Η αλληλεπίδραση μου με ποικίλους
ανθρώπους σε ένα βαθύτερο προσωπικό επίπεδο είναι συχνή κυρίως λόγω της δικής
μου προσωπικής ανάγκης να τους καταλάβω και να έρθω πιο κοντά τους.
Με αφορμή λοιπόν διάφορες σκέψεις που κάνω ανά διαστήματα έχω την εξής απορία:
Οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να μας μιλάνε στην ψυχή ή στο μυαλό;
Στο πρώτο σκέλος της απορίας μου αναφέρομαι στο μοίρασμα, στην συναισθηματική
κατανόηση, στη συντροφικότητα, στη στήριξη και στην παρουσία στις εύκολες και
δύσκολες περιόδους.
Στο δεύτερο σκέλος της, αναφέρομαι στις νουθετήσεις, τις έτοιμες λύσεις, τις
συμβουλές και τις κατευθύνσεις από τους άλλους;
Οι ανθρώπινες σχέσεις είτε αυτές
είναι ερωτικές είτε φιλικές, είτε οικογενειακές έχουν υποστεί ρήγματα.
Δεν ξέρω εάν και αυτό είναι σημείο
των καιρών μας, εάν είναι δείγμα της ευρύτερης κοινωνικής ανισορροπίας που
υπάρχει, ή εάν έτσι μας έχουν γαλουχήσει οι παλαιότεροι. Ίσως και τα τρία.
Πιθανότατα, όλοι να χρειαζόμαστε τον χρόνο μας για να επαναπροσδιορίσουμε και
να θέσουμε σε νέες βάσεις τις σχέσεις μας.
Αναρωτιέμαι, εάν έχουμε προσδιορίσει όμως τις πραγματικές ανάγκες μας, ούτως
ώστε να τις ζητήσουμε ή είμαστε αόριστα απαιτητικοί από τους άλλους.
Έχει γίνει όντως τόσο δύσκολη η ανθρώπινη επαφή ή εμείς έχουμε μάθει να αποχωρούμε
εύκολα από τις σχέσεις, δίχως να προσπαθούμε πολύ για αυτές;
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εύθραυστες αλλά ταυτόχρονα και εύπλαστες. Αρκεί να
κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια και να μοιραστούμε μαζί του τον αληθινό
μας εαυτό, δίχως να φοβόμαστε μήπως δεν ικανοποιηθεί ο άλλος, μήπως
απογοητευτούμε, μήπως προδοθούμε.
Αν δεν ρισκάρουμε και δεν
επενδύσουμε στους άλλους, δεν θα πάρουμε πίσω.
Το μόνο σίγουρο πως οι άνθρωποι ως
κοινωνικά όντα έχουμε ανάγκη τους ανθρώπους. Ας συνυπάρξουμε λοιπόν μαζί τους
με ένα πιο αρμονικό και ευνοϊκό για όλους μας τρόπο.
