Από το πιο μικρό τρενάκι, μέχρι την πιο ψηλή ρόδα ή το εντελώς τρομακτικό
«σφυρί», αυτή η «καθαρή» απλή απόλαυση του να δοκιμάζεις τα όριά σου δεν σε
κάνει να νιώθεις ότι είσαι ξανά παιδί; Και το καλύτερο; Δεν ανησυχείς πλέον εάν
είναι πολύ μικρός για να σου επιτρέψουν την είσοδο σε κάποια από τα παιχνίδια!
2. Οι Απόκριες δεν τελειώνουν ποτέ
Οι μαμάδες έχουμε την ευκαιρία να κυκλοφορούμε ανάμεσα σε υπερήρωες, νεράιδες,
μάστορες ή κοκκινοσκουφίτσες σχεδόν σε καθημερινή βάση. Όποτε μάλιστα έχουμε
κέφι, μπορούμε να βάλουμε κι εμείς μια περούκα και μια αυτοσχέδια στολή και να
συμμετέχουμε στο πάρτι. Τι κι αν έχουν περάσει μήνες από τις Απόκριες! Εμείς
–και τα παιδιά μας- μπορούμε να μασκαρευόμαστε όποτε μας αρέσει.
3. Όπως και το τρέξιμο
Τα παιδιά τρέχουν συνέχεια. Και οι γονείς τρέχουν. Από πίσω τους. Κι αυτό το
συνεχές τρέξιμο μπορεί να είναι κουραστικό, αλλά είναι και ιδιαίτερα ωφέλιμο
για το σώμα και την υγεία μας. Και αφού μπορούμε να τρέχουμε τόσο, σίγουρα
είμαστε αρκετά νέοι, έτσι δεν είναι;
4. Κάνουμε μεσημεριανή σιέστα
Τα μωρά κοιμούνται κατά διάρκεια της ημέρας . Μαντέψτε τι κάνουμε εμείς όταν
αυτά κοιμούνται. Κοιμόμαστε κι εμείς. Και μετά ξυπνάμε ξεκούραστοι,
ανανεωμένοι, έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε πρόκληση μας επιφυλάσσει η
υπόλοιπη μέρα.
5. Το παιχνίδι είναι απλά
μέσα στις υποχρεώσεις μας!
Φανταστείτε να εγκαθιστούσατε ένα κουκλόσπιτο ή ένα αυτοκινητόδρομο στη μέση
του σαλονιού σας ή να περνάγατε το απόγευμά σας βάζοντας σε τάξη τις κούκλες
και τα πλαστικά εργαλεία σας χωρίς να έχετε παιδιά! Οι άλλοι θα σας θεωρούσαν
το λιγότερο περίεργο τύπο. Τώρα όμως μπορείτε να παίξετε με ό,τι σας
διασκεδάζει περισσότερο –αρκεί να μην ξεχνάτε να περιμένετε τη σειρά σας και να
μοιράζεστε τα παιχνίδια σας, ε, τα παιχνίδια του παιδιού.
6. Νιώθουμε ότι δεν ξέρουμε τίποτα
Ναι, είμαστε μεγάλοι άνθρωποι, 28, 30, 35, 40 χρονών ή και παραπάνω. Ναι,
είμαστε έξυπνοι, μορφωμένοι και τόσο δυναμικοί που μόλις καταφέραμε να
δημιουργήσουμε ένα ολόκληρο ανθρώπινο ον. Από την πρώτη μέρα όμως που αρχίζουμε
να ζούμε μαζί του, επιστρέφουμε κι εμείς στα χρόνια της άγνοιας. Ο εγκέφαλός
μας είναι πολύ πιο νέος και ανώριμος από ό,τι μαρτυρά η βιολογική ηλικία μας.
Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Γιατί έτσι, καθώς μαθαίνουμε και
προσαρμοζόμαστε στις νέες καταστάσεις, δείχνουμε και στα παιδιά μας πώς να
κάνουν το ίδιο!
