ΜΟΝΑΞΙΑ| Της Δημοσιογράφου Κατερίνας Ράγιου

Αγαπητέ αναγνώστη το θέμα μας αυτή τη φορά είναι η μοναξιά. Είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό για κάθε άνθρωπο, ο καθένας μας τη βιώνει διαφορετικά. Για διαφορετικούς λόγους και αιτίες. Άρα δεν θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τίποτα με ιατρικούς όρους , απλά θα προσπαθήσουμε να κοιτάξουμε βαθύτερα μέσα μας.
Το άρθρο αυτό το γράφω με το έναυσμα που μου έδωσε μια φίλη μου, όταν την ρώτησα τι έχεις μου απάντησε είμαι «μόνη» και σταμάτησε εκεί δεν μου είπε τίποτα άλλο. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα τον πόνο που πιθανόν ένιωθε και την απογοήτευση, απλά δεν μου είπε το λόγο. Μίλησα με πολλούς ανθρώπους και λίγο πολύ στην πλειοψηφία το συμπέρασμα ήταν ότι ένιωθαν μοναξιά, χωρίς να το παραδέχονται έμμεσα. Τότε αναλογίστηκα ποιος δεν έχει νιώσει αυτό το πικρό συναίσθημα έστω και

για μια χρονική περίοδο την ζωής του. Ποιος έχει τολμήσει να το ξεστομίσει σε κάποιον, σπάνια άραγε υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι για να μας ακούσουν και να μας καταλάβουν, χάσαμε επαφή λόγο της τεχνολογίας , λόγο της εργασίας, γιατί να υπάρχει κόσμος που να αισθάνεται τόσο μόνος. Τελικά γιατί να νιώθουμε μοναξιά ίσως γιατί πρόσφατα χωρίσαμε η χάσαμε από τη ζωή ένα δικό μας άτομο. Όχι αγαπητοί φίλοι και αναγνώστες ξέρω πολλούς ανθρώπους που έχουν την τέλεια ζωή, παντρεμένοι με παιδιά, οικονομική άνεση, ομορφιά , λάμψη και πολλά άλλα . Αυτοί είναι χειρότερα ακόμα , ίσως γιατί αλλοτριώθηκαν οι σχέσεις και δεν έχουν επικοινωνία ούτε με τον άνθρωπο τους, ίσως γιατί η πραγματική ευτυχία δεν κρύβετε στα υλικά αγαθά η στην εξωτερική εμφάνιση. Όταν ήμουν μικρή όλα τα παραπάνω φάνταζαν πολύ μέσα στο παιδικό μυαλό μου έλεγα λεφτά, δόξα , άνεση και νιώθουν μόνοι έχουν και παράπονο. Τώρα όμως για να μιλήσουμε ξεκάθαρα και χωρίς εικασίες και υπεκφυγές κατάλαβα γιατί ο κόσμος είναι μόνος. Εμείς το επιδιώξαμε και το καταφέραμε. Αυτοί που έχουν την οικονομική άνεση νομίζουν ότι δεν έχουν κανέναν άλλον ανάγκη μόνο το χρήμα. Οι άλλοι που δεν το έχουν δουλεύουν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο για να το κερδίσουν και μοχθούν πραγματικά κάνοντας δυο και τρεις δουλείες. Όσοι έχουν εξωτερική εμφάνιση θεωρούν ότι και οι γύρω τους πρέπει να είναι μοντέλα για να τους κάνουν παρέα. Ο καθένας κοιτά το προσωπικό του συμφέρον χωρίς να ξέρει ποιο είναι αυτό και δίνει οτιδήποτε για να αποκτήσει αυτό που θέλει, θυσιάζει και χαραμίζει ανθρώπους που πραγματικά τον αγαπούν χωρίς να το καταλαβαίνει, με αποτέλεσμα όταν πληγωθεί και αισθανθεί τη ανάγκη της συντροφικότητας τότε να αισθανθεί μοναξιά, θλίψη και πόνο.
Γιατί να περιμένουμε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Γιατί δεν αναλογιζόμαστε από τώρα όλοι μαζί γιατί αισθανόμαστε μοναξιά, από πού πηγάζει αυτό το αίσθημα, ποιος είναι υπεύθυνος. Και αν βρούμε κάπου υπεύθυνο τον εαυτό μας να τον βελτιώσουμε η ακόμα και να τον αλλάξουμε , να τον κάνουμε να εμπιστεύεται ποιο εύκολα τους ανθρώπους και ας τον πληγώσουν έτσι μαθαίνουμε. Να αγαπήσουμε τους συνανθρώπους μας χωρίς να έχουμε προσωπικό όφελος παρά μόνο την παρέα του και την συμβουλή τους. Να δώσουμε περισσότερη σημασία σε άτομα που τα παραμελούμε ενώ εκείνα προσπαθούν να είναι δίπλα μας. Η ζωή είναι ωραία για να την περάσουμε μόνοι μας και να την χαραμίσουμε σε διάφορες υποχρεώσεις. Αν κάτι έμαθα από αυτή τη ζωή είναι ότι αν κάτι θέλει ο άνθρωπος το καταφέρνει, ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, όσες συγκυρίες κακές και να υπάρξουν. Άρα μην βρίσκουμε δικαιολογίες ας προσπαθήσουμε να διαλύσουμε τη μοναξιά μας όλοι μαζί ο καθένας με τον τρόπο του να βοηθήσει τον εαυτό του. Και μην ξεχνάτε είμαστε μόνοι γιατί το θέλουμε δεν μας το επιβάλει κανένας