ΤΟ ΒΗΜΑ προτείνει!
Το φυσιολατρικό ποίημα «Θαλερό»
http://tovimatisgynaikas.blogspot.gr/2013/07/blog-post_1988.html
Της Παρθένας Τσοκτουρίδου.
Χρονογράφημα
Κιτρινισμένο εκείνο το Κυριακάτικο πρωινό φθινοπωρινό
τοπίο της 25ης Σεπτεμβρίου του 2011. Ο μαρασμός της φύσης δήλωνε τη θλίψη
και τη μελαγχολία της για το δειλό φευγιό του φωτός.
Θάμπωσε η λάμψη του ήλιου
από την συννεφώδη ομίχλη των φουγάρων της ΔΕΗ. Κόπηκε η ανασεμιά του από τη
λάβα της κάπνας τους κι η πράσινη φύση γύρω με χαμένες ελπίδες έγειρε τα κλαδιά
της στο βάρος της γης, που άλλαξε τα ζωντανά χρώματα της σε αλλοιωμένα θαμπά
και ξεφτισμένα.
Χαμένα όνειρα ζωής
ανάμεσα στις καπνισμένες ζώνες κάλυψαν την ομορφιά του τοπίου, φαντάζοντας λες
σε όνειρο. Πέρα εκεί, τα αμίλητα και βουβά βουνά, που έχασαν το φυσικό τους
χρώμα, ομιχλιασμένα, στέκονταν λες παραπονεμένα για την περιβαλλοντική τους
καταστροφή, με μοναδικούς μάρτυρες τις κοφτερές κορφές τους, που διακρίνονταν
αχνά στη χαοτική προοπτική τους.
Φεύγει σιγά - σιγά η ζωή
από τον κόσμο τούτο πνιγμένη στην περιβαλλοντική της ανισορροπία και αστάθεια,
υποδουλωμένη στην καταστροφή που επέβαλε το ανθρώπινο είδος, ηττημένη από τον
πράσινο πόλεμο, που χρόνια τώρα πολιορκεί τις σάρκες, το πνεύμα και την ψυχή
της.
Επέμενε ο ήλιος να λάμπει
αχνά πάνω απ' τα κεφάλια μας, αλλά το χαμόγελο του έσβησε, η θωριά του θόλωσε
και το κατακίτρινο σώμα του μαύρισε από την μπαρουτιασμένη ατμόσφαιρα.
Σιγοκαίγεται ο ίδιος, μα σε λίγο θα κάψει και την ίδια τη γη και μαζί μ' αυτήν
κι εμάς, δυστυχώς!
Αναρωτήθηκα, όμως, γιατί
κρύωνα! Κρύωναν τα πόδια και τα χέρια μου, ήμουν μελανιασμένη εν μέρει, με
παγωμένη την ψυχή και όλο το κυκλοφοριακό μου σύστημα. Ανησύχησα! Να' ταν άραγε
μια φυσική ανισορροπία του οικολογικού συστήματος εξαιτίας των περιβαλλοντικών
επιπτώσεων; Πόσο φοβήθηκα στη σκέψη ότι μπορεί κάποτε να παγώσουν και οι
συγγραφικοί άγιοι - προστάτες του νου μου κι επέλθω σε πνευματικό μαρασμό!
Και τούτα τα τούνελ της
Εγνατίας μόνο ανασφάλεια και ψυχοπλάκωμα μπορούν να μου προσφέρουν και τίποτε
άλλο. Σφίχτηκε η καρδιά μου διαπερνώντας τα με βαθιούς αναστεναγμούς. Άνοιξαν
τα μάτια μου διάπλατα στην έξοδο τους. Ανάσες ανακούφισης ξεφύσησαν από μέσα μου
στην απομάκρυνση μου από δαύτα.
Σε λίγο θα έφτανα στη
Θεσ/νίκη με προορισμό τη συνάντηση με τους λογοτέχνες της Ένωσης Λογοτεχνών
Βορείου Ελλάδος. Ήξερα τι με περίμενε εκεί. Τα γνωστά παράπονα περί μη
χρηματοδότησης μας από το Ελληνικό Δημόσιο, οι περικοπές χορηγιών, οι πληρωμές
των ενοικίων, του περιοδικού και τα τοιαύτα.
Τα είχα διαβάσει στην
επιστολή που μου είχε αποσταλεί, αλλά τι να έκανα, έπρεπε να πάω! Έκρινα,
δηλαδή, η ίδια ότι έπρεπε να παρευρεθώ. Δεν μπορούσα βέβαια να ξεχωρίζω από την
ελίτ της αριστοκρατίας των συγγραφέων, όπως αυτοχαρακτηρίζονται εκεί οι
λογοτέχνες, παρ' όλες τις οικονομικές δυσκολίες τους περί των εκδοτικών τους
πνευματικών δημιουργημάτων.
Αν και κιτρινισμένος απ'
όλες τις απόψεις ο ήλιος, - πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και προσωπικές,
το δόγμα του σχετικά με τη συγγραφή, λαϊκιστί, για μένα και σε μένα, ήταν το
εξής: «Ας με λένε συγγραφίνα κι ας πεθαίνω από την πείνα».
