Στην αρχαία ελληνική τέχνη, η
ψυχή απεικονίζεται ως μια όμορφη νεαρή γυναίκα με φτερά. Αργότερα ο χριστιανισμός
την ξαναζωγραφίζει στην εικόνα του κάθε ανθρώπου, ανάλογα με τις πράξεις του.
Στην «Ημέρα της Κρίσης» του
Μιχαήλ Αγγέλου, οι ολοφώτιστες ψυχές των δικαίων διαφέρουν από τις μαύρες
ψυχές των αμαρτωλών.
Σήμερα η νευροβιολογία μάς λέει ότι η ψυχή δεν υπάρχει, ότι ο νους του ανθρώπου είναι ηλεκτροχημικές αντιδράσεις που συμβαίνουν στα κύτταρα του εγκεφάλου μας. Η ζωή είναι μεταβολισμός. Κι όταν πεθάνουμε, τότε, απλά, παύουμε να υπάρχουμε. Κι όμως, παρά την αφοριστική άρνηση της ψυχής από την επιστήμη, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο εξακολουθούν να πιστεύουν σ’ αυτή καθώς και σε «άυλες» υπάρξεις έξω από τον υλικό κόσμο, σε φαντάσματα, σε προγονικά πνεύματα, στους νεκρούς που ζουν σε κάποια άλλη διάσταση.
