ΤΣΟΚΤΟΥΡΙΔΟΥ ΠΑΡΘΕΝΑ.
Μέσα σε μαύρα όνειρα συνάντησα Εσένα
διέκρινα τα χέρια σου, τα πόδια ματωμένα
αγκάθια στεφανώνανε την Άγια Μορφή σου
και ο ιδρώτας έσταζε με πόνο στο κορμί σου.
Οι άνθρωποι στα πόδια σου ήταν συγκεντρωμένοι
άλλοι σε φτύνανε θαρρώ και ήταν μανιασμένοι
με λόγχες σε τρυπούσανε σε όλο σου το σώμα
βιάζονταν να σε θάψουνε μέσα σε μαύρο χώμα.
Βρύσες γίναν τα μάτια μου και τρέχαν ολοένα
καυτά τρέχαν τα δάκρυα, τα μάτια φλογισμένα
σαν να σε είδα σε όραμα με χέρια πληγωμένα
να τα απλώνεις προς εμέ κι ήταν ματοβαμμένα.
"Πάτερ Ουράνιε", σκέφθηκα, "να ο Μονογενής
σου
σε Αυτόν που βρίσκει γιατρειά ο κάθε ασθενής σου
Παρθένοι, ο Νυμφίος σας! Αμαρτωλοί, ο Σωτήρας!
ο Δάσκαλος, ο Οδηγός στα νιάτα και το γήρας".
Και τότε έγινε σεισμός και είδα μια εκκλησία
βροντές την κεραυνώνανε και μια φωνή Οσία
μίλησε για τον Ιησού, τον Βασιλιά των Πάντων
μου είπε πως είναι η Αρχή, το Ωμέγα των Συμπάντων.
Ύστερα όλα σιώπησαν κι έφυγαν από μπρος μου
κι αμέσως εμφανίστηκε η Μήτηρ του Πατρός μου
με κοίταξε κατάματα και σήκωσε το χέρι
με δέος την προσκύνησα, μου μούδιασαν τα μέλη.
Παρηγοριά μου έδωσε κι ελπίδα στην καρδιά
το σώμα μου πλημμύρισε η Άγια της ευωδιά
μ΄ ακούμπησε, ευφράνθηκα κι ένιωσα γλυκύτητα
φτερούγισα ολόκληρη με μια γοργή ταχύτητα.
Ξύπνησα και σε ζήτησα δίπλα μου να σ' αγγίσω
"Χριστέ μου", είπα, "έφυγες" κι έκανα να
σπογγίσω
τα δάκρυα μου τα καυτά, λες και νερά της βρύσης
"μα ζεις μες την καρδούλα μου κι η Μάνα σου
επίσης".
