Ο πόλεμος
στην Ουκρανία κλιμακώνεται, έχει μπει σε μια νέα, πολύ πιο επικίνδυνη φάση,
πολλά δείχνουν ότι θα διαρκέσει πολύ και ότι μπορεί να χρησιμοποιηθούν όλα τα
μέσα, χωρίς να αποκλείονται πλέον και τα πυρηνικά όπλα. Ακόμη και αν υπάρξει
κάποια ανακωχή ή συμβιβασμός, δεν θα είναι παρά επεισόδια μια παρατεταμένης
παγκόσμιας αναμέτρησης, εάν δεν την σταματήσουν οι λαοί.
Από αυτή τη
σκοπιά, δεν είναι δυνατόν να περνούν σαν κάτι συνηθισμένο, δηλώσεις όπως του
Σεργκέι Λαβρόφ, υπουργού Εξωτερικών της δεύτερης πυρηνικής δύναμης στον
πλανήτη:
«η Ρωσία
θέλει να αποκλείσει την απειλή πυρηνικών συγκρούσεων […] ωστόσο οι κίνδυνοι
τώρα είναι σημαντικοί και δεν πρέπει να τους υποτιμούμε».
Ή όπως του Αντόνιο Γκουτέρες, γενικού γραμματέα του ΟΗΕ:
«η προοπτική
μιας πυρηνικής σύγκρουσης, κάποτε κάτι αδιανόητο, τώρα είναι ξανά στη σφαίρα
του πιθανού».
Όταν και οι
δυο πλευρές, η Ρωσία και οι Ουκρανία/ΗΠΑ/ΝΑΤΟ δίνουν στον πόλεμο αυτόν
υπαρξιακό χαρακτήρα, τότε μπορεί κανείς να φανταστεί ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν
κάθε μέσο για να νικήσουν. Από πυρηνικές προβοκάτσιες των αμερικανών για να
προκαλέσουν τη Ρωσία, μέχρι τη χρήση «πυρηνικών τσέπης» από τη Ρωσία για να
τρομοκρατήσει τους ανταγωνιστές της.
Πιο
ανατριχιαστικό και από αυτές καθαυτές τις ζοφερές δηλώσεις και προοπτικές είναι
η γενική απάθεια του πλανήτη, που παρακολουθεί τη σύγκρουση από την τιβί ή το
ίντερνετ, η εθνικιστική πολυδιαίρεση της παγκόσμιας εργατικής τάξης, η παθητική
στάση των λαών ή και η ταύτισή τους με τις κυβερνήσεις τους, είτε είναι
στις ΗΠΑ και τη Γερμανία, είτε στη Ρωσία και την Ουκρανία.
Ακόμη όμως
και στο πιο βαθύ σκοτάδι μπορείς να βρεις ένα κερί για να ανάψεις, για να βρεις
το δρόμο της εξόδου, γνωρίζοντας ότι ο πόλεμος πάντα είναι απρόβλεπτος,
ανοιχτός σε όλα τα ενδεχόμενα. Οφείλουμε να μην αντιγράφουμε δογματικά, ούτε να
είμαστε ονειροπόλοι, αλλά ποιος δεν μπορεί να μην αναλογιστεί ότι το 1915 «όλοι
οι διεθνιστές χωρούσαν σε ένα βαγόνι», όπως είπε ο Λένιν για τη διάσκεψη του
Τσίμερβαλντ, ενώ μετά από δυο χρόνια ξέσπαγαν επαναστάσεις και εξεγέρσεις
σχεδόν σε όλες τις εμπόλεμες χώρες. Ήδη, αναπτύσσονται μικρές ελπιδοφόρες
αντιπολεμικές αντιδράσεις στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, στη Ρωσία και αλλού, που
διώκονται ή «θάβονται» από όσους επιδιώκουν τη «νίκη με κάθε μέσο», όπως δηλώνουν
ουκρανοί, αμερικανοί και ρώσοι επίσημοι. Ένας «μακρόχρονος πόλεμος», όμως,
εγκυμονεί για τους κυρίαρχους ανάλογους κινδύνους με αυτούς που γέννησε ο Α’
Παγκόσμιος Πόλεμος.
Ο πόλεμος σε
νέα, πολύ επικίνδυνη φάση
Στην αρχική
φάση του πολέμου στην Ουκρανία, η ρωσική στρατιωτική τακτική είχε ως
χαρακτηριστικό τις γρήγορες κυκλωτικές κινήσεις πόλεων σε συνδυασμό με τις
διπλωματικές προτάσεις, οι οποίες φάνηκε να ανοίγουν κάποιες γέφυρες, με σκοπό
να επιβληθεί μια γρήγορη συνθηκολόγηση στο καθεστώς του Κιέβου. Η κυβέρνηση του
Κιέβου αρχικά φάνηκε να συζητά. Πέρα από ορισμένες μαξιμαλιστικές ρωσικές
απαιτήσεις (αναγνώριση απόσχισης Κριμαίας και ανατολικών περιοχών), οι γέφυρες
ανατινάχτηκαν όταν μπήκε σε εφαρμογή η αμερικανο-ουκρανική προβοκάτσια της
Μπούτσα. Ακόμη και αν είχε συμβεί ένα έγκλημα πολέμου από τη Ρωσία –κάτι διόλου
απίθανο σε τέτοιους πολέμους- μια κυβέρνηση που επιδιώκει διαπραγματεύσεις,
καταγγέλλει το γεγονός και τις συνεχίζει. Συνέβη το αντίθετο. Οι ΗΠΑ είχαν
αποφασίσει να τινάξουν στον αέρα τις διαπραγματεύσεις μέρες πριν, με τις
εμπρηστικές δηλώσεις Μπάιντεν και Τζόνσον. Ο Ζελένσκι ακολούθησε. Από εκεί και
πέρα ξεκινά η δεύτερη φάση.
Στη νέα
φάση, ο κεραυνοβόλος πόλεμος της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας, υπό τον τίτλο
«ειδική στρατιωτική επιχείρηση», μετατράπηκε αναγκαστικά σε πόλεμο κατάκτησης
εδαφών.
Και πριν
ακόμη καλά – καλά ξεκινήσουν οι ρωσικές κυκλωτικές κινήσεις στις απέραντες
πεδιάδες του Ντονμπάς, ο πόλεμος άρχισε ήδη να μετατρέπεται σε μακρόχρονο
πόλεμο «καθαρής νίκης και ήττας», όπως μαρτυρούν δηλώσεις και κινήσεις από την
πλευρά της Ουκρανίας και των ΗΠΑ. Αυτές οι προθέσεις παρασύρουν σε αντίστοιχη
κλιμάκωση τη Μόσχα, η οποία επιχειρεί τώρα να εκμηδενίσει τον κύριο όγκο του
ουκρανικού στρατού.
Για να
πετύχουν το σκοπό τους, οι ΗΠΑ οργάνωσαν τη διεθνή διάσκεψη για τη στρατιωτική
βοήθεια στην Ουκρανία, στη μεγαλύτερη στρατιωτική βάση τους στην Ευρώπη, στο
κέντρο των Στρατηγικών Επιχειρήσεων του Σταμχάιμ, στη Γερμανία. Πίεσαν τους
πάντες και όλοι υπέκυψαν, ακόμη και η γερμανική κυβέρνηση, για να στείλουν
βαρέα όπλα, τανκς και πυροβολικό, πυραυλικά συστήματα, που μπορούν να πλήξουν
ρωσικές πόλεις, ακόμη και τη Μόσχα, καθώς και να χτυπήσουν τη ρωσική υπεροπλία
στον αέρα με πυραύλους εδάφους - αέρος. Και έπειτα, ήρθε η απόφαση της κυβέρνησης
Μπάιντεν για στρατιωτική και οικονομική βοήθεια προς την Ουκρανία στο θηριώδες
ύψος των 33 δισ. δολαρίων.
