Οι
πρόγονοί μας έμαθαν να περπατούν με τα δύο πόδια όταν ακόμα ζούσαν πάνω σε
δέντρα, πριν από τουλάχιστον 15 εκατομμύρια χρόνια, και όχι, όπως πιστευόταν
μέχρι τώρα, όταν αναγκάστηκαν να τα εγκαταλείψουν για να αντιμετωπίσουν τις
αχανείς εκτάσεις της σαβάνας. Αυτό υποστηρίζουν στο περιοδικό Science τρεις
Βρετανοί ζωολόγοι, η Σούζαν Τορπ και ο Ρότζερ Χόλντερ, από το Πανεπιστήμιο του
Μπέρμινγχαμ, και ο Ρόμπιν Κρόμπτον, από το Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ.
Παρατηρώντας τους ουρακοτάγκους στα δάση της Σουμάτρα στην Ινδονησία, οι
ερευνητές διαπίστωσαν ότι ζουν κυρίως πάνω στα δέντρα και η μετακίνησή τους από
κλαδί σε κλαδί βασίζεται στη χρήση των μπροστινών ποδιών, ενώ κατεβαίνουν στο
έδαφος μόνο για να διασχίσουν τα μικρά κομμάτια γης που δεν έχουν δέντρα, ώστε
να πιουν νερό ή να μαζέψουν κάποιον πεσμένο καρπό, και στη συνέχεια επιστρέφουν
στα δέντρα, προκειμένου να αποφεύγουν τα αρπακτικά. Όταν όμως κινούνται πάνω σε
μικρά και ευλύγιστα κλαδιά, οι ουραγκοτάγκοι σηκώνονται στα πίσω πόδια και
χρησιμοποιούν τα χέρια τους για να διατηρήσουν την ισορροπία τους, εκτείνοντας
πλήρως τις αρθρώσεις των ισχύων και των γονάτων. Μια ανάλογη διαδικασία
προφανώς συνέβη και στην περίπτωση του ανθρώπου, αν και δεν ξέρουμε πότε
ακριβώς. Ωστόσο, τα πιο παλιά ίχνη δίποδης βάδισης είναι ηλικίας 3,75
εκατομμυρίων ετών και ανήκουν σε δύο αυστραλοπίθηκους που περπατούσαν στο
λασπώδες έδαφος του Λαετόλι στην Τανζανία, προσπαθώντας να ξεφύγουν από την
έκρηξη ενός ηφαιστείου.
