Θεματικό τραπέζι: «Η ιστορική
εκκρεμότητα της αλλαγής του αναπτυξιακού προτύπου και η βελτίωση της θέσης της
Ελλάδας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας» (Συντονιστής: Γιώργος Χ.
Παπαγεωργίου)
Αλέξης Χαρίτσης:
Προτεραιότητες νέου αναπτυξιακού προτύπου: Ενδυνάμωση του ρόλου του κράτους και μετασχηματισμός του σε αναπτυξιακό κράτος. Όχι λιγότερο κράτος, αλλά ισχυρότερο και αποτελεσματικό κράτος. Υλοποίηση ολοκληρωμένων δημόσιων συμπεριληπτικών πολιτικών, όχι αποσπασματικών μέτρων. Διαβούλευση, λογοδοσία και επιδίωξη συναινέσεων με παραγωγικά υποκείμενα. Οικονομικός πλουραλισμός, με νέα σχέση ισορροπίας κρατικού, ιδιωτικού και κοινωνικού.Μείωση των ανισοτήτων ως προϋπόθεση για ένα βιώσιμο αναπτυξιακό μοντέλο. Αύξηση της εγχώριας παραγόμενης αξίας. Τοπική και περιφερειακή διάσταση της ανάπτυξης.
ΒάλιαΑρανίτου:
H ελληνική οικονομία δεν έχει
επιστρέψει στα προ της τριπλής κρίσης (χρέους, πανδημίας, ενέργειας) επίπεδα. Ο
δυισμός (κλάδου, μεγέθους, περιοχής) εντείνεται. Οι πιέσεις στους
αυτοαπασχολούμενους αυξάνονται. Ισχυρές οι περιφερειακές ανισότητες.
Η συγκράτηση των
περιφερειακών ανισοτήτων περνά μονάχα μέσα από την υποστήριξη των micro
επιχειρήσεων η οποία θα πρέπει να μετατραπεί σε αστερισμό μεγαλύτερων
οικοσυστημάτων επιχειρηματικότητας.
ΛόηςΛαμπριανίδης:
Η στόχευση για μια χώρα σαν
την Ελλάδα να βελτιώσει τη θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας μέσω της
φθηνής εργασίας είναι αδύνατη και ανεπιθύμητη. Η Ελλάδα έχει πέσει στην παγίδα
των χωρών του μεσαίου εισοδήματος.
Δεν μπορεί να ανταγωνιστεί
ούτε τις χώρες που παράγουν φθηνά και όχι ποιοτικά ούτε τις χώρες που παράγουν
ακριβά και ποιοτικά. Η μόνη λύση είναι η αλλαγή του αναπτυξιακού υποδείγματος.
Θεματικό τραπέζι: «Η
αναθεώρηση του ρόλου του κράτους στην εποχή των πολλαπλών κρίσεων: Η πρόκληση
του αναπτυξιακού κράτους» (Συντονίστρια: Ευγενία Φωτονιάτα)
Γιώργος Σταθάκης:
Το αναπτυξιακό κράτος
βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο συζήτησης διεθνώς μετά την αποτυχία της
νεοφιλελεύθερης ρύθμισης των τελευταίων τριών δεκαετιών.
Το αναπτυξιακό κράτος στην
Ελλάδα σήμερα χρειάζεται να επαναπροσελκύσει τους «καλύτερους» στο Δημόσιο και
να έχει μια αναβαθμισμένη γραφειοκρατία και δημόσια διοίκηση. Το ‘50 και το ‘60
τα πιο «λαμπρά μυαλά» γίνονταν δημόσιοι υπάλληλοι.
Μετά και το ρεκόρ
ιδιωτικοποιήσεων που έγινε στην Ελλάδα την περίοδο ‘96-2004, το κράτος στην
Ελλάδα αδυνατεί να σχεδιάσει στρατηγικά. Απλά παρακολουθεί τις επιλογές του
ιδιωτικού τομέα.
Φαίη Μακαντάση:
Στην ελληνική οικονομία
υπάρχουν διάφοροι «δράκοι» που την κρατούν εγκλωβισμένη. Το να αφεθεί η αγορά
μόνη της να οδηγήσει τα πράγματα, δεν προσφέρει καμία εγγύηση για το
αποτέλεσμα.
Το κράτος χρειάζεται να δίνει
την κατεύθυνση, αλλά όχι ένα κράτος σαν και αυτό που οδηγήθηκε στη χρεοκοπία το
2010.
Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος:
Χρειαζόμαστε αναοριοθέτηση
της σχέσης Δημόσιου-ιδιωτικού και επιστροφή του κράτους στις υποδομές, με
στρατηγική παρουσία. Η παραχώρηση υποδομών σε ιδιώτες μπορεί να έχει πρόσκαιρα
οικονομικά οφέλη, αλλά μακροπρόθεσμα υπονομεύει την ανθεκτικότητά τους.
Πρέπει να δούμε το κοινωνικό
κράτος ως υποδομή, ιδιαίτερα την Υγεία και την Παιδεία.
Θεματικό τραπέζι: «Οι
μεταρρυθμίσεις, η νοηματοδότησή τους, ο ρόλος της κοινωνίας και οι
προτεραιότητες της προοδευτικής διακυβέρνησης»(Συντονιστής: Παναγιώτης
Κορκολής)
Δημήτρης Σερεμέτης:
Ο νεοφιλελευθερισμός
οικειοποιήθηκε τη λέξη «μεταρρύθμιση» και την εκφύλισε. Ειδικά ο τρόπος που
σχεδιάστηκαν και εφαρμόστηκαν οι «μνημονιακές μεταρρυθμίσεις» οδήγησαν σε
εύλογη απαξίωση του όρου.
Ευκλείδης Τσακαλώτος:
Το τρίπτυχο νεοφιλελεύθερο
τρίπτυχο Πρόοδος-Μεταρρυθμίσεις-Εκσυγχρονισμός των τελευταίων δεκαετιών
απέτυχε.
Η Αριστερά χρειάζεται σήμερα
να προωθήσει προοδευτικές αλλαγές με ριζοσπαστικό αποτύπωμα στο κράτος, το
παραγωγικό μοντέλο και την κοινωνία. Με τον απαραίτητο σχεδιασμό, με κοινωνικές
συμμαχίες και αξιοποίηση θετικών παραδειγμάτων από άλλες χώρες.
Έλενα Παπαδοπούλου:
Έχει νόημα η Αριστερά και οι
προοδευτικές δυνάμεις να μιλούν για μεταρρυθμίσεις. Αλλά μεταρρυθμίσεις που θα
ανταποκρίνονται στις κοινωνικές ανάγκες και θα εφαρμόζονται με τρόπο που γίνεται
κατανοητός από τις κοινωνικές πλειοψηφίες που ωφελούν.
Και για τις μεταρρυθμίσεις
αυτές χρειάζεται και χρόνος για να σχεδιαστούν και για να εφαρμοστούν, αλλά και
για να αποδώσουν. Χρόνος που υπερβαίνει τον εκλογικό κύκλο.
