Σε νιώθω εκεί στα αόρατα,
χαϊδεύεις τα αισθήματα
που μόλις έκρυψα.
Μπορεί και να με περιγελάς,
φοβάμαι.
Η μόνη γλώσσα που γνωρίζω,
είναι των ματιών,
όμως, εσύ περιφέρεσαι
στην άλλη σκηνή,
όπου η φαντασία, το όνειρο
και τα καλώδια.
Δυαδικοί αριθμοί
με μόνα σύμβολα ανιχνεύσιμα,
το μηδέν και το ένα,
ηλεκτρικό ρεύμα, ειδικής συχνότητας.
Κι εγώ που σ’ αγαπώ πώς να το πω;
Αφήνω αινίγματα κι εκλιπαρώ τους λύτες
γόρδιος ο δεσμός,
και το μαχαίρι σου στάζει το χτεσινό μου
πόνο,
όμως, έχω ασκηθεί στους υπόηχους
και στη λαχτάρα,
εντοπίζω την παρουσία σου,
μπορεί και να ριγείς, δε βλέπω,
το ένστικτο μοιράζει ελπίδες,
άλλος τις παίρνει πίσω,
αυτός που μου έμαθε τη σιωπή,
ως επιβίωση,
τώρα το κόκκινο σκίρτημα
ανερμήνευτο χαμόγελο στην οθόνη,
είμαι εδώ!
Δεν αγωνιούν τα πλήκτρα
ούτε στη χαρά, ούτε στη θλίψη!
Εσύ περιφέρεσαι
στη σκοτεινιά του μυαλού μου,
μοιάζει να φοράς την υπόσχεση,
μα, ποιος στα αλήθεια ξέρει;
Ένα κλικ είναι αυτό
που με χωρίζει από τη λύτρωση,
ωστόσο, το αισθάνομαι πως θα χαθώ
χωρίς το μύθο μου, θα σβήσω.
Μπορεί και να με θέλεις,
ποτέ μου δε θα μάθω.
Εκεί στα αόρατα του νου
χίλιες φορές, κλειδώθηκες καρδιά μου
Βαγγέλης Φίλος
