Η χθεσινή ήταν μία μέρα όπως όλες
οι άλλες. Σηκώθηκα, έκανα ένα ντους, ξύπνησα τα παιδιά, τους έφτιαξα το γάλα
τους και τα ετοίμασα να τα πάω σχολείο. Ο άντρας μου σηκώθηκε και αυτός, έκανε
το μπάνιο του, ετοιμάστηκε και πήγε βόλτα το σκύλο. Μπήκαμε όλοι στο αμάξι,
αφήσαμε τα παιδιά στο σχολείο και..
πήγαμε στις δουλειές μας. Όταν σχόλασα, πήγα, τα πήρα, γυρίσαμε σπίτι και ενώ εγώ μαγείρευα, εκείνα έκαναν τα μαθήματά τους. Λίγο μετά ήρθε και ο άντρας μου.
Το σκυλάκι του γείτονα είχε
γεννήσει εκείνη την εποχή πέντε πανέμορφα κουταβάκια και μόλις ο άντρας μου
γύρισε σπίτι τον περίμενε η κόρη μας στην πόρτα φωνάζοντας «Πάμε να δούμε τα
κουταβάκια». Δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Της φόρεσε το μπουφανάκι της,
έβαλαν και τα παπούτσια τους και πήγαν δίπλα στου γείτονα να δουν τα
κουταβάκια. Εγώ – το τονίζω – μόλις γυρνάω σπίτι το πρώτο πράγμα που κάνω είναι
να βγάλω τα παπούτσια μου και να τα αφήσω στην εξώπορτα και να βάλω το μπουφάν
μου στον καλόγερο. Έτσι έχουμε μάθει – υποτίθεται – όλοι να κάνουμε. Όσο
λείπανε, συμμάζεψα την κουζίνα και με τη μικρή μου κόρη πήγαμε στο καθιστικό να
παίξουμε με τα παιχνιδάκια μας.
Τότε έγινε το μπραφ! Ο άντρας μου
και η κόρη μου μετά από κανένα μισάωρο γύρισαν πίσω. Ο άντρας μου έβγαλε το
μπουφάν του και το πέταξε πάνω στον καναπέ. Έβγαλε και το μπουφάν της κόρης μου
και το έβαλε πάνω στην καρέκλα.
Έβγαλαν και τα παπούτσια τους και
τα άφησαν στο σαλόνι. Στη συνέχεια μου άφησε τη μεγάλη μας κόρη και πήγε στην
κουζίνα να φάει ένα κρουασάν (για άλλη μία φορά κοίταξε την πάρτη του και όχι
μόνο δεν έφερε ούτε σε εμένα ούτε στα παιδιά, αλλά δεν μας ρώτησε καν).
Τότε, κάπου εκεί, του είπα
εκνευρισμένη και με γουρλωμένο μάτι: «Μπορείς σε παρακαλώ να με βοηθήσεις και
να βάλεις τα μπουφάν και τα παπούτσια στη θέση τους;». Στην ουσία θα έπρεπε να
του μιλήσω πιο επιθετικά και όχι με ευγένεια. Κακώς του είπα «παρακαλώ».
Κανονικά έπρεπε να του πω «Καλά τί
κάνεις; Δεν μπορείς να βοηθήσεις λίγο την κατάσταση; Αφού ξέρεις ότι τα μπουφάν
τα βάζουμε στον καλόγερο και τα παπούτσια στην εξώπορτα. Δεν μπορείς απλά να το
κάνεις να τελειώνουμε; Εμένα περιμένεις να στο πω;».
Το περιστατικό αυτό με έκανε να
φάω μία τρελή φλασιά και να περάσει όλος ο έγγαμος βίος μου μπροστά από τα
μάτια μου σε δύο λεπτά.
