Της Δημοσιογράφου
Κατερίνας Ράγιου.
Κάποτε
μας έλεγαν οι δικοί μας για τον κακό τον λύκο, ήταν ο πρωταγωνιστής σχεδόν όλων
των παραμυθιών. Κάποια παιδιά μάθανε να τον θαυμάζουν (ελάχιστα νομίζω) και
κάποια άλλα η πλειοψηφία να τον φοβούνται. Λογικό μου ακούγετε τώρα πια ως
ενήλικη ακούγοντας αυτά τα παραμύθια με τον λύκο, να τρομοκρατούν ένα μικρό
μυαλουδάκι των τριών ή τεσσάρων χρόνων. Το ερώτημα που προέκυψε μιλώντας με
διάφορα άτομα στην ζωή μου είναι μήπως εκείνος ο λύκος των παιδικών μας χρόνων
δεν είναι τίποτα μπροστά σ αυτόν που διατηρούν οι ενήλικες; Αν έχετε
παρατηρήσει ακόμα και τραγούδια υπάρχουν που αναφέρονται σ αυτό το τρομακτικό
πλάσμα που το μόνο που μπορεί να προκαλέσει είναι φόβος. Ένα εκπληκτικό
τραγούδι της Αρλέτα λέει «λύκε λύκε μου καλέ μου λύκε είσαι εκεί είναι η άγρια
πλευρά σου που με συγκινεί.» Φυσικά όπως καταλαβαίνουμε όλοι δεν μιλάει για ένα
πελώριο τέρας με μυτερά δόντια και τρομακτικό βλέμμα, ή μάλλον μιλάει για ένα
τέτοιο το οποίο ο κάθε ένας το κρύβει μέσα στην ψυχή του. Υπάρχει άλλο ένα
τραγούδι το οποίο πάλι μιλάει για έναν λύκο και λέει « από το σκοτάδι ξέρω τι να
περιμένω, έχω ένα λύκο αναθρεμμένο.» Για άλλη μία φορά αποδεικνύεται ότι ο
λύκος είναι η κακιά και άγρια πλευρά μας. Αυτή την βγάζουμε το βράδυ, άθελα μας
χωρίς να μπορούμε να το προσδιορίσουμε να το μετριάσουμε. Βεβαίως ο λύκος έχει
πολλά πρόσωπα γι αυτό είναι και ένα από τα πιο έξυπνα ζώα μετά την αλεπού.
Δηλαδή αυτό που μπορεί να ξυπνήσει και να ξεσπάσει κάποιος το βράδυ είναι
θυμός, άλλος μίσος, άλλος μηχανεύεται ραδιουργίες, κάποιος μπορεί να φαίνεται
τόσο καλός και αθώος και οι σκέψεις του να τρόμαζαν τον καθένα μας. Με λίγα
λόγια δεν γίνεται εύκολα αντιληπτός, ξέρει ότι τον κυνηγάνε, ότι είναι καλός
στόχος και έτσι αυτός με την σειρά του ξέρει να κρύβεται πολύ καλύτερα απ ότι
νομίζουμε. Κάποτε ένας γνωστός μου είπε «δεν θέλω να δουλέψω μέρα, δεν θέλω να
δω την κακή πλευρά των ανθρώπων. Το βράδυ έρχονται πίνουν διασκεδάζουν είναι
μία χαρά. Δεν θέλω να ξέρω το πρωινό τους.» Δε ξέρω αν έχει δίκιο, τελικά μήπως
έχουμε έναν λύκο μέσα μας που ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμος να ορμήσει απλά το
βράδυ ωραιοποιεί την παρουσία του και αποκτά γοητεία. Τελικά αυτό είναι αποκτά
γοητεία, το κάθε τι δεν αποκτά κάτω από ειδικές συνθήκες γοητεία, έτσι και
αυτός κάθε βράδυ που θα βγει το φεγγάρι θα βάλει την ωραιότερη και πιο
γοητευτική ματιά του, τα καλύτερα του ρούχα και απλά θα δείξει πόσο μοιραίος
είναι. Αντίθετα το πρωί θα πιει γρήγορα τον καφέ του θα αναπολήσει τις
καλύτερες στιγμές της χθεσινής βραδιάς και θα ξεκινήσει για την δουλειά του.
Μία γνωστή μου είπε τα ίδια με τον προαναφερθέντα
« το πρωί βλέπεις το πραγματικό πρόσωπο του καθενός. Πως θα σε κοιτάξει, πως θα
πει καλημέρα ακόμα και πως θα κρατήσει την κούπα του καφέ του.» Άρα αυτό που
κάνει τον λύκο μέσα μας ακαταμάχητο είναι η νύχτα, το σκοτάδι, ο ρομαντισμός
του φεγγαριού, το φως τον κεριών και πολλά άλλα τέτοια τεχνάσματα. Έτσι η
κοκκινοσκουφίτσα έπεσε και τα τρία γουρουνάκια άνοιξαν την πόρτα. Τελικά μάλλον
αυτόν τον λύκο πρέπει να φοβάται ο καθένας μας ξεχωριστά. Έναν τέτοιον
ανατρέφουμε όλοι ακόμα και αν δεν το έχουμε καταλάβει. Δεν κάνει αισθητή την παρουσία
του παρά μόνο όταν είναι σίγουρος ότι δεν θα τον κυνηγήσουν και πάλι δεν σου
εκμυστηρεύεται την κρυψώνα του πάντα έχει αυτό που ονομάζουμε «πισινή.»
Συνοψίζοντας ο λύκος είναι η άγρια πλευρά που μπορεί να έχει μέσα του ο
οποιοσδήποτε. Τον έχουμε έμφυτο, τον τρέφουμε και όταν είναι η κατάλληλη στιγμή
τον αφήνουμε ελεύθερο. Η διαφορά ανάμεσα στους λύκους είναι ότι κάποιοι τον
χρησιμοποιούν για να κάνουν κακό και κάποιοι άλλοι απλά για να επιβεβαιωθούν
πως τον διατηρούν. Οπότε νομίζω πως ήρθε η ώρα κάποιους να τους φοβόμαστε. και
να τους βλέπουμε κα στο φως του ήλιου. Γιατί που ξέρεται. Μπορεί άθελα σας να
έχετε γνωρίσει τον λύκο που θα είναι πιο δυνατός απ τον δικό σας..
