(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ,
ΕΠΑΙΝΟΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ-ΣΜΥΡΝΑΙΩΝ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ, 2010 ):
Οι τελευταίες πέντε μέρες ήταν πραγματικά θλιβερές για τη
Βασιλεύουσα. Εκτός από τις θρησκευτικές διενέξεις των κατοίκων της, όπως
αφηγούντο τα χρονικά της εποχής και άλλα γεγονότα κλόνιζαν το ηθικό τους: η
κοινή δυσθυμία ύστερα από την αποτυχημένη απόπειρα να πυρποληθεί ο τουρκικός
στόλος μέσα στον Κεράτιο, οι φιλονικίες Βενετών και Γενουατών, η κόπωση και η
απειθαρχία των Ελλήνων υπερασπιστών, τα κρούσματα διαρροής και λιποταξιών, η
έλλειψη και ακρίβεια των τροφίμων και η άρνηση των πλούσιων οικογενειών να
ενισχύσουν οικονομικά τον αυτοκράτορα.
Εκτός από αυτά, διάφοροι
παλιοί χρησμοί, φήμες και τυχαία φαινόμενα (λάμψεις στον ουρανό, σκοτεινά
σύννεφα, σεισμοί, σφοδρές ανοιξιάτικες καταιγίδες με «φρικώδεις» κεραυνούς κλπ)
τροφοδοτούσαν τη νευρικότητα, τη δεισιδαιμονία και τη θρησκοληψία των
πολιορκημένων.
Ορισμένα μάλιστα
κρούσματα παροξυσμού οφείλονταν οπωσδήποτε στο άγχος των κρίσιμων εκείνων
ημερών. Έτσι π.χ. 3 ή 4 μέρες πριν από τη μεγάλη επίθεση, κατά τη διάρκεια
συγκινητικής λιτανείας, έτυχε να ξεφύγει η εικόνα της Παναγίας από τα
χέρια των ιερέων που την κρατούσαν και να πέσει στο έδαφος. Την ίδια στιγμή
συνέπεσε να ξεσπάσει και μια βιβλική καταιγίδα, που σχημάτισε χείμαρρους
ικανούς να παρασύρουν με την ορμή τους μικρά παιδιά. Το γεγονός αυτό προκάλεσε
εκδηλώσεις πραγματικής υστερίας, γιατί όλοι πίστεψαν ότι «όλα θα χαθούν και θα
παρασυρθούν σαν χείμαρρος και ορμητικό νερό»…