Οι
στρατιωτικές επιχειρήσεις έχουν ήδη βγει εκτός του εδάφους της Ουκρανίας:
πύραυλοι, ντρόουνς και δολιοφθορές εμφανίστηκαν στα εδάφη της Ρωσίας και της
Υπερδνειστερίας στη Μολδαβία. Και είμαστε ακόμη στην αρχή. Οι απειλές της
Μόσχας εναντίον της Πολωνίας και της Ρουμανίας που από τα εδάφη τους
αποστέλλονται όπλα στους Ουκρανούς, δεν θα μείνουν απειλές, όταν ρωσικά εδάφη
βάλλονται. ΗΠΑ και Μεγ. Βρετανία συμμετέχουν άμεσα και όχι έμμεσα σε
στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά της Ρωσίας. Αυτό έγινε με τη βύθιση του
καταδρομικού Μοσκβά, της ναυαρχίδας του ρωσικού στόλου στη Μαύρη Θάλασσα. Ο
Σεργκέι Λαβρόφ καθαρά απείλησε με χτυπήματα βρετανικών και πολωνικών στόχων,
ενώ δεν έμειναν στο απυρόβλητο Φιλανδία και Σουηδία. Είναι πολύ πιθανόν να μπει
και η Μέση Ανατολή στο χορό –προφανώς προληπτικά ο Ερντογάν απέκλεισε τον
εναέριο χώρο του για τα ρωσικά αεροπλάνα προς τη Συρία.
Αυτό
σημαίνει ότι ο μέχρι τώρα πόλεμος δι’ αντιπροσώπων τείνει και είναι πιθανόν να
μετατραπεί σε απευθείας πόλεμο Ρωσίας – ΗΠΑ/ΝΑΤΟ. Η Ρωσία βρίσκεται ήδη
αντιμέτωπη με πολύ μεγαλύτερες πιέσεις οι οποίες στις επόμενες εβδομάδες και
μήνες θα ενταθούν πολύ περισσότερο.
Είναι μεγάλη
αλήθεια ότι η πρωταρχική ευθύνη για τον πόλεμο στην Ουκρανία βαραίνει τις ΗΠΑ
και το ΝΑΤΟ. Η αλήθεια αυτή δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να υποβαθμιστεί στο
όνομα της ρωσικής επίθεσης, όπως κάνει ένα μεγάλο τμήμα της ευρωπαϊκής
Αριστεράς, που φτάνει στο σημείο να ζητά ακόμη περισσότερες αντιρωσικές
κυρώσεις, ακόμη και νατοϊκή ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από την Ουκρανία
–δηλαδή απευθείας πόλεμο ΗΠΑ - Ρωσίας.
Από την
άλλη, η αλήθεια αυτή δεν επιτρέπεται να οδηγεί σε μια δικαιολόγηση των επιλογών
της ρωσικής αστικής τάξης. Υπήρχαν πολλές άλλες επιλογές πριν την εισβολή.
Πολλές από αυτές αναδεικνύονται στην Απόφαση της Πανελλαδικής Συνέλευσης του
Σύγχρονου Κομμουνιστικού Σχεδίου, άλλες στην κοινή εκδήλωσή του με την ΑΡΑΝ ή
από άλλα ελληνικά και διεθνή ρεύματα.
Γνωρίζουμε τον
αδίστακτο χαρακτήρα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που δεν θα διστάσει μπροστά
σε οποιοδήποτε έγκλημα, ακόμη και σε χρήση πυρηνικών. Όμως ο αστικός,
ολιγαρχικός, αντιδημοκρατικός και εθνικιστικός χαρακτήρας της κυβέρνησης
Πούτιν, σε συνδυασμό με την έλλειψη ενός μαζικού αντιπολεμικού κινήματος στη
Ρωσία, δεν αποκλείουν τη χρήση πυρηνικών και εκ μέρους της.
Καθένας και
καθεμιά καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτό για τους λαούς. Σημαίνει επίσης ότι η
Κίνα δύσκολα θα μείνει άπραγη. Σημαίνει ότι ΗΠΑ, Ιαπωνία και Αυστραλία επίσης
δεν θα παραμείνουν άπραγες. Οι αντιπαραθέσεις για την Ταϊβάν και τα Νησιά
Σολομώντα με εκατέρωθεν σκληρές πολεμικές απειλές μεταξύ Κίνας – ΗΠΑ και
Αυστραλίας – Κίνας δεν επιτρέπεται να αγνοηθούν.
Χρειάζεται
λοιπόν να μιλήσουμε πιο καθαρά: Υπάρχει η πιθανότητα ενός τρίτου παγκόσμιου
πυρηνικού πολέμου.
