Άλειψα στον ουρανό μου τα κεντίδια
των αλέγρων αστεριών του
τ' άναψα προσεκτικά
αναπτερώνοντας το φως τους
μα εκείνα άναρθρα ανάριευσαν
στους ανεμόδρομους του θόλου
ζαλισμένα από την αναστάτωση
και τη σύγχυση των παλμών
της θλιμμένης καρδιάς μου
της βροντερής στους θυελλώδεις
καιρούς των ελπίδων μου.
Ανελύγκιασα τυλιγμένη
στ' ασπρόχορτα της ανελευθερίας μου
άνελπις στην αγενή ανθρωπίλα της ζωής
στους διώκτες των δικών μου άστρων
των άμετρων και αμετάγγιστων
που άπαικτα αιωρήθηκαν εντός μου
και που όμως απολησμόνησα
παλεύοντας την αναδοσία της αταξίας τους.
Το ανάβαθρο στον ουρανό
μ' οδηγεί στο πλατύσκαλο κενό
που ακονίστηκε από την ασθματική ακοσμία
και την ηφαιστειογενή αδιαντροπιά.
Αχρωμάτιστο το άλειμμα
στην ανεπούλωτη πληγή των ονείρων μου
το άναμμα πλέον ανεπαρκές κι απρόσωπο.
Σκληρά απροσπέλαστη η καρδιά
πτωχεύει στην αραιότητα
των απτέρων άστρων της
και απούσα αρνείται κι ασκητεύει
στ' απροσπέραστο ασκέρι της.
