Ζούμε σε μια εποχή που ο εθελοντισμός αποτελεί μια μεγάλη δύναμη ελπίδας για τον σύγχρονο κόσμο. Ανθρώπινη ενεργητικότητα, προσφορά και αλληλεγγύη θα πρεπε να είναι το τρίπτυχο της καθημερινότητας μας. Η οργανωμένη εθελοντική δράση τείνει να καταστεί μια σημαντική συνιστώσα της κοινωνίας, καθώς βοηθά στην αντιμετώπιση των πολλαπλών αδιεξόδων που αντιμετωπίζει η εκάστοτε κοινωνία.
Κάποια χρόνια πριν ο όρος εθελοντισμός “ταυτιζόταν” κατά βάση με τον όρο ανθρωπιστικές οργανώσεις. Ανεξάρτητες ανθρωπιστικές οργανώσεις, όπως οι Γιατροί χωρίς σύνορα, που ο στόχος τους δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η παροχή βοήθειας οπουδήποτε υπάρχει ανάγκη χωρίς καμία φυλετική, θρησκευτική, πολιτική ή άλλη διάκριση και η ευαισθητοποίηση των κοινωνιών για τη θέση των πληθυσμών που βοηθάνε. Οι εργαζόμενοι σε τέτοιες οργανώσεις, μέσα σε αυστηρή ουδετερότητα και με πλήρη αμεροληψία, σέβονται τις δεοντολογικές αρχές του επαγγέλματος τους και δεν διεκδικούν καμία απολύτως ανταμοιβή πέραν αυτής που η οργάνωση είναι σε θέση να τους προσφέρει για τα έξοδα της επιβίωσης τους. Λόγοι ανθρωπιστικοί, ηθικοί, αντιρατσιστικοί και ιδεολογικοί οδηγούν έναν άνθρωπο να γίνει μέλος αυτής της οργάνωσης. Η ηθική αυτή επιλογή είναι καθαρά ιδεαλιστική και εκφράζει πίστη στην ιδέα άνθρωπος και στο υψηλότερο ιδανικό της ζωής, προσφορά υπηρεσίας στον άνθρωπο καθαρά ανιδιοτελώς.
Όμως, το σύγχρονο πρότυπο επιτυχημένου επαγγελματία έρχεται σε απόλυτη σύγκρουση με το πρότυπο του ιδεαλιστή. Οι επαγγελματίες ενδιαφέρονται κατά βάση για οικονομική επιφάνεια, να τους παρέχονται δλδ τα οικονομικά εφόδια όχι απλά για να εξασφαλίζουν τα προς το ζην, αλλά για καταναλωτική άνεση και απώτερο στόχο την τοποθέτηση σε μια ανώτερη κοινωνική τάξη – πρόσωπα με κύρος και επιβολή στην κοινωνία -. Συνεπώς, η σύγκρουση είναι ισχυρή από τη στιγμή που μιλάμε όχι απλά για διαφορετικά κίνητρα, αλλά για συγκρουόμενα. Οι εθελοντές ¨γιατροί”, “δάσκαλοι” κτλ έχουν κίνητρα καθαρά ηθικά και αφορούν το όφελος που θα προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, άρα έχουμε απόλυτη σύγκρουση με το υλικό αντιπρότυπο ζωής που όλοι μας ακολουθούμε. Το τίμημα μιας τέτοιας επιλογής μεγάλο, όχι μόνο οικονομικό και κοινωνικό, αλλά κατά βάση προσωπικό. Όχι απλά στοιχειώδη οικονομική κάλυψη, αλλά και καμία επιβράβευση από την κοινωνία, οι επονομαζόμενοι “αφανείς ήρωες”.
Μια τέτοια επιλογή ένταξης σε ανθρωπιστικό οργανισμό σίγουρα αξίζει και είναι επένδυση ζωής, αλλά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ¨θυσία” που μπορεί να πραγματοποιηθεί από ανθρώπους που διέπονται από το πνεύμα ανθρωπισμού. Μάλλον όλοι αυτοί ασπάζονται τα παρακάτω λόγια της Μιρέλλα Παπαοικονόμου “Μερικοί στόχοι και αξίες είναι επενδύσεις ζωής. Καταθέτεις τώρα και εισπράττεις μετά από καιρό. Μην ελπίζεις στο άμεσο κέρδος.”
Θα ήταν πραγματικά υπέροχο να ανήκαμε σε όλους αυτούς που μπορούν να επιλέξουν τον παραπάνω τρόπο ζωής, ταυτίζοντας εθελοντικά τη ζωή τους με τις ανάγκες των άλλων, όμως ο εθελοντισμός στις μέρες μας υπάρχει με πολλές διαφορετικές και σύγχρονες μορφές. Γνωρίζετε τον εικονικό εθελοντισμό ή εθελοντισμό του διαδικτύου;;; Παραδείγματα τέτοιας μορφής εθελοντισμού αποτελεί η δημιουργία ιστοσελίδων κοινωνικού ενδιαφέροντος, διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια, όπως είναι η Wikipedia, η συμβουλευτική μέσω διαδικτύου, η διδασκαλία φοιτητών από απόσταση κ.τ.λ. Έτσι, σε ένα παγκοσμιοποιημένο μοντέλο ζωής, εθελοντές του διαδικτύου είναι εν δυνάμει όλοι όσοι δυσκολεύονται να προσφέρουν της υπηρεσίες τους σε συγκεκριμένο τόπο εργασίας εξαιτίας της απόστασης, του περιορισμένου χρόνου, των αυξημένων υποχρεώσεων ή κάποιας μορφής αναπηρίας. Συνεπώς, καθένας από εμάς μπορεί να αφιερώσει στη ζωή του κάποιες ώρες από την καθημερινότητα του για το συλλογικό καλό.
Άλλωστε, όπως λέει και ο Ελύτης
“Αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα,
στο τέλος θα δεις να σου απομένουν
μια ελιά, ένα αμπέλι και ένα καράβι.
που σημαίνει,
με όλα αυτά την ξαναφτιάχνεις.”
ΠΗΓΗ: freeminds.gr
