Γιατί οι κυβερνήσεις συνασπισμού τείνουν να είναι ο κανόνας στις
περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, όπου το εκάστοτε ισχύον αναλογικό εκλογικό
σύστημα ευνοεί το σχηματισμό τους, ενώ, αντίθετα, πλειοψηφικά συστήματα (όπως
το λεγόμενο μπόνους, που επιτρέπει το σχηματισμό μονοκομματικών κυβερνήσεων)
είναι μάλλον σπάνια στον ευρωπαϊκό χώρο;Είναι εξ ορισμού αναποτελεσματικές και
εγγενώς πολιτικά ασταθείς οι κυβερνήσεις συνεργασίας ή μήπως μπορεί ηκυβερνητική σταθερότητα να
διασφαλιστεί στην περίπτωση πολυκομματικών κυβερνήσεων με τη βοήθεια των
προγραμματικών συμφωνιών;
Σε τι συνίσταται, πού εδράζεται, πότε και πώς διαμορφώνεται και τι
περιλαμβάνει μια προγραμματική συμφωνία; Εάν το περιεχόμενό της (δεν μπορεί
παρά να) είναι προϊόν σύνθεσης, συμβιβασμού και αμοιβαίων υποχωρήσεων, τότε πώς
νομιμοποιείται πολιτικά μια τέτοια συμφωνία; Τι εγγυήσεις μπορούν να παράσχουν
εσωκομματικές διαδικασίες ελέγχουκαι γιατί είναι κρίσιμο για την ισχύ της
συμφωνίαςνα προβλέπονται μηχανισμοί και όργανα επίλυσης διαφορών,
διαμεσολάβησηςκαι διαχείρισης κρίσεων;
Ποιος και πώς μπορεί να οριστεί πρωθυπουργός σε μια κυβέρνηση συνασπισμού
και ποιος ο ρόλος που του επιφυλάσσεται;Ποιες δυσκολίες εντοπίζονται στις
διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό κυβέρνησης περισσοτέρων του ενός κομμάτων
στην ελληνική, ειδικά, περίπτωση και πώς μπορούν αυτέςνα υπερβαθούν, αν
ευσταθεί ο ισχυρισμός ότι η ανάδειξη μονοκομματικής κυβερνητικής πλειοψηφίας θα
καθίσταται στο προσεχές μέλλον ολοένα δυσκολότερη;
Σε αυτά και σε άλλα ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει ο συνομιλητής μας,
αντλώντας από την πλούσια εμπειρία των κυβερνήσεων συνασπισμού στον ευρωπαϊκό
χώρο.
Το βίντεο της συνέντευξης: https://youtu.be/v9ezm6i9Bxg
