Το
Fear and Loathing in Las Vegas, δεν είναι άλλη μια ταινία για ναρκωτικά και τις
κακές παρενεργειές τους. Eίναι ένα ατελείωτο πανηγύρι μεταξύ Τζόνι Ντέπ και
Μπενίσιο Ντελ Τόρο, όπου οι δυό τους δίνουν «φευγάτο» ρεσιτάλ, κανοντας
πράγματα που ούτε καν μπορούσε να διανοηθεί κανείς (ειδικά στην τότε
ψιλοσυντηρητική Αμερική, για αυτό και λοιδορήθηκε απο μερίδα θεατών)σε μια από
τις πιο «ότι να ‘ναι» ταινίες όλων των εποχών. Ο Τέρι Γκίλιαμ, πέρα από την
εικαστική πανδαισία που παρασύρει τον θεατή, κάνει παράλληλα μια τεράστια
κοινωνική κριτική ενάντια στην συντηρητική Αμερική και τον γιαπισμό στον οποίο
είχε προέλθει αλλά ταυτόχρονα της δίνει ένα γερό χτύπημα για τον συντηρισμό των
προηγούμενων δεκαετιών. Μερικές από τις εικόνες για τον «άβγαλτο»
(κινηματογραφικά) θεατή, μπορεί να είναι πολύ δυσάρεστες και να τον οδηγήσουν,
σε ακραίες αντιδράσεις, όποιος όμως αντέξει θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα
εξαίσιο επαναστατικό κολαστήριο, βουτώντας στα άδυτα των καταχρήσεων. O
Gilliam αφήνει την εικόνα να μιλήσει από μόνη της, χωρίς περιττές εισαγωγές και
επεξηγήσεις, με το γκάζι πατημένο από την αρχή εως το τέλος.
