Μετά από 15 χρόνια απουσίας, αποφάσισα να ξαναγυρίσω στον τόπο που μεγάλωσα, όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, αλλά κυρίως επειδή μεγαλώνοντας ανακάλυψα ότι μου λείπει η οικογένειά μου, οι γονείς μου.
Συνειδητοποίησα ότι κι αυτοί χρειάζονται την παρουσία μου πιο συχνά, όχι μόνο κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, ότι κάποτε θα έχουν πραγματικά ανάγκη τη βοήθεια μου κι εγώ δε θα μπορώ να τους την προσφέρω από μακριά.
Σκέφτηκα ότι με κάποιον τρόπο πρέπει να ανταποδώσω όλη αυτή τη φροντίδα και τη στοργή που μου πρόσφεραν, ώστε να γίνω το άτομο που είμαι σήμερα. Όχι ότι ζήτησαν ποτέ τους ανταλλάγματα. Το μόνο αντάλλαγμα που αξίωναν πάντα ήταν να τους σέβομαι και να ζητώ τη γνώμη τους.
Μεγαλώνοντας επίσης, εκτίμησα την αυστηρότητα με την οποία με μεγάλωσαν. Μια αυστηρότητα που με καταπίεζε όσο ήμουν έφηβη και ήθελα να φύγω όσο γίνεται πιο μακριά, για να έχω την ελευθερία μου. Τώρα όμως που εξαιτίας της δουλειάς μου αντιμετωπίζω καθημερινά δεκάδες έφηβους, αποζητώ εκείνη την αυστηρότητα με την οποία με μεγάλωσαν, γιατί με έκανε σωστό άνθρωπο, με σεβασμό, ευγένεια, μετριοφροσύνη και ειλικρίνεια απέναντι σε όλους, και ειδικότερα απέναντι στους μεγαλύτερους. Πρόσοντα που λείπουν πάρα πολύ από τους σημερινούς εφήβους. Μια μάνα σαν τη δική μου τους χρειαζόταν και θα έστρωναν μια χαρά!
Ζω κοντά στους γονείς μου πια και απολαμβάνω κάθε περιποίηση που θέλουν να μου προσφέρουν, αφού είμαι πάντα η μικρή τους κόρη. Οι εντάσεις και οι διαφωνίες μεταξύ μας, βέβαια, συνεχίζουν να είναι τεράστιες και δε θα πάψουν ποτέ. Όμως, οι γονείς και τα παιδιά είναι τα μόνα πλάσματα στον πλανήτη τα οποία μπορεί να μαλώνουν άσχημα, να φτάνει η ένταση της συζήτησης στα ύψη, η πίεση να χτυπάει κόκκινο, αλλά μετά από δέκα λεπτά να μιλούν και να γελούν αμέριμνα για πράγματα άσχετα και η προηγούμενη ένταση να έχει τελείως εξαφανιστεί.
Όλες οι στιγμές με τους γονείς είναι πολύτιμες, και οι καλές και οι κακές. Οι γονείς και η σχέση που έχεις μαζί τους καθορίζουν και χτίζουν τα θεμέλια της δικής σου μελλοντικής οικογένειας. Είναι απόλυτα αποδεδειγμένο το γεγονός ότι οι άνθρωποι ακολουθούν το πρότυπο των γονιών τους στη δημιουργία οικογένειας και στη στάση τους απέναντι στα παιδιά τους. Αν δώσουμε στα παιδιά μας το παράδειγμα εγκατάλειψης των γονιών μας, αυτή η συμπεριφορά, με μαθηματική ακρίβεια, θα επιστρέψει πίσω σε εμάς κάποτε.
Και οι γονείς της δικής μου γενιάς ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων που έκαναν τα πάντα για τα παιδιά τους. Δούλεψαν σκληρά, έχτισαν σπίτια με τα ίδια τους τα χέρια, έκαναν οικονομία, δεν ξόδευαν τίποτα για τον εαυτό τους, προκειμένου να σπουδάσουν τα παιδιά τους, να μη τους λείψει τίποτα και να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Πιστεύω ότι τώρα τους αξίζει λίγη ξεκούραση και να πάρουμε κάποια βάρη από πάνω τους.
Αν και οι ίδιοι επιμένουν ακόμα να δουλεύουν σκληρά. Πρόκειται για ανθρώπους στα 60 που ασχολούνται με χωράφια, κότες, καλλιεργούν πατάτες, λαχανικά, μαζεύουν τις ελιές, ώστε να μη λείψει από τα παιδιά και τα εγγόνια το καλό λάδι, η δική μας πατάτα, το αυγό, το καλό και υγιεινό φαγητό. Νομίζω ότι είναι οι τελευταίοι του είδους τους, γιατί η δική μας γενιά δεν ξέρει να κάνει τίποτα από όλα αυτά.
Ας έχουμε πάντα στο μυαλό μας, λοιπόν, ότι οι γονείς μας με τα χίλια χέρια και τα σαράντα πόδια, για να τα προλαβαίνουν όλα, δε θα είναι για πάντα εδώ. Το κενό τους κάποτε θα είναι τόσο αισθητό σαν το βουητό της σιωπής στα αυτιά μας. Ας τους δείξουμε τώρα αυτό το σεβασμό και την προσοχή που τόσο αποζητούν, ως μοναδικό αντάλλαγμα της φροντίδας που δεν έπαψαν ποτέ να μας προσφέρουν απλόχερα. Ας μη τα βάζουμε μαζί τους, επειδή έζησαν σε μια πολύ διαφορετική εποχή, όπου όλα ήταν πιο δύσκολα, αλλά και πιο εύκολα κατά κάποιον τρόπο.
Δε θα μπορέσουν ποτέ να μας καταλάβουν 100% ούτε εμείς εκείνους. Ας το παραδεχτούμε τελικά κι ας τους δείχνουμε κάθε μέρα με κάθε δυνατή ευκαιρία πόσο τους αγαπάμε. Ας κάνουμε τη ζωή τους πιο εύκολη και όμορφη με την παρουσία μας. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτούς.
Πηγή pillowfights.gr
