά ένα ανώριμο ανθρωπάκι που δεν έμαθε ποτέ ότι κάποια
πράγματα τελειώνουν για πάντα, αλλά σαν μικρό παιδί αρνείται να δεχθεί ότι το
παιχνίδι τελειώνει, το γατάκι του θα πεθάνει, η νεότητα εκπνέει.
Ο χρόνος είναι ο πιο στυγνός έμπορος, δεν συγχωρεί και ζητάει τόκο
για τα δάνεια που δίνει.
Τοκογλύφος Σάιλοκ, που θα σου κόψει κρέας από την πλάτη για λίγη
παράταση νεότητας.
Γι’ αυτό μη με κοροϊδεύεις, μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, τους άλλους.
Θα με αγαπάς, για να σε αγαπώ.
Τι, αναρωτιέσαι γιατί οι άνθρωποι γερνάνε; Δεν ξέρω να σου πω, εγώ
καθήκοντα εκτελώ.
Ίσως γερνάνε, για να μην ξεχνούν τη θέση τους στο χρόνο. Να θυμούνται
ότι δεν θα ζήσουν αιώνια. Για να ξυπνήσουν και να αρχίσουν να τρέχουν λίγο πιο
γρήγορα.
Ίσως γερνάνε, για να στενοχωριούνται λιγότερο όταν πεθαίνουν. Πρόβα για
το τέλος μπας και τους λείψει λιγότερο η ζωή.
Ίσως για να κάνουν έρωτα πιο πολύ με την ψυχή και λιγότερο με το σώμα.
Ίσως για να γυρίσουν πίσω στον εαυτό τους, να προετοιμαστούν για τη μοναξιά που
τους περιμένει.
Ίσως, για να τους αγαπάνε γι’ αυτό που φτιάξαν μέσα τους τόσα χρόνια κι
όχι μόνο για την ομορφιά που τους έδωσε η φύση.
Ίσως για να ξαναγίνουν μωρά και να τους φροντίζουν. Για να κερδίσουν
πάλι την τρυφερότητα που προξενεί η ανημποριά.
Πραγματικά, δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά!
Όμως, άκουσέ με καλά. Η κουκλίτσα στο εξώφυλλο του περιοδικού είναι
δεκαοχτώ. Μόνο δεκαοχτώ!
Μην προσπαθήσεις να γίνεις σαν κι εκείνη, θα εξευτελιστείς. Μην
προσπαθήσεις να ζήσεις σαν κι εκείνη, θα καταστραφείς...
Αυτά μου είπες απρόσκλητη επισκέπτρια πρωί-πρωί και νόμιζες ότι θα
με τρομάξεις. Ατύχησες!
Δεν σ’ αγαπώ και να το θυμάσαι. Δεν ξέρω αν θα σε αγαπήσω ποτέ. Με
πιάνει μια μανία να σε σβήσω κι εσένα και τις φίλες σου που μαζευτήκατε πάνω
στο πρόσωπό μου, αλλά συγκρατιέμαι. Νικάει η λογική.
Παραμορφωμένο κακέκτυπο του εαυτού μου δεν θα γίνω. Αφύσικο ανθρωποειδές
δεν θα καταντήσω.
Άλλωστε, ακόμα κι αν γινόταν να σε εξαφανίσω, δεκαοχτώ χρονών δεν θα
γινόμουν ποτέ.
Είναι το βλέμμα μου που μεγάλωσε πρώτο, ξέρεις.
Πλαστικές για το βλέμμα δεν έχουν βρεθεί ακόμα. Αυτές απαιτούν πολύ
περισσότερα από ένα απλό χειρουργικό νυστέρι…
Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές κοιτάω στο περιοδικό το
δεκαοχτάχρονο κορίτσι και εύχομαι να ήμουν πάλι δεκαοχτώ!
Μετά όμως κοιτάω τα μάτια του αγαπημένου μου και βλέπω πως με λαχταράει
παρά τις ρυτίδες μου. Βλέπω την κόρη μου που με αγαπάει έτσι κι αλλιώς.
Σε λίγο θα είναι εκείνη δεκαοχτώ. Με την ψυχή των δεκαοχτώ.
Η δικιά μου ψυχή δεν χωράει σε κορμί δεκαοχτάρας. Δεν συντονίζονται αυτά
τα δύο, κατάλαβες;
Βλέπω και τους παλιούς μου συμμαθητές και νομίζω ότι είμαι ακόμα
έφηβη.
Τους θυμάμαι παιδιά και εκείνες οι αναμνήσεις θολώνουν όλες τις ρυτίδες
στα πρόσωπά τους.
Κι έπειτα, ξέρω πολύ καλά πια, πως το φλερτ και ο έρωτας δεν σταματάνε
ποτέ, ποτέ όμως! Μορφή και ένδυμα αλλάζουν.
Θέλει μόνο λίγη προσοχή, γιατί από μια ηλικία και μετά, αν διαλέξεις το
λάθος ένδυμα γίνεσαι έρμαιο του γελοίου.
Και για να τα λέμε όλα και να μην κλαίγομαι διαρκώς, μερικές φορές
εκεί πολύ στο βάθος, χαίρομαι που έχω απαλλαγεί από την αγωνία της τελειότητας
που εμπεριέχει η νεότητα. Από την αγωνία της αψεγάδιαστης εμφάνισης.
Το «καλοδιατηρημένη» ύστερα από κάποια χρόνια είναι κομπλιμέντο και δεν
φοβάται τα ψεγάδια
Έτσι που λες, μισητή μου ρυτίδα! Φιλενάδες δεν θα γίνουμε, αλλά ούτε και
εχθροί. Σιγά μη σου δώσω τη χαρά να σε πολεμήσω!
Έχω πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνω. Να αγαπώ και να με αγαπούν!
Με λιγότερες ενοχές από ποτέ.
Πηγή: eyedoll.gr
