Οικογένεια ένοχη ή όχι;

Ο πρώτος για μένα ένοχος είναι η οικογένεια. Οι περισσότεροι γονείς απλά ή από το φόρτο εργασίας, ή από αδιαφορία, δεν ασχολούνται με τα παιδιά τους. Οι γονείς θα πρέπει να ενημερώνονται από ειδικούς, με δική τους πρωτοβουλία στο πώς θα μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Το χειρότερο έρχεται όταν το παιδί γίνεται μάρτυρας καβγάδων μεταξύ γονέων. Ακόμη χειρότερα όταν το παιδί γίνεται μπαλάκι μεταξύ χωρισμένων. Επίσης πολλοί γονείς δε γνωρίζουν καλά-καλά τι προγράμματα παρακολουθεί το παιδί τους στη τηλεόραση. Ένα ακόμη λάθος των σημερινών γονέων είναι ότι τα παιδιά πλέον τα έχουν όλα από μικρή ηλικία. Έτσι τα παιδιά βαριούνται εύκολα, με αποτέλεσμα να καταφεύγουν σε ακραία πράγματα, απλά και μόνο για να κάνουν κάτι διαφορετικό. Τα παιδιά μαθαίνουν στο να τα έχουν όλα στο χέρι, και σαν αποτέλεσμα πειθαρχούν δύσκολα, και να γίνονται εξαιρετικά ευάλωτοι χαρακτήρες.

Συνένοχος σίγουρα σε αυτή τη πορεία είναι η κοινωνία, ιδιαίτερα έτσι όπως προβάλλεται από την τηλεόραση. Προσφάτως άκουσα ότι ένα παιδί σήμερα π.χ. γεννημένο το 2000,μέχρι το 12ο έτος της ζωής του θα έχει παρακολουθήσει πάνω από 40.000 σκηνές βίας. Στην τηλεόραση από  τις ειδήσεις, τις ταινίες ακόμη και από τα κινούμενα σχέδια προβάλλεται η βία. Έτσι το μικρό μυαλουδάκι του παιδιού δηλητηριάζεται από τρυφερή ηλικία.
Μία ακόμη πτυχή του προβλήματος, είναι και το σχολείο. Οι δάσκαλοι δυστυχώς, αυτή την εποχή που οι γονείς λόγω εργασίας δεν μπορούν να ασχοληθούν με τα παιδιά τους,  
αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη. Δεν ξέρω και δεν θα κρίνω εγώ αν οι δάσκαλοι-ες είναι ανίκανοι, ή φταίει το σύστημα που λειτουργεί στα σχολεία, πάντως σίγουρα με τέτοια περιστατικά, κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Ίσως τα παιδιά να φορτώνονται πολύ και από μικρή ηλικία σε μαθήματα και ξένες γλώσσες και να μην εκτονώνονται μέσω του παιχνιδιού. Επίσης τα παιδιά θα πρέπει να παίρνουν ιδανικά και να τα προτρέπουμε προς τις καλές τέχνες, τη μουσική και τον αθλητισμό. Στο σχολείο απλά προετοιμάζουμε ελεύθερους επαγγελματίες και εργάτες και όχι ανθρώπους σωστούς. Θα υπενθύμιζα επίσης, ότι με τις τιμωρίες και με ακόμη-ακόμη καμιά σφαλιάρα το παιδί διαχωρίζει το καλό από το κακό και σίγουρα δεν αποκτά ψυχολογικά.

Ίσως να είμαι πολύ ευαίσθητος. Ίσως να αγαπάω υπερβολικά τα παιδιά. Πάντως πονάω πολύ μέσα μου. Η μελλοντική γενιά αντί να φτιάξει ένα καλλίτερο κόσμο, θα φτιάξει χειρότερο. Σας καλώ όλους. Μην σφυρίζετε αδιάφορα. Ενδιαφερθείτε. Κάντε ότι μπορείτε. Πάρτε το παιδί σας, το ανιψάκι σας, το βαφτιστήρι σας και μιλήστε του, πηγαίνετε το μια εκδρομή, πάρτε του ένα ζωάκι, τελοσπάντων μάθετέ του να αγαπά και να δημιουργεί. Ξεκολλήστε τα από τις οθόνες. Όχι άλλα χαμένα παιδιά.