Ήταν η ζωή που άκουγε προσταγές
Ήταν η μοίρα με βλέμμα διακοσμητικό
Μια πόλη μεγάλη κι αδειανή
Ήρεμη σαν θάνατος...
-Καρδιά μαχαίρι με αίμα
Στάζει με λερώνει
Σαν κρασί που χύνεται στο λευκό
-Ονειρεύομαι το προσκλητήριο
Χωρίς προσταγές κι αναθέματα
-Πριν ξεχαστώ θέλω ναρθείς
Ασύλληπτο χάδι’’
Konstantinos Theodousis
