Τα γεράκια του Μώμου (Παιδικό Βυζαντινό) ~ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

ΤΣΟΚΤΟΥΡΙΔΟΥ ΠΑΡΘΕΝΑ.

Είχαν μαζευτεί γύρω στα τριάντα ακριτόπουλα πάνω στο κάστρο, το Παλαιόκαστρο. Ορφανά όλα, από τις επιδρομές των Περσών, που αφάνισαν τις οικογένειες τους. Φορούσαν τη τσολιαδίστικη στολή τους - αναμφισβήτητο στοιχείο της ελληνικότητας τους - όταν ήθελαν να κατέβουν στο χωριό να δώσουν μηνύματα στον κόσμο για ξεσηκωμό του γένους.

Ήταν εμπνευσμένοι από μια μυστηριακή δύναμη, που είχε σχέση με την αρχαία ιστορία και την οποία κινούσαν οι διονυσιακές λατρείες. Παρακινούμενοι από τους μεγαλύτερους, τους μιμούνταν με πολύ ενθουσιασμό σε όλα τα μυστικά τους γλέντια προς τιμή του θεού. Ήθελαν να αναπαραστήσουν την ιστορία του Τρωικού πολέμου, που έγινε για τα μάτια της ωραίας Ελένης.

Έμπαιναν λοιπόν έξι παιδιά σε δυο σειρές, η μια δίπλα στην άλλη κι έστηναν πολεμικό χορό με τη συνοδεία της ποντιακής λύρας κάνοντας κουτσές και κωμικές κινήσεις και λέγοντας αστεία. Έστηναν μια σειρά που ήτανε τάχα η παράταξη των Ελλήνων και μια άλλη που ήταν των Τρώων.

Δεν παρέλειπαν να φορούν στο κεφάλι περικεφαλαίες, παρόμοιες με εκείνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου για να τιμήσουν τον ίδιο και την εξαιρετική ιστορία που μας άφησε πολεμώντας και νικώντας τους Πέρσες.

Στόλιζαν τις περικεφαλαίες με διάφορα πολύχρωμα καθρεφτάκια και πάνινα στολίδια για να δείξουν την ωραιότητα στα έργα του μεγάλου βασιλιά των Ελλήνων. Τα στολίδια εκείνα, τα είχανε μαζέψει, έλεγαν, από τον ποταμό Ευρώτα, όταν η θεά Αφροδίτη τα πέταξε κάποτε στο πέρασμα της.

Κρατούσαν κι από μία βέργα, το ματσούκι, ο καθένας για αν παραστήσουν τον μυθικό βασιλιά Αγαμέμνονα, ο οποίος πάντα κρατούσε το χρυσό βασιλικό του σκήπτρο των Πελοπιδών. Όταν έκλεινε, έλεγαν, συμφωνίες με εκείνο, το σήκωνε συμβολικά ψηλά πάνω με τα δυο του χέρια. Έτσι έκαναν κι εκείνοι όπως εκείνον. Στέκονταν οι έξι απέναντι από τους άλλους έξι και σήκωναν ψηλά τα ματσούκια τους, σε ένδειξη ότι έκλεισαν τη συμφωνία να μπει η μια παράταξη στον εδαφικό χώρο της άλλης παράταξης.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση ήθελαν να δείξουν πώς οι Έλληνες έμπασαν στην Τροία τον δούρειο ίππο, τον οποίο αναπαριστούσε ένα άλλο ακριτόπουλο, ο Αλογάς, ζωσμένο στη μέση μ' ένα κλαδί, πάνω στο οποίο στηριζότανε ένα ξύλινο κεφάλι αλόγου.

Εκείνο το παιδί λοιπόν έδινε οδηγίες και παραγγέλματα - στην περσική γλώσσα για να μην κινήσουν τις υποψίες των Περσών - και στις δυο παρατάξεις, ώσπου η μια παράταξη έμπαινε στην άλλη, την οποία τελικά σκόρπιζε κι έπαιρνε την νύφη που είχαν στο κέντρο τους να χορεύει.

Η νύφη συμβόλιζε γι' αυτούς την ωραία Ελένη και την παρίστανε ένα άλλο παιδί ντυμένο με άσπρο νυφικό. Στην πραγματικότητα συμβόλιζε γι' αυτούς την Ελλάδα με τους αγώνες και τις περιπέτειες του έθνους μας, τα ιερά κόκαλα των Ελλήνων, τους τάφους των προγόνων μας, την ιστορία και το ελληνικό μεγαλείο.

Και τούτο φαινότανε και στις τρεις κορδέλες που κρέμονταν πίσω από τους περικεφαλαίες τους, οι οποίες είχαν διαφορετικά χρώματα η κάθε μια. Η γαλάζια και η άσπρη συμβόλιζαν την πατρίδα μας και η κόκκινη το ελληνικό αίμα που χύθηκε γι' αυτήν.

