Τα καμώματα της χρυσής Νύχτας

ΤΣΟΚΤΟΥΡΙΔΟΥ ΠΑΡΘΕΝΑ.

Άγγιξα και πάλι απόψε τις χρυσές ανταύγειες της Νύχτας.
Μες στον καθρέφτη Της αντίκρισα
το λευκό Της αραχνοΰφαντο φόρεμα
να λαμπιρίζει στα χρυσολούλουδά Της
και τα ολόισια ξανθά Της μαλλιά
πλεγμένα με χρυσά κλωνάρια
να κυματίζουν ολόγυρα στην ομορφιά Της.
Σταύρωσα τα χέρια μου πάνω στα στήθη μου.
Παγιδεύτηκα στα ολόχρυσα σιδεροφράγματά Της.
Κι όπως στεκόμουν γοητευμένη, μαρμαρωμένη,
ακίνητη, ρομαντικά φυλακισμένη στη σιωπή Της,
είδα να κρεμάει το ολόχρυσο κλειδί του μυστηρίου Της
στις λευκές δεμένες πέρλες του αυτιού μου.
Τα γκριζοπράσινα μάτια μου αντανάκλασαν
τις χρυσές Της σπίθες στην ανθοστόλιστη Φύση Της
που την θαύμαζε με κατάνυξη, καθηλωμένη,
αδύναμη, ανήμπορη να κινηθεί.
Ξεκρέμασα το κλειδί του Θείου μυστηρίου Της.
Ξεκλείδωσα τα χρυσά δίχτυα της φυλακισμένης καρδιάς Της.
.Και. Ωωω!..... Η αγάπη ξεχύθηκε γύρω Της.
Άπλωσε τα χέρια Της στην ευτυχία Της
κι αγκάλιασε όλον τον κόσμο..
Μου' κλεισε χαριτωμένα το βελούδινο μάτι Της
στέλνοντας μου φιλιά με τα κερασένια χείλη Της.
Κι έτσι, αποκοιμήθηκα ήρεμα στους ροδανθούς της αγκαλιάς Της
χαμογελώντας με τα καμώματά Της.