ΤΣΟΚΤΟΥΡΙΔΟΥ ΠΑΡΘΕΝΑ.
Ιθυντήριες οι ανεπάρκειές μας
στις δεήσεις των Ικάριων ταλαντεύσεων μας
ιερουργούν στο απαραβίαστο
των εξοντωτικών διώξεων μας
θεσπίζουν τα δόγματα μας «επί τάπητος»
θηλαλγούν στις μάταιες φιλοδοξίες μας
διαπερνούν τις «Θερμοπύλες»
των εκτοπίσεων μας
θεόγραπτα, θεόγυμνα, θεοδίδακτα.
Ποιες θελξικάρδιες υπάρξεις
να συναρπάσουν τη μυσαρή μας αβουλία
την εμμονή στις ασταθείς αποφάσεις μας
τον ακατανίκητο φόβο μας,
το θανάσιμο μίσος μας
τη θαμνοσκεπή δειλία μας,
τη θαλασσοπόρα μας συσκότιση;
Ποια γαλήνευση να ψιθυρίσει
λόγια απλά στην έξαλλη τραχύτητα μας
να κατευνάσει
τις αναταράξεις των «ηπείρων» μας
να ημερέψει τις βίαιες,
δριμείς παραφροσύνες μας;
Ανήλιοι κι απόσκιοι ζωγραφιστήκαμε
στα ηλιοβασιλέματα των εντυπώσεων
στις πράξεις και τα λόγια
που αρμόζουν σε ανοήμονες
εγκεφαλικά συμφορημένοι
από την κάψα της εγωλατρείας μας
εκτεθειμένοι
στα μαυρίσματα των αρνήσεων μας
φορτισμένοι
στους πόλους της αγενούς μας ενέργειας
διατυπωμένοι
στο σχολιασμό της σχολαστικότητάς μας.
Οι ευραπηλιώτες άνεμοι της σοφιστίας μας
«βρήκαν το μάστορη τους»
στο αναζητούμενο απόφθεγμά τους:
«Ανταμώθηκαν δυο όμοιοι».
