ΤΣΟΚΤΟΥΡΙΔΟΥ ΠΑΡΘΕΝΑ.
Τα φτερά της κομμένα.
Η εξουσία της προδομένη.
Ο οίκος της αναστατωμένος.
Ανεμοσκόρπιστα τα οικεία του πρόσωπα.
Το άρωμα της κρύσταλλο, μυστήριο και θρίλερ.
Οι λύκοι της χαμένοι στην καρδιά της σιωπής της.
Λύκοι ημέρας.
Στέγνωσε ο ουρανός τα δάκρυά του
στην ψυχή των ονείρων της.
Κι εσύ χαμένος στο σκοτάδι της,
ένα σημάδι της περιμένεις, μία της λέξη.
Μάταια όμως!..
Ακούς τους κτύπους της καρδιάς σου μες τη σιωπή της
κι η αγωνία σου να τη βρεις σε τρελαίνει.
Οι λύκοι της λαγνείας της σε ζώνουν
κι εσύ ως μαύρος ταύρος ορμάς
στα στοιχειά του ολόγεμου φεγγαριού
που φωτίζει τους μύθους και τις δοξασίες της.
Παράπονα σε δέρνουν
ενωμένα στο χάος και τον έρωτα,
δυνάμεις της αντίδρασης και της φθοράς σου.
Μα οι θεοί των ποιητών δεν μπορούν να σταθούν
στον παραλογισμό και την οργή σου
για τα ανεκπλήρωτα των πόθων σου.
Τώρα μη ψάχνεις να εξαγνίσεις
την ψυχή σου μες τη σπηλιά της Σκύλλας.
Η ψυχή σου ενθρονίστηκε
στο βαθύ σκοτάδι του Πλούτωνα και της Περσεφόνης
και περιμένει να σε πάει στον Άδη
άτακτη και ασύμπαντη.
Τώρα το νερό, η φωτιά, η γη κι ο αέρας
εκτινάχτηκαν στα άστρα της νύχτας σου.
Έγιναν σκόνες αμφισβήτησης και απόρριψης.
Μη περιμένεις την παρθενογέννηση
στην τάξη του μυαλού σου.
Ο θάνατος κι ο ύπνος
θα αδελφώσουν στα όνειρά σου.
Το γήρας σε εξαπάτησε
με το πεπρωμένο των ερωτικών σου διαθέσεων.
Το τέλος έρχεται με τους αγγέλους
των Ολύμπιων ονείρων σου που θα χαθούν
στον παραλογισμό της απέραντης νύχτας,
στους αιθέρες των γέρων ποιητών
που άργησαν ή δεν μπόρεσαν
να ανακατασκευάσουν την ύλη τους
και να τη διαμορφώσουν στο χώρο των νέων,
γονιμοποιών δυνάμεων της μέρας,
στους θεούς που δεν σε φοβούνται πια,
στον έρωτα που δεν έλκεται
από τους λόγους και τη δημιουργία σου,
στο τίποτα, στο μηδέν, που δεν είναι καν αριθμός.
