ΤΗΣ ΤΣΟΚΤΟΥΡΙΔΟΥ ΠΑΡΘΕΝΑΣ.
Ζούμε σε μια εποχή που η πολιτική της καυχιέται για την
δημοκρατία της και για τις ατομικές και κοινωνικές ελευθερίες του λαού μας. Μια
πολιτική που έχει δημιουργήσει πολυάριθμές μάζες εξαθλιωμένων ανθρώπων.
Ανθρώπους που είναι δούλοι και πειθήνια όργανα των ληστειών, του λαθρεμπορίου,
της πορνείας, της βίας, των δολοφονιών, των ναρκωτικών. Άνθρωποι που οδηγούνται
στο έγκλημα από μικρά παιδιά μέσα από τη γοητεία της τηλεθέασης που δεν έχει να
προσφέρει τίποτα άλλο εκτός από την απόλαυση σκηνών βίας, ληστειών, δολοφονιών
και λοιπών δρώμενων εγκληματικών ενεργειών.
Καυχάται λοιπόν η πολιτική μας για το υψηλό βιοτικό επίπεδο
της κοινωνίας της ενισχύοντας τα τελευταία χρόνια την άναρχη συμπεριφορά των
νέων με τον άτσαλο και έξαλλο τρόπο της οικονομικής της διαχείρισης υποτιμώντας
και αδιαφορώντας για τον ανθρώπινο παράγοντα στα εργασιακά και πάσης φύσεως
οικονομικά θέματα, με συνέπειες καταστροφικές και μη ανασταλτικές για το
οικοδόμημα μιας καλύτερης ζωής για τους νέους.
Η κοινωνία μας βουλιάζει μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα,
λεπτό προς λεπτό. Παρουσιάζει φαινόμενα με επικίνδυνες εξάρσεις της
εγκληματικότητας των ανηλίκων, μια πραγματική κατάσταση που πρέπει να μας βάλει
σε προβληματισμούς και ανησυχίες.
Ποιος το περίμενε ποτέ, για τα ελληνικά ήθη, να γινόμαστε
συχνά μάρτυρες ασυνήθιστων καταστάσεων με αγριότητες και εγκλήματα; Είναι το
τίμημα που πληρώνουμε με την εισβολή του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου τρόπου
ζωής;
Είναι που δεν αντιδράει η κοινωνία μας και ανέχεται όλες
αυτές τις καταστάσεις δίχως καινούργιους προβληματισμούς και μέτρα για την
καθοδήγηση των νέων στο σωστό δρόμο; Είναι που το πολιτικό μας σύστημα δεν ανταποκρίνεται
στις σύγχρονες ανάγκες και ονειρεύεται την ανάπτυξη από και στο πουθενά; Είναι
που τους εγκληματίες και τους ανισόρροπους μα και ανώμαλους ανθρώπους
ψυχικά και διανοητικά σήμερα τους γεννάει η κοινωνία και όχι οι κληρονομικές
τους καταβολές;
Να φταίει άραγε η κοινωνική αδικία, η ανισότητα και η
ανισορροπία; Ο μεγάλος πλούτος και η μεγάλη φτώχεια; Η αντικοινωνική
συμπεριφορά ορισμένων ατόμων που ενισχύεται από την ανεργία και την φτώχεια; Οι
διαλυμένες και διεφθαρμένες οικογένειες που δεν δίνουν καμιά οικογενειακή αγωγή
στα παιδιά τους, τα οποία ποτίζονται από τα δηλητήρια του μίσους και θεωρούνται
ανύπαρκτα ως οντότητες;
Τελικά, για τι πράγμα μιλάμε σήμερα; Πως μπορεί να
προστατευτεί αυτή η σύγχρονη κοινωνία εφόσον μιλάμε για «οργανωμένο έγκλημα»
που κυκλοφορεί αόρατα και στρατολογημένα με απειλητικούς ρυθμούς σε όλα τα
επίπεδα της ζωής δημιουργώντας συνεχώς καινούργια θύματα με ελαστικές
συνειδήσεις;
Οι άνθρωποι έχουν πάψει πια να είναι ασφαλείς ακόμη και μέσα
στα σπίτια τους και το φοβερότερο είναι ότι απειλούνται από άτομα νεαρής
ηλικίας που αντί να χαίρονται τις φυσικές χαρές της ζωής, να μορφώνονται, ν'
αθλούνται και να χτίζουν ένα λαμπρό μέλλον, εμφανίζουν εγκληματικές τάσεις και
ενέργειες.
Το κύμα αυτό της εγκληματικότητας και της βίας στη σημερινή
κοινωνία αποτελεί την αφετηρία ενός πρωταρχικού μελήματος να περιοριστεί και να
καταπολεμηθεί από την ίδια την πολιτική ώστε να εξασφαλίσει ένα μέλλον για
όλους ασφαλές εργασιακά, ηθικά και οικονομικά ώστε η κοινωνία μας να μην
αντιδρά με βίαιο τρόπο. Γιατί, τελικά, κάθε έγκλημα δεν είναι χυδαίο, αλλά κάθε
πολιτική χυδαιότητα είναι έγκλημα.
