Ήρθε η
ώρα που οι πολιτικοί θεωρούν τον διπλανό
μας άγνωστο και νιώθουν σαν κοινωνία
μονάχα την οικογένεια τους.
Αν μπορούσαν να πάρουν τον εαυτό τους περισσότερο σοβαρά,
να προσδιορίσουν τα όρια τους τα θέλω τους στόχους τους .
Αν απλώνανε το χέρι να πιάσουνε σφιχτά τις ευθύνες τους
και μαζί με αυτές και το χέρι του διπλανού τους… ίσως να αισθανόταν περισσότερο
άνθρωποι!
Έχουν υπερβολικά χαμηλή αυτοεκτίμηση, γιατί πικραίνονται
που ο λαός τους θεωρεί επαίτες και λαμόγια, ακόμα περισσότερο διότι ζήσανε
πολλές δεκαετίες αποφεύγοντας τις ευθύνες τους για το σάπιο πολιτικό σύστημα
που έστησαν.
Δεν γνωρίζω αν το μέλλον είναι υποχρεωτικά συνδεδεμένο με
την ελπίδα, αν καταφέρνανε όμως να κάνουν μια εσωτερική στροφή και να κοιτάξουν
κατάματα τις ευθύνες τους, ίσως η ελπίδα
θα φαινότανε.
Μονάχα οι αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι, στέκουν αδιάφοροι
μπροστά στην ελπίδα και παραιτούνται.
Η ευθύνη έστω και τώρα θα τους έκανε να ξεκολλήσουμε από την άρρωστη
πολιτική και να ανοίξουν φτερά…σε μια
νέα αμόλυντη και να ξαναποκτήσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών!
Δυστυχώς όμως αυτοί οι ίδιοι (οι πολιτικοί) άρχισαν να συνηθίζουν τον άστεγο, τον αυτόχειρα, τον
συνταξιούχο που δεν μπορεί να υποστηρίξει την ζωή του, τον ελεύθερο
επαγγελματία που ψυχορραγεί.
Απέναντι στην δυσπιστία των πολιτών και στην απώλεια της
εμπιστοσύνης μας, το πολιτικό σύστημα αντί να ξεκινήσει παίρνοντας διορθωτικά
μέτρα πρώτα για το ίδιο, ενδιαφέρετε μονάχα να αυτοπροστατευθεί
τρανώνοντας βήματα αδιαφορίας για τον διπλανό, κατάντησαν φαντάσματα
αρπακτικών.
Μέσα και έξω τους
κενό… ανύπαρκτη αυτοπεποίθηση που τελικά
μέρα με την μέρα, τους κλειδώνει όλο και περισσότερο στον εγωκεντρικό εαυτό
τους.
Πρώην, τέως, μελλοντικοί
πολιτικοί βρίζονται και φωνάζουν ακόμα, εδώ μπροστά μας… θα πρέπει
μάλλον να μην μας βλέπουν, να είμαστε για αυτούς βουβή κινηματογραφική εικόνα μιας μαυρόασπρης
εποχής.
Σπύρος Α. Ηλιάδης
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ - ΕΚΔΟΤΗΣ
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ
τ. Πρόεδρος & Διευθύνων Σύμβουλος
TV ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.
