Της Δημοσιογράφου Κατερίνας Ράγιου.
Δεν ξέρω κατά πόσο στην
Ελλάδα μπορούμε να μιλάμε για παιδεία και ειδικά για μια σταθερή που καλύπτει
απόλυτα τις ανάγκες των μαθητών. Τώρα θα μου πείτε απόλυτο δεν είναι τίποτα, να
που όμως εδώ πρέπει να είμαστε απόλυτοι, συνεπείς και αλάνθαστοι. Με τα
συστήματα που έχουν επικρατήσει εδώ και δέκα χρόνια στην παιδεία είναι τραγικά,
αποθαρρύνουν τους μαθητές και τους υποβιβάζουν χωρίς να θέλουν τα παιδιά στην
μετριότητα ή και παρακάτω.
Αρχικά θα αναφερθώ στους παιδαγωγούς τους οποίους
διορίζει το κράτος από το δημοτικό ακόμα που εκεί δίνονται οι βάσεις και οι
πρώτες εντυπώσεις του παιδιού τι είναι το σχολείο και έτσι καθορίζεται η μετέπειτα πορεία του. Οι
διδάσκαλοι θα έπρεπε να περνάνε ψυχολογικό έλεγχο και αυτό να μην γίνεται μόνο
στην αρχή αλλά μία φορά το χρόνο στο τέλος της χρονιάς. Αυτό δεν του απαξιώνει,
μειώνει, ούτε κανένας υπονοεί ότι είναι τρελοί, απλά πρέπει να τα βγάλουν εις
πέρας με πολλά μικρά παιδιά φυσιολογικό είναι κάποια στιγμή να κουραστούν. Ίσως
να μην το έχουν αναληφθεί και να τους βοηθήσει κατά πολύ ο γιατρός. Εμένα για
παράδειγμα στο σχολείο του ανιψιού μου αυτοκτόνησε ο δάσκαλος, άντε τώρα να
εξηγήσεις σε παιδιά ηλικίας 7-11 τι είναι αυτοκτονία. Ήμουν και παρούσα στη
συνέλευση γονέων πως θα πρέπει να μιλήσουν στα παιδιά οι γονείς υπό την
καθοδήγηση δυο ψυχολόγων. Αργότερα στο Γυμνάσιο μπορεί να σας φαίνεται εύκολο
ένας καθηγητής μου έλεγε η πρώτη και η Τρίτη Γυμνασίου είναι ίδια με τις
αντίστοιχες του Λυκείου κάθε Δευτέρα είναι δύσκολη, διότι μπαίνουν διαφορετικά
μαθήματα άγνωστα στο παιδί. Άρα δεν θα έπρεπε στο Γυμνάσιο να υπάρχει ακόμα
μεγαλύτερη προσοχή στην γνώση που έχουν οι καθηγητές ώστε τα παιδιά να πάρουν
τις βάσεις για το Λύκειο; Άρα δεν φτάνουν μόνο οι διαγωνισμοί στο Υπουργείο θα
έπρεπε να υπάρχουν και ενδοσχολικοί διαγωνισμοί πριν διορίσει το κράτος στο
συγκεκριμένο σχολείο τον καθηγητή. Τώρα όσο για το Λύκειο ακόμα και τώρα
προβλήματα, αλλάζουν η διαδικασίες των Πανελληνίων αργούν τα αποτελέσματα, καλά
παίζει το κράτος με την αγωνία των παιδιών; Θυμάμαι μία φουρνιά από εμένα να
φωνάζουν το ιστορικό « Αρσένη κάτσε
φρόνημα» μετά καταργήθηκε η βάση του δέκα και όταν την ξανά υιοθετήσανε
αρχίζαμε να φωνάζουμε εμείς γιατί μείναμε πολλοί εκτός σχολών. Κάποτε έδινες
σχεδόν όλα τα μαθήματα, μετά τα μειώσανε τώρα ποιος ξέρει τι θα κάνουν. Δεν
καταλαβαίνω γιατί επιβαρύνουν τα παιδιά με τόσα μαθήματα στις Πανελλήνιες και
εκτός αυτού να δίνουν στην συνέχεια και τα ενδοσχολικά; Γιατί δεν λένε
καταργούμε εντελώς στην Τρίτη Λυκείου τις εξετάσεις ενδοσχολικών μαθημάτων και
οι μαθητές να δίνουν τα τρία μαθήματα κατεύθυνσης και την έκθεση τέσσερα. Ας
κάνουν το άλλο ας καταργήσουν τις Πανελλήνιες
ας εισάγονται οι μαθητές στα Πανεπιστήμια με το βαθμό του απολυτηρίου
και μετά εκεί να δίνουν εξετάσεις αν πέρασαν καλώς, αλλιώς γίνεται το
ξεσκαρτάρισμα. Είναι τόσο εύκολα τα θέματα που πρέπει να διευθετήσουν και τα
κάνουν τόσο τραγικά χωρίς λόγο. Το θέμα είναι ότι την δική τους αβουλία την
πληρώνει μία γενιά πριν από εμένα, η δική μου των παιδιών μου και πάει
λέγοντας. Και μ αυτόν τον τρόπο δεν θα καταφέρουμε ποτέ να βγάλουμε πολίτες
παράδειγμα για την Ελληνική κοινωνία. Μια ζωή θα είμαστε στην μετριότητα και θα
κρυβόμαστε στον Ελληνικό πολιτισμό που κάποτε έδωσε τα φώτα του, τώρα μόνο που
αυτά τα φώτα αρχίζουν και σβήνουν σιγά σιγά.
