Ο θυμός έχει κι αυτός τη δική του χρησιμότητα καθώς συχνά μας κινητοποιεί να κάνουμε πράγματα και να μην το βάζουμε κάτω, όμως αν δεν τον διαχειριστούμε σωστά μπορεί να έχει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα.
Μπορεί να μας
ακινητοποιήσει και να μας εμποδίσει να κάνουμε το οτιδήποτε δηλητηριάζοντας την
ψυχή και την καθημερινότητά μας. Και ας μην ξεχνάμε ότι ο θυμός μας επηρεάζει
και τα παιδιά μας. Ειδικά ο θυμός που συγκεντρώνουμε στην ψυχή μας, μέσα από
όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως μόνοι γονείς,
κάποια στιγμή θα εκδηλωθεί. Κι όταν γίνει αυτό, ίσως αυτή η «έκρηξη» θυμού να
έχει άσχημα αποτελέσματα.
Όλοι μας θυμώνουμε! Μόνο που το τι πυροδοτεί το θυμό του καθενός μπορεί να είναι διαφορετικό. Το να εντοπίσουμε τι είναι αυτό που μας θυμώνει, είναι ένα πρώτο βασικό βήμα στο να εντοπίσουμε τις αιτίες του θυμού μας. Μερικές από τις πιο συχνές αιτίες θυμού στις μονογονεϊκές οικογένειες είναι οι εξής:
- Η Αλλαγή - πολλοί από τους γονείς νιώθουμε ότι δεν είμαστε πια σε θέση να ελέγξουμε και να κοντρολάρουμε τις αλλαγές που συμβαίνουν στη ζωή μας, ειδικά όταν βρισκόμαστε στα πρώτα στάδια προσαρμογής στη ζωή μας ως μόνοι γονείς.
- Ο Φόβος - σε μία μονογονεϊκή οικογένεια είναι απόλυτα φυσιολογικό (και εξαιρετικά συχνό) να φοβόμαστε αν θα ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας, αν θα τα βγάλουμε πέρα με τα οικονομικά μας, αν θα τα καταφέρουμε να επιβιώσουμε, αν θα είμαστε ευτυχισμένοι, αν θα είμαστε καλοί γονείς, αλλά και ο φόβος του να χαθεί και κάποιος άλλος από τη ζωή μας.
- Το Αγχος - Η καθημερινότητα σε μία μονογονεϊκή οικογένεια είναι δύσκολη και όλα τα πρακτικά ζητήματα που πρέπει κάθε μέρα να αντιμετωπίζονται, μας δημιουργούν μεγάλο άγχος. Επίσης, η προσαρμογή σε αυτή τη νέα κατάσταση (μονογονεϊκή οικογένεια), από μόνη της είναι μία στρεσογόνα διαδικασία.
- Η Απώλεια - Συναισθηματικά η έλλειψη ή η απώλεια ενός ανθρώπου που ήταν μέχρι τώρα μέρος της ζωής μας, είναι μία δύσκολη περίοδος. Η αίσθηση απώλειας είναι πολύ δυνατή για όλους τους ανθρώπους όταν χάνουν κάποιον δικό τους, είτε λόγω χωρισμού είτε λόγω θανάτου.
- Έλλειψη Βοήθειας - Ολοι οι γονείς που ζουν μόνοι έχουν ανάγκη από υποστήριξη, βοήθεια και υποδομές που θα τους βοηθήσουν να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη και πιο απλή. Και όλοι οι γονείς αυτής της κατηγορίας δυστυχώς δεν διαθέτουν όλη τη βοήθεια που χρειάζονται για να τα καταφέρουν. Καθώς χρειαζόμαστε αυτή τη βοήθεια και δεν την έχουμε, θυμώνουμε . . . και μάλιστα θυμώνουμε πολύ!
- Η Μοναξιά - Δεν είναι εύκολο να ζεις μόνος και να νιώθεις χαμένος. Δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσει κανείς αυτές τις τόσο μεγάλες αλλαγές από μόνος του. Και κάποιοι άνθρωποι φοβούνται τη μοναξιά περισσότερο από κάποιους άλλους.
- Θυματοποίηση - Μία μεγάλη και επικίνδυνη παγίδα είναι το να νιώθει κανείς ότι είναι το θύμα. Όλοι μας θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι δεν είμαστε θύματα. Ναι, μας έβλαψαν, μας πλήγωσαν, μας έχουν κάνει τη ζωή δύσκολη αλλά δεν το βάζουμε κάτω. Θα επιζήσουμε και μάλιστα θα τα καταφέρουμε πολύ καλύτερα από ότι πιστεύουν οι άλλοι.
Ο στόχος μας είναι λοιπόν να εντοπίσουμε τις αιτίες που μας κάνουν να θυμώνουμε. Αφού τις εντοπίσουμε, θα πρέπει να βρούμε τρόπους να τις καταργήσουμε ή τουλάχιστον να μειώσουμε το θυμό που μας προκαλούν. Σαφέστατα δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής που μας έχει επιβληθεί, όμως μπορούμε τουλάχιστον να συγκεντρωθούμε στα θετικά στοιχεία του.
Για παράδειγμα, μπορεί να θυμώνουμε γιατί κοιμόμαστε σε ένα άδειο κρεβάτι. Αν όμως το σκεφτούμε από την άλλη πλευρά, τη θετική, είναι πολύ ωραία να απλώνεσαι σε ένα κρεβάτι και κανείς να μην σου τραβάει την κουβέρτα το βράδυ.
Η μπορεί να θυμώνουμε γιατί πρέπει να δουλεύουμε 2 δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα. Αν το δούμε θετικά, τουλάχιστον είμαστε ικανές να δουλέψουμε 2 δουλειές και να επιβιώσουμε. Αν δεν μπορούσαμε να δουλέψουμε, τι θα κάναμε;
Και ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μικρές τομές που θα κάνουν την καθημερινότητά μας πιο εύκολη. Μην φορτώνεστε περισσότερα πράγματα από όσα μπορείτε να κάνετε. Αφήστε μία μέρα το σπίτι να θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο, αν νιώθετε ότι έχετε ανάγκη να χαλαρώσετε. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Αν όμως πιεστείτε να το κάνετε τη στιγμή που πραγματικά είστε στα όρια της εξάντλησης, το αποτέλεσμα θα είναι να θυμώσετε.
Όλος ο θυμός που μαζεύουμε μέσα μας, όλη η κούραση, το άγχος και η απογοήτευση μας κάνουν πολύ επιθετικούς προς τα παιδιά μας. Πόσες φορές δεν έχετε φτάσει στα όρια της υστερίας επειδή το τετράχρονο παιδί σας αρνείται να πάει για ύπνο ή το δίχρονο βλαστάρι σας φτύνει το φαγητό του πάνω στο τραπέζι; Και πόσες φορές δεν έχετε φωνάξει ή χτυπήσει τα παιδιά σας και μετά το έχετε μετανιώσει πικρά;