Πρόκειται
για μια πιθανότητα που μπορεί να υλοποιηθεί ή όχι, ανάλογα με την υποκειμενική
δράση των ανθρώπων.
Το
μιντιακό σύμπλεγμα του ευρωατλαντικού στρατοπέδου σκόπιμα υποβαθμίζει τον κίνδυνο
διότι γνωρίζει ότι η συνειδητοποίησή του θα κινητοποιήσει τεράστιες μάζες
ενάντια στον πόλεμο. Χαρακτηριστικά είναι άρθρα στο βρετανικό περιοδικό Φόρεϊν
Αφέρ («Γιατί δεν θα έχουμε πυρηνικό πόλεμο στην Ουκρανία») και στη βρετανική
εφημερίδα Ιντεπέντεντ («Πόλεμος στην Ουκρανία: Επτά προβλέψεις για παγκόσμια
σύγκρουση που –ευτυχώς– διαψεύστηκαν από την ιστορία»).
Βρισκόμαστε σε μια νέα εποχή
Δεν μπορεί
άραγε να υπερισχύσει η λογική; Δεν μπορεί να «παγώσει» η αντιπαράθεση όπως
έγινε με την Κορέα για να περάσουμε σε έναν Ψυχρό Πόλεμο μεταξύ των
υπερδυνάμεων, που απέφευγε την πυρηνική αντιπαράθεση, όπως μετά την ήττα των
ΗΠΑ στο Βιετνάμ και της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν;
Δεν
βρισκόμαστε στον Ψυχρό Πόλεμο. Δεν βρισκόμαστε στο μονοπωλιακό στάδιο του
καπιταλισμού. Βρισκόμαστε στο στάδιο ενός ολοκληρωτικού καπιταλισμού, σε μια
νέα εποχή, τόσο για το κεφάλαιο όσο και για τη μισθωτή εργασία, τόσο για την
αστική όσο και για την εργατική τάξη και τους λαούς. Και βρισκόμαστε σε μια
περίοδο όπου ακόμη η σκοτεινή πλευρά της καταστροφής επισκιάζει βαριά τις
φωτεινές δυνατότητες της απελευθέρωσης που υπάρχουν στην εποχή μας.
Στην εποχή
του Ψυχρού Πολέμου δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ή
ένας πρωθυπουργός της Μεγ. Βρετανίας θα χαρακτήριζε τον Πρόεδρο της ΕΣΣΔ,
«δολοφόνο», «χασάπη» ή «εγκληματία πολέμου» και «κροκόδειλο». Και κανείς
σοβιετικός πρόεδρος δεν θα «έπαιζε» με τα πυρηνικά. Κανένας υπουργός Εξωτερικών
δεν θα ισχυριζόταν ότι ο Χίτλερ είχε «εβραϊκό αίμα». Η εποχή του ολοκληρωτικού
καπιταλισμού γέννησε ηγέτες τύπου Τραμπ, Μπάιντεν και Τζόνσον, από τη μια και
τύπου Πούτιν, Ερντογάν και Όρμπαν, από την άλλη.
Ο
αυτοέλεγχος των αστικών θεσμών και προσώπων από τη λογική, πρώτα από όλα στις
ΗΠΑ, αλλά και στη Ρωσία, έχει μειωθεί δραστικά προ πολλού, διότι κυριαρχεί η
παράλογη λογική του αδυσώπητου αστικού ανταγωνισμού. Ο πόλεμος είναι γνήσιο
τέκνο του ανταγωνισμού. Σε παγκόσμιο επίπεδο, η μέχρι τώρα υπερ-ανάπτυξη των
παραγωγικών δυνάμεων, των μεταφορών και της πληροφορίας έχει οδηγηθεί σε
υπερ-κορεσμό, ο ανταγωνισμός φτάνει στο σημείο βρασμού. Η ποσότητα ζητά τη
μετατροπή της σε νέα ποιότητα. Αυτό δείχνει η μάχη για την παγκόσμια
νομισματική κυριαρχία και επί του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο ανταγωνισμός
μεταξύ των γιγαντιαίων, χρηματιστηριακών, πολυεθνικών και πολυκλαδικών
μονοπωλιακών ομίλων έχει φτάσει σε ακρότατα σημεία –μετατρέπεται σε πόλεμο.
