Κι΄
ήταν ξημέρωμα
Χάδι
από θολό σύννεφο,
Όταν
το κοίταξα...
Κι
είδα έκπληκτη
Μιά
τόσο γαλήνια θάλασσα,
Που
με έφερε
σε
επιθυμία να την....περπατήσω!!!...
Πόσο
λάτρεψα ετούτη τη γεμάτη
μυστήριο
Θεά,
μα
και πόσο λυπήθηκα
που
δεν θα μάθω ποτέ...
Μα
ποτέ... τα Πελώρια
μυστικά
Της....!!!...
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ
