Της Παρθένας
Τσοκτουρίδου.
(ΕΠΑΙΝΟΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
ΣΜΥΡΝΑΙΩΝ-ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ ΒΟΡ.ΕΛΛΑΔΟΣ)
«Παιδιά μου! Ήρθα να σας πω όσα στον
καιρό του Αγώνα μας και πριν και ύστερα απ' αυτόν, είδα ο ίδιος, άκουσα και
γνώρισα, κι απ' αυτά να κάμουμε συμπερασμούς για τη μέλλουσα ευτυχία μας.
Εμείς, όταν αποφασίσαμε να κάμουμε την Επανάσταση, δε συλλογιστήκαμε ούτε πόσοι
είμαστε ούτε ότι δεν έχουμε άρματα. Αλλά σαν μια βροχή έπεσε σε όλους η
επιθυμία της ελευθερίας μας. Όλοι συμφωνήσαμε και κάμαμε την Επανάσταση.
Τον πρώτο
χρόνο είχαμε ομόνοια κι όλοι τρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας
πήγαινε στον πόλεμο, ο αδελφός έφερνε ξύλα, η γυναίκα του ζύμωνε, το παιδί του
κουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα στο στρατόπεδο. Κι αν αυτή η ομόνοια βαστούσε
ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριέψει και τη Θεσσαλία και τη Μακεδονία κι ίσως
φτάναμε στην Πόλη. Αλλά δε βάσταξε. Από τότε άρχισε η διχόνοια και χάθηκε η πρώτη
προθυμία και ομόνοια..
Να ακούτε
τις συμβουλές των δασκάλων σας και των γεροντότερων κατά την παροιμία «μύρια
ήξευρε και μύρια μάθαινε». Η προκοπή σας και η μάθηση σας να μη γίνει σκεπάρνι
μόνο για το άτομο σας, αλλά να κοιτάξει το καλό της Κοινότητας και μέσα στο
καλό αυτό βρίσκεται και το δικό σας. σε σας μένει να
ισιάστε και να στολίσετε τον τόπο, που εμείς λευτερώσαμε. Και για να γίνει
τούτο πρέπει να αποστρέφεστε τη διχόνοια και να έχετε σα θεμέλια της πολιτείας
την ομόνοια, τη θρησκεία και τη φρόνιμη ελευθερία».
