ΤΣΟΚΤΟΥΡΙΔΟΥ ΠΑΡΘΕΝΑ.
Παραδείγματα Βακχείας
αναφέρονται αμέσως παρακάτω από τον Γιώργο Κιτσόπουλο στα βιβλία του
«Αλέξανδρος ο Μέγας».:
Πρώτο: «Η Θαίς, η ερωμένη του Πτολεμαίου, που βασίλεψε
αργότερα την Αίγυπτο, καταγόταν από την Αθήνα. Πάνω στο μεθύσι, άλλοτε
παινεύοντας τον Αλέξανδρο μ΄ επιτηδειότητα, κι άλλοτε παίζοντας, έφτασε κάποτε
στη μέση του γλεντιού να βγάλει λόγο και να πει πράγματα άξια της πατρίδας της
κι ανώτερα του εαυτού της.
Είπε, λοιπόν, πως σήμερα
αποζημιωνόταν για την περιπλάνηση της στην Ασία, μια και γλεντούσε μέσα στα
περήφανα ανάκτορα των Περσών. Πρόσθεσε, όμως, πως θα ήταν πιο ευχαριστημένη, αν
τώρα δα πάνω στο γλέντι, έκαιγε το σπίτι του Ξέρξη, όπως είχε κάψει αυτός την
Αθήνα.
Κι έλεγε ακόμη, πως θα
άναβε η ίδια τη φωτιά, μπροστά στα μάτια του Μ. Αλέξανδρου, για να ακουστεί
στον κόσμο, πως οι γυναίκες της συνοδείας των Ελλήνων, εκδικήθηκαν την πατρίδα
πιο πολύ, παρά οι ναυμάχοι και οι πεζομάχοι στρατηγοί. Όταν τα είπε αυτά η
Θαίς, έγινε αμέσως φασαρία κι άρχισαν οι φίλοι να προτρέπουν ο ένας τον άλλον
και η φιλοτιμία τους άναψε.
Παρασύρθηκε τότε κι ο
Αλέξανδρος κι αφού πετάχτηκε επάνω, προχώρησε με το στεφάνι στο κεφάλι.
Κρατούσε τον αναμμένο πυρσό και οι άλλοι τον ακολουθούσαν με βοή και τραγούδια.
Έτσι κύκλωσαν τα ανάκτορα. Στο μεταξύ και όσοι από τους Μακεδόνες τα άκουσαν
αυτά έτρεχαν χαρούμενοι κι εκείνοι με πυρσούς. Φαίνεται πως με το άναμμα της
φωτιάς στα ανάκτορα του Ξέρξη, η πυρπόληση γενικεύτηκε και η Περσέπολη
καταστράφηκε.
Οι αρχαίοι συγγραφείς
επιμένουν, πως ο Αλέξανδρος ήρθε αμέσως στα συγκαλά του και πρόσταξε να
σταματήσει εκείνο το ξέσπασμα. Ήταν όμως αργά..»
Δεύτερο: Ο Αρριανός μας λέει για τον Αλέξανδρο: «.Μερικοί
έγραψαν και τα παρακάτω, που αναφέροντας τα δε μπορώ να τα πιστέψω. Λένε δηλ.,
πως αφού ένωσε δυο αμαξώματα, ξάπλωσε με τους φίλους πάνω σε αυτά, και
γλεντώντας εκεί με τη μουσική των αυλών, πήγαινε στον δρόμο της Καρμανίας.
Το ίδιο και οι στρατιώτες
του, ακολουθούσαν τα αμάξια στεφανωμένοι και διασκέδαζαν. Τους έφερναν και τους
μοιράζαν φαγιά και πιοτά, που κρατούσαν το κέφι τους, και που τα προμηθεύονταν
από τις περιοχές της Καρμανίας, από όπου διαβαίναν. Και όλα αυτά γίνονταν τάχα
για να τιμηθεί ο Αλέξανδρος, με μίμηση της βακχικής πομπής του θεού Διόνυσου.
Γιατί υπήρχε και για τον
Διόνυσο η παράδοση, που αφού υπόταξε τους Ινδούς, είχε διασχίσει με τέτοιου
είδους οργιαστικές πορείες, το μεγαλύτερο μέρος της Ασίας. Κι ακριβώς γι' αυτό
ο Διόνυσος είχε πάρει και το όνομα Θρίαμβος ώστε αργότερα, κάθε πομπή που
γιορταζόταν για πολεμικές νίκες, ονομαζόταν έτσι.».
Τρίτο: « .Η μεγάλη τελετή της επιβράβευσης της ανδρείας
και της πολεμικής αρετής, είχε οριστεί να γίνει την τελευταία μέρα των
πανηγυρισμών στα Σούσα. Την ίδια μέρα θα τελούνταν δραματικοί αγώνες, με
θιάσους που είχαν έρθει από την Ελλάδα, και θα έδιναν παραστάσεις τραγωδίας και
κωμωδίας, για να τιμηθεί ο Διόνυσος.
Το όνομα του θεού, που
είχε εκστρατεύσει και κείνος ως την Ινδία, είχε - όπως είδαμε - συνδυαστεί με
τα πρόσφατα κατορθώματα των Ελλήνων και μια και στην Αθήνα γιορτάζονταν αυτές
τις μέρες τα Μεγάλα Διονύσια, ο Αλέξανδρος ήθελε με ανάλογες εκδηλώσεις και κλείσει και
στα Σούσα τις ελληνοπερσικές τελετές».
