Της Δημοσιογράφου Κατερίνας Ράγιου.
Κάποιοι τελικά το έχει η
μοίρα τους, η τύχη τους, το ριζικό τους το αστέρι τους να είναι μονάχοι μια ζωή
ακόμα και αν περιτριγυρίζονται από χιλιάδες κόσμο δίπλα τους. Θα μου πείτε πως
γίνεται αυτό, να είσαι με τόσους ανθρώπους και να είσαι μόνος, κι όμως γίνεται.
Η χειρότερη μορφή μοναξιάς είναι αυτή. Το έναυσμα για το θέμα αυτό μου δόθηκε
πάλι από μία φίλη, μεγαλύτερη λίγο από μένα, αλλά τι σημασία έχει. Από μικρή
πέρασε δυσκολίες πολλές βλέπετε μέσα από εφτά παιδιά το τελευταίο της
οικογένειας. Δυστυχώς για εκείνη ίσχυε αυτό που λέμε το μικρό και παραπεταμένο.
Αν την ρωτήσετε τι έχει αποκομίσει μέχρι τώρα από την ζωή της θα σας απαντήσει,
: «εκμετάλλευση.» Πράγματι την εκμεταλλεύτηκαν όλοι, αρχικά η μητέρα της, την
έβαλε από εφτά χρονών να δουλέψει ενώ εκείνη ακόμα πήγαινε δημοτικό. Πάντα όμως
ως αγωνίστρια δεν τα παράτησε πήγαινε σχολείο και παράλληλα δούλευε. Στα 16 της
η λατρεμένη της μητέρα την «καλοπάντρεψε» υποτίθεται με το πιο χειρότερο
άνθρωπο στον κόσμο. Τελικά και η ίδια τσακώθηκε μαζί του παραλίγο να χάσει το
παιδί της και να μην το ξανά δει διότι ο κύριος
επικαλούταν τα συζυγικά δικαιώματα. Η κοπέλα χωρίς να το καταλάβει στα
17 έγινε μάνα, εκεί άρχισε για εκείνη ο Γολγοθάς εκείνος την έδερνε μέχρι
θανάτου. Όταν το είπε στους δικούς της κανένας δεν έκανε τίποτα δεν ήθελαν
βλέπετε μια παντρεμένη χωρισμένη σπίτι τους, κάτι για το οποίο εκείνοι ήταν
υπεύθυνοι. Στα 18 της και μετά από πολύ σκέψη πήρε την σωστή και την πιο
δύσκολη απόφαση, να σηκωθεί να φύγει. Το παιδί της έχει να το δει χρόνια, στην
αρχή το είχε εκείνη μετά το ίδιο το παιδί αποφάσισε να μείνει με τον πατέρα
του. Έκανε την καρδιά της πέτρα μέχρι τώρα την έχει εκμεταλλευτεί, η μάνα της,
τα αδέλφια της, ο άντρας της και το παιδί της. Στη συνέχεια τα αδέλφια της την
πήραν σε μια ιδιωτική τους επιχείρηση, δούλευε επί χρόνια αλλά χωρίς ένσημα και
με ένα χαρτζιλίκι για να ζει και να πληρώνει το μισό ενοίκιο της μητέρας της
και το ρεύμα. Κατά περιόδους πέρασαν άνθρωποι από την ζωή της που το μόνο που
έκαναν είναι να την εκμεταλλεύονται, την ήθελαν δίπλα τους γιατί ήταν όμορφη,
δυναμική και τους «ξελάσπωνε» από τα δύσκολα. Μεγάλα λόγια που άκουσε, ουρανούς
με λαμπρά αστέρια που σε θάμπωνε το φως τους είδε, αλλά μέσα στα τόσα μεγάλα
είχε πέσει σε μικρές αγάπες. Δεν ξέρει αν αγαπήθηκε ποτέ γι αυτό που είναι,
πολλές φορές αναρωτιέται αν την αγάπησαν για αυτό που είναι ή επειδή την είχαν
ανάγκη. Δεν θα δώσω εγώ αυτή την απάντηση γιατί πραγματικά δεν ξέρω. Τόσο πόνο,
τόσο ψέμα στην ζωή της, τόση ένταση για το τίποτα. Ακόμα και τώρα μετράει
πληγές, αμέτρητα και ασύστολα ψέματα που
κάθε μέρα ανοίγουν και γδέρνουν παραπάνω της πληγές της. Τελικά μερικοί
άνθρωποι γεννιούνται μονάχοι, έρχονται οι μοίρες πάνω από την κούνια τους
γελάνε για λίγο και ύστερα αυτό το γέλιο το πληρώνουν μια ολόκληρη ζωή. Δεν
ξέρω αν ποτέ καταφέρουν αυτά τα άτομα να απαντήσουν στα ερωτήματα που έχουν,
ξέρω όμως ένα στίχο από ένα τραγούδι που λέει « αν σ αγαπούν να μάθουν να στο
λένε και αν δεν στο λένε να μάθεις να το κλέβεις.»