Τη νύφη φύλαγαν δυο παιδιά ντυμένα με άσπρη ολόσωμη βράκα και άσπρη φανελίτσα. Κρατούσαν στα χέρια ρόπαλα με αλυσίδες και παρίσταναν τους διαβόλους, οι οποίοι ιστορικά συνδέονταν με τους Σάτυρους και τους Σιληνούς.

Άλλο παιδί παρίστανε την αρκούδα και ήταν ντυμένο με βελέντσα. Έδειχνε τα νύχια και τα δόντια του για να δείξει την πολεμική του ετοιμότητα. Δεν παρέλειπε βέβαια κι ο γιατρός με ξύδι στα χέρια για να προλάβει τις πληγές των πολέμαρχων. Τον παρίστανε άλλο παιδί ντυμένο με άσπρη ποδιά.

Ο βεζύρης και ο αράπης ήταν ντυμένα άλλα παιδιά με αραβικά ρούχα, τα οποία κυνηγούσαν την νύφη με μανία και μάλιστα ήθελαν να κλέψουν την νύφη από τον γαμπρό, τον Πάρη.

Κι άλλα παιδιά έπαιρναν μέρος με διάφορα θεατρικά νούμερα στο δρώμενο αυτό, το οποίο είχε τις ρίζες του πολύ βαθιά στους αιώνες. Όλα μαζί λοιπόν, με μεγάλη προφύλαξη κατέβαιναν στο χωριό αναπαριστάνοντας την ελληνική ιστορία και περνούσαν τα μηνύματα τους στους Έλληνες. Κοιτάζονταν στα μάτια και κουνούσαν τα κεφάλια τους σε περίπτωση κινδύνου. Τα καθρεφτάκια τους βοηθούσαν να βλέπουν τυχόν ύποπτες κινήσεις Περσών, οι οποίοι μαζεύονταν με περιέργεια και τους χάζευαν χαζογελώντας δίχως να μπορούν να μαντέψουν τι ήταν όλα ετούτα τα καρναβαλίστικα που έκαναν.

Τα ακριτόπουλα είχαν μαζί τους πάντα κι ένα αστείο παιδί, το κλόουν, στου οποίου την πλάτη φόρτωναν ένα τσουβάλι με άχυρα, που τα έβαζαν φωτιά. Το παιδί εκείνο έκανε κωμικές κινήσεις για να απελευθερωθεί και πήγαινε κοντά στους Πέρσες παρακαλώντας τους να σβήσουν τη φωτιά. Εκείνοι απασχολούνταν μαζί του και τα άλλα ακριτόπουλα έκαναν τη δουλειά τους. Μετά την πετυχημένη τους αποστολή, τα ακριτόπουλα έφευγαν στο κάστρο κι αποσύρονταν στα δωμάτια τους.

-Τι αναπαριστάνουμε; ρώτησε κάποτε το ένα από εκείνα τα παιδιά τον στρατηγό Βελισσάριο.

-Τους Μωμόγερους!, του απάντησε εκείνος.

-Τι είναι ετούτοι;

-Οι γέροι του αρχαίου Μώμου που ήταν ομάδα δική του.

-Και τι έκανε εκείνη η ομάδα;

-Μιμούνταν τον αρχηγό τους, τον Μώμο. Κούτσαινε εκείνος; Κούτσαιναν κι εκείνοι. Χόρευε ή αστειευόταν; Τα ίδια έκαναν. Όταν πέθανε ο Μώμος, οι γέροι ορκίστηκαν πως θα γίνονταν οι συνεχιστές του. Δημιούργησαν έτσι κι άλλες ομάδες στις επόμενες γενιές για να διατηρήσουν την παράδοση τους από παππού σε παππού.

-Γιατί αναπαριστάνουμε μια ιστορία που ανήκει στο παρελθόν;

-Εμείς τη δανειστήκαμε για να υπηρετήσουμε έναν ιερό σκοπό. Την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τους εχθρούς της. Εκτελούμε αυτό το θεατρικό δρώμενο για να εμψυχώνουμε το έθνος μας στις δύσκολες στιγμές που περνάει. Ακολουθούμε τα παραδείγματα των προγόνων μας και επαγρυπνούμε πάντα για τα εθνικά μας συμφέροντα. Επηρεάζουμε συνειδήσεις και στέλνουμε μηνύματα στις επόμενες γενιές μας.

-Μωμογέρια ήμαστε λοιπόν!

-Ακριβώς όπως το λες! Με τη διαφορά ότι εσείς ήσαστε Μωμογεράκια, τα μικρά δηλαδή γεράκια του Μώμου, κάτι σαν αετόπουλα που λέμε!.

-Μωμογέρια ήμαστε λοιπόν!