Μπορείς να με βοηθήσεις με το
μπουφάν του παιδιού;
Μπορείς να φέρεις το μπιμπερό του
μωρού;
Μπορείς να πλύνεις τα πιάτα;
Μπορείς να αφήνεις τα παπούτσια
σου στην εξώπορτα;
Μπορείς να πας να πετάξεις τα
σκουπίδια;
Μπορείς να διπλώσεις τα ρούχα σου;
Ξαφνικά όλα έγιναν ξεκάθαρα. Αυτό
το «μπορείς να…» το είχα κάνει ψωμοτύρι. Δεν με βοηθούσε ποτέ και μέχρι εκείνη
τη στιγμή δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Είναι ενήλικας, είναι άντρας μου, είναι
πατέρας των παιδιών μου, άρα συνοδοιπόρος μου. Πρέπει να συμμετέχει ενεργά και
με δική του πρωτοβουλία και όχι να περιμένει εμένα, το «λοχαγό» να του δώσει
εντολή.
Αποφάσισα να μην του ξαναζητήσω
ποτέ τίποτα, εκτός αν δω καμία κατσαρίδα ή κανένα ποντίκι σταλμένο από την
κόλαση να μου φάει τα αυτιά. Γιατί δεν θα του ζητήσω ποτέ ξανά τίποτα;
Γιατί:
Με αυτό τον τρόπο τον απαξιώνω
Είναι ικανότατος, άρα μπορεί να
κάνει τα πάντα. Ούτε βοηθός μου πρέπει να είναι ούτε κάποιος που χρειάζεται
οδηγίες για να κάνει τα βασικά. Το θέμα δεν είναι να του λέω εγώ τί πρέπει να
κάνει, αλλά να βλέπει και να παρατηρεί. Σε ένα νοικοκυριό υπάρχουν πολλά που
πρέπει να γίνουν. Αλίμονο αν ο ένας περίμενε τον άλλον να τα κάνει.
Με φορτώνει παραπάνω δουλειά χωρίς
να χρειάζεται
Δεν είμαι εγώ η κύρια υπεύθυνη του
σπιτιού ούτε υποχρεωμένη να έχω τα πάντα στην εντέλεια και τα παιδιά έτοιμα,
ταϊσμένα, καθαρά και ντυμένα. Δεν είναι μόνο δική μου δουλειά. Στο σπίτι
είμαστε συνυπεύθυνοι και όλα πρέπει να είναι μοιρασμένα 50-50. Η ευθύνη του
νοικοκυριού πέφτει στους ώμους και των δύο. Δεν μπορεί εκείνος με τα λάθη που
κάνει να με φορτώνει εξτρά δουλειά. Αρκετά έχω στο κεφάλι μου.
Με τον τρόπο του μαθαίνει τα
παιδιά να κάνουν τα ίδια που κάνει και εκείνος
Δεν θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν
και να παρακαλάνε τους συντρόφους τους να τα βοηθήσουν. Δεν θέλω να νομίζουν
ότι είναι υποχρεωμένες να βγάζουν αυτές τα σκουπίδια ή να πλένουν και να
καθαρίζουν όλη μέρα. Οι υποχρεώσεις βαραίνουν και τους δύο σε ένα ζευγάρι. Δεν
θέλω να είναι υπερήφανες επειδή μαγείρεψαν καλά, αλλά επειδή είναι σωστές και
τίμιες στο γάμο τους.
Με αυτό που κάνει υποτιμά τη
«συνεργασία» μας
Ο σύζυγός μου είναι και σύντροφός
μου και είμαστε ίσοι. Μπορεί να μην κάνουμε τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο,
επειδή είμαστε δύο διαφορετικοί άνθρωποι.
Σημασία έχει να εργαζόμαστε
συλλογικά για να πετύχουμε τον κοινό μας στόχο που είναι μία υγιής και
ευτυχισμένη οικογένεια. Δεν θέλω να κυριαρχώ πάνω του, ούτε εκείνος πάνω μου,
όπως δεν θέλω να νομίζει ότι σκοπός του είναι να με βοηθάει, γιατί δεν είναι. Ο
σκοπός του είναι να είναι καλός πατέρας, σωστός σύντροφος για μένα και να
συμμετέχει ενεργά.
Έτσι την επόμενη φορά δεν θα
ανεχτώ τα καθαρά και καλοσιδερωμένα του ρούχα να κάθονται μία εβδομάδα πάνω στο
έπιπλο. Αντί να του ζητήσω να τα βάλει στη θέση τους, θα του πω «Πάρε δρόμο, θα
τα βάλω μόνη μου»
Singleparent.gr