Η διαρκής
δομική κρίση του κεφαλαίου από το 2009 –παρά τα διαλείμματα αδύναμης και σαθρής
ανάπτυξης- απαιτεί γιγαντιαία δομική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Η
καταστροφική πλευρά της καπιταλιστικής ανάπτυξης υπερβαίνει την όποια
δημιουργική πλευρά της. Αυτό δείχνει η πανδημία και η κλιματική αλλαγή. Αυτό
δείχνει η χρήση των τεράστιων τεχνολογικών δυνατοτήτων, όπως των ντρόουνς και
του GPS, για την πολεμική καταστροφή αντί για την ειρηνική δημιουργία. Μπορεί
οι άμαχοι –μέχρι τώρα- να είναι λίγοι (πάντα σχετικά) στον πόλεμο της
Ουκρανίας, αλλά η καταστροφή υποδομών, δηλαδή παραγωγικών δυνάμεων, είναι
τεράστια λόγω της ισχύος των σύγχρονων όπλων.
Ήττα και των
δυο και πρώτα από όλα «των δικών μας»
Το μεγάλο
ερώτημα είναι το πώς θα αποτραπεί ένας ολοκληρωτικός, αστικός, ταξικός,
πυρηνικός πόλεμος όλων εναντίον όλων που θα αφανίσει τον πλανήτη. Αυτό είναι το
μοναδικό υπαρξιακό ερώτημα που οφείλει η μαχόμενη και κομμουνιστική Αριστερά να
θέσει στην εργατική τάξη και τους λαούς. Τα υπαρξιακά διλήμματα των αστικών
τάξεων της Ουκρανίας, των ΗΠΑ ή της Ρωσίας και της Κίνας, θα έπρεπε να μας
αφήνουν παγερά αδιάφορους μπροστά σε αυτό το ερώτημα. Κι όπως καταλαβαίνουμε,
κανένας «αντιφασιστικός» ή «αντιαυταρχικός» αγώνας, καμία αντίληψη «ζωτικού
χώρου» από όποια χώρα και αν προέρχεται δεν μπορεί να δικαιολογήσει την
καταστροφή του κόσμου.
Η ζοφερή
δυνατότητα ενός τρίτου παγκόσμιου και πιθανόν πυρηνικού πολέμου ενισχύεται και
δεν μειώνεται με τη νίκη κάποιου από τα δυο στρατόπεδα των αντιπάλων. Το
συμφέρον των εργαζομένων όλου του κόσμου είναι η επιβολή από τους λαούς ενός
συμβιβασμού επώδυνου και για τους δυο, που θα τους αδυνατίσει συνολικά.
Τον
παγκόσμιο πόλεμο μπορεί να τον αναχαιτίσει όχι μια νίκη του ενός, αλλά η ήττα
και των δυο και πρώτα από όλα «των δικών μας».
Από αυτή τη
σκοπιά, στη χώρα μας δεν πρέπει να κρατάμε ίσες αποστάσεις. Αντίθετα, οφείλουμε
να ευχόμαστε και να αγωνιζόμαστε για να ηττηθεί πρώτα από όλα η συμμαχία της
«δικής μας» αστικής τάξης και κυβέρνησης, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Για να
αδυνατίσουν οι «δικοί μας» κυρίαρχοι, για να μπορεί ο λαός να τους ανατρέψει
ευκολότερα. Αλλά για το ίδιο ευχόμαστε να εύχονται και να αγωνίζονται και οι
σύντροφοί μας στη Μόσχα και τη Ρωσία. Δεν χωρά εδώ εκλεκτισμός στην ήττα.
