-Δεν ήθελε η μέρα
να αδικήσει κανένα απ τους δυο
Ήταν η ζωή που άκουγε προσταγές
Ήταν η μοίρα με βλέμμα διακοσμητικό
Μια πόλη μεγάλη κι αδειανή
Ήρεμη σαν θάνατος...
-Καρδιά μαχαίρι με αίμα
Στάζει με λερώνει
Σαν κρασί που χύνεται στο λευκό
-Ονειρεύομαι το προσκλητήριο
Χωρίς προσταγές κι αναθέματα
-Πριν ξεχαστώ θέλω ναρθείς
Ασύλληπτο χάδι.
Konstantinos Theodousis
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε μπορείτε να το μοιραστείτε στα social media κάνοντας «κλικ» σε ένα από τα εικονίδια (κοινή χρήση) της επιλογής σας.
