Της Παρθένας Τσοκτουρίδου.
-Φύσηξε αγέρι απαλό
στα όμορφα μαλλιά σου
βλάστησ΄ η γη και κάρπισε
απ’ την ανεμελιά σου.
-Γείραν τα δέντρα, θαύμασαν
την ξωτική ομορφιά σου
η φύση όλη γιόρτασε
τη νιότη, τη χαρά σου.
-Τα ζώα όλα του νερού
βγήκαν να σε θαυμάσουν
προσκύνησαν και σίγασαν
στην όμορφη αφεντιά σου.
-Μαγνήτισες τα σύννεφα
τα΄ριξες μες τη λίμνη
τον ουρανό καθάρισες
του άνεμου τη δίνη.
-Είσαι του κόσμου η ζωγραφιά
παράδεισος κι ελπίδα
του ήλιου είσαι η ζεστασιά
και του φωτός αχτίδα.
-Μέσα στα πέπλα τ’ ουρανού
το όνομά σου γράφω
στο θόλο πάνω του Θεού
στις λέξεις σου σε ψάχνω.
-Σου λεν τραγούδια τα πουλιά
μ’ αυτά σε νανουρίζουν
κοιμήσου κάτω απ’ τη σκιά
π’ άγγελοι ψιθυρίζουν.
-Βασίλισσά μου ξωτικιά
αστέρι μαγικό μου
με λάβωσε η ανάσα σου
είσαι το όνειρό μου.
-Καβάλησα τον άνεμο
και σκίζω τον αέρα
στρόβιλος είμαι κι έρχομαι
καλπάζω νύχτα – μέρα.
-Δόθηκα μες τους θρύλους σου
σκιά μου στοιχειωμένη
μαγεύτηκα απ’ τους κρίνους σου
νεράιδα μαγεμένη.