Η Παγίδα του
Θουκυδίδη
Είναι
ολοφάνερο ότι ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ρωσία και Κίνα έχουν ήδη πέσει όλοι μαζί στη λεγόμενη
Παγίδα του Θουκυδίδη. Έτσι ονομάζεται εκείνη η ποιοτική κατάσταση του
ανταγωνισμού όπου μια ανερχόμενη και μια ήδη κυρίαρχη δύναμη είναι αναγκασμένες
να μπουν σε πόλεμο για την κυριαρχία. Ανερχόμενη δύναμη τότε ήταν η Αθήνα και
οι σύμμαχοί της, σήμερα, η Κίνα, η Ρωσία και οι BRICS. Κυρίαρχη τότε ήταν η
Σπάρτη και οι σύμμαχοί της, σήμερα οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Από αυτήν
την παγίδα οι κοινωνίες δεν μπορούν να ξεφύγουν με πασιφιστικές οικουμενικές
μελωδίες, με καλοπροαίρετο ενωτικό αγνωστικισμό ή –ακόμη χειρότερα-
υποστηρίζοντας τον έναν από τους δυο αντιμαχόμενους. Χρειάζεται η παρέμβαση
μιας κοινωνικής δύναμης που θα αρνείται τον καταστροφικό ενδοαστικό και
ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό μέσω του ταξικού αγώνα σε κάθε χώρα, πρωταρχικά
ενάντια στην κυβέρνηση, την αστική τάξη και τις συμμαχίες της χώρας. Και αυτή
δεν είναι άλλη από τη διεθνιστική παρέμβαση των λαών και της παγκόσμιας
εργατικής τάξης.
Οι
εργαζόμενοι/ες του κόσμου, οι αριστεροί/ες, οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες
δεν έχουμε κανένα λόγο, ούτε συμφέρον να διαλέξουμε ανάμεσα στον μονοπολικό και
τον πολυπολικό καπιταλιστικό κόσμο, ανάμεσα στην καπιταλιστική μονοπωλιακή
συγκέντρωση και τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό. Συγκέντρωση και ανταγωνισμός
είναι δυο αντιδραστικοί κοινωνικοί νόμοι - τάσεις του κεφαλαίου που συμβάλουν
στην εκμετάλλευση με διαφορετικό και αλληλοσυμπληρούμενο τρόπο. Πάντα θα συνυπάρχουν
και κανένας από τους δυο δεν συμφέρει την εργατική τάξη.
Είμαστε με
τον διπολικό κόσμο της ταξικής πάλης, με τη μισθωτή εργασία εναντίον του
κεφαλαίου, με την εργατική τάξη ενάντια στην αστική, με τους λαούς εναντίον των
ιμπεριαλιστών, μεγάλων, μεσαίων και μικρών.
Δεν
χρειάζεται να διαλέξουμε τη «Δύση» ή την «Ανατολή», γιατί είμαστε με τον
εργαζόμενο και φτωχό κόσμο του «παγκόσμιου Νότου» ενάντια στον πλούσιο κόσμο
του «παγκόσμιου Βορρά», σε Δύση και Ανατολή. Μέσω της ανεξαρτησίας μας μπορούμε
να εκμεταλλευθούμε τις αντιθέσεις τους. Αυτό διδάσκει και η Οκτωβριανή.
Πολύ
περισσότερο, που ο σημερινός, εν εξελίξει τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, δεν είναι
σε καμία περίπτωση «δημοκρατικός» (ΗΠΑ) ή «αντιφασιστικός» (Ρωσία), δεν έχει
καμία ουσιαστική σχέση με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκτός βέβαια από τις μνήμες
και την εν μέρει νικηφόρα εμπειρία μας.
Σε κάθε
επιχείρημα –έλεγε ο Λένιν- υπάρχει πάντα κάποια μικρή αλήθεια, αλλά η
υπερ-μεγέθυνσή της μπορεί να οδηγήσει στον παραλογισμό. Στο επιχείρημα ότι η
Ουκρανία διεξάγει δίκαιο αγώνα για την «εθνική αυτοδιάθεση» υπάρχει μέρος
αλήθειας. Καταστρέφεται όμως, από τη στιγμή που ο αγώνας της εντάσσεται στην
είσοδο στο ΝΑΤΟ και στην αντιδραστική ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση. Από
τη στιγμή που υποτάσσεται στον αγώνα των ΗΠΑ και των πολυεθνικών τους για την
παγκόσμια κυριαρχία εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας.
Στο
επιχείρημα ότι οι ρωσόφωνοι διεξάγουν δίκαιο «αντιφασιστικό αγώνα» που πρέπει
να στηριχθεί, υπάρχει μέρος αλήθειας, όπως καλά γνωρίζουμε από τα φριχτά νεοναζιστικά
εγκλήματα στην Οδησσό. Το δίκιο τους χάνεται όμως, στο βαθμό που ο αγώνας τους
εντάσσεται στην επίσης αντιδραστική ευρωασιατική καπιταλιστική ολοκλήρωση της
Ρωσίας. Όταν υποτάσσεται στο ρωσικό Αρχηγείο, στη στρατιωτική συμμαχία και τους
στόχους της ρωσικής άρχουσας τάξης για «ισότιμη» συμμετοχή στην εκμετάλλευση
του κόσμου.
Γνωρίζουμε
πως ο αγώνας του ΕΑΜ υπονομεύθηκε όταν εντάχθηκε στο Αρχηγείο Μέσης Ανατολής
των Άγγλων που διεξήγαγαν εν μέρει αντιφασιστικό και κυρίως ιμπεριαλιστικό
αγώνα –όπως περίπου και η Ρωσία σήμερα. Οι έλληνες κομμουνιστές και
αντιφασίστες υποτίμησαν τότε το δεύτερο και κυρίαρχο σκέλος και το πληρώσαμε
πολύ ακριβά. Ας μεταφέρουμε αυτή την πικρή ελληνική εμπειρία στους συντρόφους
κομμουνιστές και αντιφασίστες στο Ντονμπάς για να μην επαναλάβουν τα ίδια λάθη:
η Ρωσία δεν διεξάγει κυρίως αντιφασιστικό αγώνα.
Για τους
παραπάνω λόγους, οι επιμέρους αλήθειες και το εν μέρει δίκαιο του καθενός στον
πόλεμο της Ουκρανίας μετατρέπεται σε άδικο πόλεμο και από τις δυο πλευρές –και
από την Ουκρανία/ΗΠΑ/ΝΑΤΟ και από τη Ρωσία.
Μεγάλες
ενωτικές κινήσεις για να τα καταφέρουμε
Η μαχόμενη
Αριστερά στη χώρα μας μπορεί και πρέπει να αγωνιστεί από κοινού για τη
δημιουργία ενός ανεξάρτητου, αντιπολεμικού αντιιμπεριαλιστικού μαζικού
κινήματος. Με κύριους άξονες ενδεικτικά: Τον πυρηνικό αφοπλισμό και τη δραστική
μείωση των εξοπλισμών. Την ειρήνευση στην Ουκρανία με αποχώρηση όλων των ξένων
στρατευμάτων και πλήρη ανεξαρτησία. Την αντίθεση σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς
πολέμους και τους ανταγωνισμούς. Τον αγώνα ενάντια σε κάθε εμπλοκή της Ελλάδας
στον πόλεμο, για το κλείσιμο των βάσεων και την έξοδο από το ΝΑΤΟ.
Το νέο
ενωτικό εγχείρημα για μια κομμουνιστική, μεταβατική προς το κόμμα, οργάνωση,
που θα αναπτυχθεί στο αμέσως ερχόμενο διάστημα και θα δώσει ελπίδα, μπορεί να
συμβάλει αποφασιστικά στα παραπάνω. Σε αυτή την κατεύθυνση οφείλει και μπορεί
να κινηθεί πιο θαρρετά και η Αριστερή Πρωτοβουλία Διαλόγου και Δράσης. Σε
τέτοιες συνθήκες και με τέτοιους κινδύνους απαιτείται δραστική μείωση της
αντιπαλότητας και συνεργασία με το ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και να ενταθεί η
κοινή δράση με το ΚΚΕ και το ΜΕΡΑ25.
Η χώρα
αποτελεί ήδη εμπόλεμο μέρος με ευθύνη της κυβέρνησης Μητσοτάκη και με την
ουσιαστική συμφωνία του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ. Οι σκληρές συνέπειες δεν θα
αργήσουν –και όχι μόνον στην οικονομία και το εισόδημα των εργαζόμενων- ενώ ήδη
φάνηκε ότι ο αμερικανόπνευστος συμβιβασμός με την Τουρκία θα είναι πολύ
δύσκολος. Δεν είναι καιρός για μικρά παιγνίδια, αλλά για μεγάλες ενωτικές
κινήσεις, σε όλα τα επίπεδα: στο κίνημα, στην πολιτική και στην στρατηγική
σφαίρα. Μπορούμε να τα καταφέρουμε.
